Από την Ασκητική
του Ν. Καζαντζάκη.
Απόσπασμα:
«Καθένας έχει το δρόμο τον εδικό του
που τόνε φέρνει στη λύτρωση – ο ένας
την αρετή, ο άλλος την κακία.
⃝
Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωση
σου είναι η αρρώστια, η ψευτιά, η ατιμία,
χρέος σου είναι να βυθιστείς στην αρρώστια,
στην ψευτιά, στην ατιμία, για να τις νικήσεις.
Αλλιώς δε σώζεσαι.
⃝
Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωση
σου είναι η αρετή, η χαρά, η αλήθεια,
χρέος σου είναι να βυθιστείς στην αρετή,
στην χαρά, στην αλήθεια, για να τις νικήσεις,
να τις αφήσεις πίσω σου.
Αλλιώς δε σώζεσαι.
⃝
Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με
νηφάλια, αναιμικιά, ουδέτερη, πάνω από
τα πάθη αρετή. Παρά με άλλα σφοδρότερα πάθη.
⃝
Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην
αμαρτία. Δε βουλώνουμε τ’ αυτιά μας να
μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε
από το φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης
ιδέας, μήτε παρατούμε το καράβι και
χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τις Σειρήνες.
⃝
Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας,
αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο
καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας.»
Ασκητική Ν. Καζαντζάκη – Εκδόσεις Καζαντζάκη.
∞
Αξίζει να ρίξετε μια ματιά στης Καρυάτιδας εδώ και στου Κουφετάριου εδώ.
.
Τελευταίος ... πάντα 
Καζαντζάκειο Σαββατόβραδο το κάναμε απόψε! χαχαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχα!
Δέκα χρόνια ζητούσε ο Καζαντζάκης διορία απο το Θεό για να τελέψει το έργο του, να πει ό,τι είχε να πει ν’αδειάσει… Νάρθει ο χάρος να πάρει μονάχα ένα τσουβάλι κόκκαλα.
Πρόλαβε, όμως και μίλησε στο Θεό για μας… του μίλησε για μας και έγραψε την αναφορά στον Γκρέκο!
Την Ασκητική, ένα από τα σημαντικότερα κείμενά του, μέσα από το οποίο προσπάθησε να εκφράσει τα μεταφυσικά του πιστεύω, την χαρακτήριζε ως σπόρο απ’ όπου βλάστησε όλο το έργο του!
—–
Σε δύσκολες εποχές, όπως αυτές που βιώνουμε, τα βιβλία του παραμένουν μήτρα προστατευτική!
Η Ασκητική νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο κείμενό του. Τι λέω; Μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει από του Καζαντζάκη τα έργα κάποιο; Οπότε θα συμφωνήσω μαζί σου ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα. Άκρως φιλοσοφικό, κι όπως είπες και στο ιστολόγιό σου » ο Καζαντζάκης είναι απόστολος των Ελλήνων εφ’όσον έγραψε το ευαγγέλιό τους». Η Ασκητική νομίζω ότι είναι ένα από τα ευαγγέλιά μας.
Μου άρεσε το κομμάτι που έγραψα στην ανάρτηση, ξέρεις γιατί; Επειδή ο Καζαντζάκης, ο Έλληνας δηλαδή, ούτε αδιαφορεί για τις Σειρήνες ούτε χάνεται εξαιτίας τους. Παρά συνεχίζει την πορεία και τις παίρνει κι αυτές μαζί, θαρρείς και τελικά ο Έλληνας είναι αυτό που πρέπει να φοβούνται οι Σειρήνες και όχι το ανάποδο. Τις ενσωματώνει μέσα του, δεν τις απαρνιέται ούτε κάνει ότι δεν τις βλέπει. Κι αφού του έλαχαν (ακόμα κι αν επιδίωξε να τις βρει) δε μοιρολογεί, δε λέει γιατί, δε βλαστημάει αλλά τις κάνει μέρος του εαυτού του, τις ενσωματώνει και συνεχίζει το ταξίδι. Κάτι που θα κάνει και τώρα ο Έλληνας με τις αποφάσεις των ασήμαντων που του χάλασαν τη ελευθερία και τα όνειρα για το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του.
Λες να το καθιερώσουμε κάθε Σάββατο να το ρίχνουμε στον Καζαντζάκη; 😉
Λίγο βαριά η «ασκητική» ρε Κώστα για τέτοια εποχή κι ώρα…
Λες; 🙂
Βρε αγαπημένος όσο λίγοι ο Καζαντζάκης, αλλά η ασκητική του δεν είναι για τέτοιες ώρες. Μάλλον τέτοιες ώρες πρέπει να βρούμε κανένα ακόμα πιο επαναστατικό…
Υπάρχει κάτι πιο επαναστατικό; Από το να λες: «Εγώ έχω την ευθύνη». Έτσι δε λέει ο Καζαντζάκης στην Ασκητική;
Μόνο που ειναι λίγο ιδεαλιστικό. Σήμερα δεν είναι απλά καιρός να αναλάβουμε ευθύνες, αλλά να προχωρήσουμε άμεσα σε πράξεις…
Συμφωνώ.
Είναι μοναδική η αίσθηση που σου αφήνει διαβάζοντας μόνο αυτό το απόσπασμα. Πόσο πολύ δικό σου το κάνεις, πώς πρέπει τελικά να φιλοσοφείς τις καλές και κακές στιγμές της ζωής, πότε πρέπει να πάρεις απόφαση επιτέλους ότι τίποτα δεν είναι μοιραίο, άσχημο ή κακό και αναγκαστικά θα το απαρνηθείς θα θέλεις να το διώξεις. Όχι, θα το πάρεις μαζί σου θα πορεύεσαι και θα συμβαδίζεις με αυτό γιατί έτυχε σε σένα, γιατί είναι κομμάτι του εαυτού σου!
Δεν ξέρω αν λέω ανοησίες αλλά με συνεπήρε ο λόγος του Καζαντζάκη..! Καζαντζάκειο Σαββατόβραδο, να καθιερωθεί παρακαλώ..!
koufetarie, πραγματικά έχω «βγάλει» από την Ασκητική αυτό το απόσπασμα και το παραθέτω εδώ και ίσως αυτό να είναι κάτι μη θεμιτό. Όμως, όταν διαβάζω αυτό το έργο δεν μπορώ να το δω μόνο ως σύνολο, ένα υπέροχο σύνολο πραγματικά, αλλά έχω την τάση να το εξετάζω και ως κομμάτια, τα κομμάτια ενός παζλ που τη συνθέτουν. Και κάθε επί μέρους τμήμα του έχω την πεποίθηση ότι κρύβει κι άλλα νοήματα κι άλλες φιλοσοφίες. Έτσι και με το απόσπασμα παραπάνω νομίζω ότι έχει την ερμηνεία που περιγράφω στην απάντηση στην Κάρυ και όπως το περιγράφεις κι εσύ.
Αν έχω κάνει ανοσιούργημα σε βάρος του συγγραφέα και του έργου ζητώ ταπεινά συγνώμη.
Πλάκα – πλάκα, λες να το καθιερώσουμε το Σαββατόβραδο και να το αφιερώνουμε σε κάποιον συγγραφέα; Πάντως, αυτό ήταν αφιερωμένο στον Καζαντζάκη!
Καλή Κυριακή. 🙂
Αχ, πιο επίκαιρος δεν γίνεται….Πολύ καλό το post σου.
PS. Δεν ξέρω αλλά εγώ το θεωρώ πολύ όμορφη ιδέα.
Αν το κάνεις , να ξέρεις ότι τα Σαββατόβραδα μάλλον θα τα περνάμε συντροφιά 🙂 .
Σε φιλώ.
Melita, θέλει πολύ «δουλειά» να πιάσεις τον Καζαντζάκη και να τον αναλύσεις. Δυστυχώς οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε τον χρόνο να κάνουμε κάτι τέτοιο και η επιφανειακή ενασχόληση δεν είναι δυνατόν να δώσει καλά αποτελέσματα. Πάντως μια προσπάθεια μπορεί να την κάνουμε!
Την καλημέρα μου.
Kαλημέρα! Ο Καζαντζάκης πάντα επίκαιρος είπε πολλά για όσους ανοίγουν αυτιά και μάτια να ακούσουν και να δουν.
Πάντως χρειάζεται πολύ ισχυρό χαρακτήρα για να πολεμήσεις τα πάθη σου »ταξιδεύοντας με τις σειρήνες»!!!!!!!!
Στην Ασκητική του είπε τα αντίθετα από όσα η εκκλησία διδάσκει γι αυτό και πολεμήθηκε τόσο…
Αλλά εκτός από το να αναγνωρίζουμε την αξία του έργου του, δεν νομίζω ότι είμαστε ακόμη σε θέση να γίνουμε οι άνθρωποι που εννοούσε………….
Άννα, πράγματι χρειάζεται να έχει ισχυρό χαρακτήρα κάποιος για να συμπορευτεί με τις Σειρήνες του, αλλά αναρωτιέμαι αν γίνεται διαφορετικά. Όλοι μας δεν είμαστε συνταξιδιώτες με τις Σειρήνες μας;
Πάντως, κατά τη γνώμη μου, στην Ασκητική δεν ξέρω αν είπε πράγματα αντίθετα στη διδασκαλία της εκκλησίας, εκείνο που ξέρω είναι ότι μίλησε παράλληλα με τον Υιό του Θεού, με τη φιλοσοφία που δίδαξε Εκείνος εννοώ. Έχω την εντύπωση ότι αν καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι θα τα έβρισκαν αμέσως…
Για να γίνει κάποιος έτσι όπως τον περιέγραψε ο Καζαντζάκης πρέπει να απαρνηθεί πολλά. Και να ακολουθήσει ένα δρόμο δύσκολο. Ουσιαστικά είναι ακατόρθωτο γιατί συν τοις άλλοις πρέπει να βγει και να κινηθεί έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις. Τουλάχιστον όμως, έστω κι αποσπασματικά μπορούμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
Την καλημέρα μου.
Προσωπική Ευθήνη χωρίς «αλλά» και χωρίς τζιριτζάτζουλες και δικαιολογίες.
Το διάβασα γιατί μου το έδωσε ένας καλός μου φίλος 🙂
Έτσι είναι.
Στη Μαργαρίτα το μετάφρασες; Νομίζω ότι είναι λιγουλάκι δύσκολο αλλά αξίζει τον κόπο! 😉
Στην λίστα των «Θα μεταφράσω» προηγείται το Παραμυθι Χωρίς Όνομα, της Δέλτα. Το έγραψε φαίνεται στα Κινέζικα και δεν το έχει διαβάσει κανείς ‘Ελληνας… ιδίως τώρα που χρειάζεται…
αχ αυτός ο Καζαντζάκης… παλεύω με την Αναφορά αυτό τον καιρό λόγω περιορισμένου χρόνου, στο επόμενο διάλειμμα έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να πιάσω την Ασκητική… πολύ όμορφο απόσπασμα!
Νέστορα, η Ασκητική είναι κάτι σαν απόσταγμα φιλοσοφίας. Θέλει να επικεντρωθείς στη μελέτη της με καθαρό μυαλό και να είσαι ανεπηρέαστος από καθετί άλλο. Πάντως αξίζει τον κόπο!
Καλημέρα.
Τι να πω για τον Καζαντζάκη και πώς να εκφράσω τον θαυμασμό μου στο έργο αυτού του ανθρώπου. Διαβάζοντας κατά καιρούς στα περιοδικά των κυριακάτικων εφημερίδων συνεντεύξεις ξένων διάσημων προσωπικοτήτων, στην ερώτηση «ποιον Έλληνα λογοτέχνη γνωρίζετε», οι περισσότεροι απαντούν: Καζαντζάκης και Καβάφης. Δυστυχώς το έργο άλλων μεγάλων μας του 20ου αιώνα, π.χ. Σεφέρη, Ελύτη, παρά τα Νόμπελ δεν έχει γίνει το ίδιο γνωστό παγκοσμίως, αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, να επιστρέψω στον Καζαντζάκη λέγοντας πως δεν μπορείς να λέγεσαι μορφωμένος άνθρωπος σήμερα αν δεν έχεις διαβάσει Καζαντζάκη.
Θωμά, είναι νομίζω μοιραίο να γνωρίζουν οι ξένοι τον Καζαντζάκη περισσότερο από κάποιους άλλους, κυρίως λόγω του Ζορμά και του Τελευταίου Πειρασμού, που μέσα από τον κινηματογράφο διέδωσαν το όνομά του παντού. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, σκέψου ότι κι εμείς δεν ξέρουμε το σύνολο των λογοτεχνών από κάποια άλλη χώρα. Το κακό είναι να μην ξέρουμε εμείς οι Έλληνες το Σεφέρη, τον Ελύτη και άλλους. Βέβαια, το τι θα διαβάσει ο καθένας είναι θέμα εντελώς υποκειμενικό, αλλά τουλάχιστον κάποια βασικά πράγματα πρέπει να τα γνωρίζει. Πάντως Θωμά, δεν είναι κάτι εύκολο να παρακολουθήσει κανείς πολλούς λογοτέχνες γιατί απαιτεί και χρόνο αλλά και οικονομικούς πόρους. Και δεν αναφέρομαι σε άλλους, πρώτα βάζω εμένα. Πολλές από τις αναρτήσεις του ιστολογίου σου αναφέρεσαι σε λογοτεχνικά κείμενα τα οποία δεν έχω πιάσει στα χέρια μου ποτέ ενώ είναι τόσο αξιόλογα.
Για τη μόρφωση Θωμά μου, έτσι όπως αναφέρεσαι στην τελευταία σου πρόταση, έχω μερικές ενστάσεις, παρά το γεγονός ότι ως τοποθέτηση γενικά δε θα διαφωνήσουμε. Πράγματι ο Καζαντζάκης είναι σημαντικός, ίσως από τους σημαντικότερους λογοτέχνες που πέρασαν από την Ελλάδα, με έντονο το στοιχείο της φιλοσοφίας στα έργα του, αλλά καλό θα ήταν να μην είμαστε τόσο απόλυτοι. 😉
Την καλημέρα μου.
Έχεις δίκιο, το παράκανα, μα με παρέσυρε η αγάπη μου για τον Καζαντζάκη.
Δεν πειράζει Θωμά, το πάθος για τέτοια πράγματα είναι καλό 😉
Καλησπέρα φίλε τελευταίε.Καταρχήν ο Καζαντζάκης είναι άπαιχτος και επίκαιρος όσο ποτέ.
Οσο για τον ερασιτεχνισμό που διέπει τον πολιτικό μας βίο, θα επισημάνω πως μάλλον δεν ήταν απο αδιαφορία , αλλά απο σκοπιμότητα.Οσοι αγάπησαν αυτή την χώρα πάλεψαν να την απελευθερώσουν, αφιερώνοντας και την ζωή τους γι αυτό το σκοπό. Ολοι οι υπόλοιποι πάλεψαν να την ξανασκλαβώσουν με αντάλλαγμα την δική τους ευημερία.
Ας αποχτίσουμε κι εμείς επαγγελματική ματιά ελέγχου και πάντα απέναντι τους
Δεν έχεις άδικο. Αυτό όμως που με θλίβει περισσότερο είναι ότι οι πρώτοι που αναφέρεις, αυτοί που αγάπησαν τη χώρα και πάλεψαν αληθινά γι’ αυτή χάθηκαν, εξαφανίστηκαν, κανείς δεν τους θυμάται πια. Ενώ οι δεύτεροι φιγουράρουν στην πρώτη θέση των προτιμήσεών μας. Δυστυχώς!
Πάντως, και με την επόμενη ανάρτησή μου λέω αυτό που λες κι εσύ Αγγελική με την τελευταία πρόταση – προτροπή σου.