Είναι θέμα παιδείας.
Image: m_bartosch / FreeDigitalPhotos.net
Πολλές φορές, στα άρθρα που ανεβάζω αλλά και στα σχόλιά μου, τόσο στο παρόν ιστολόγιο όσο και σ’ αυτά που παρακολουθώ και διαβάζω, χρησιμοποιώ την έκφραση που αναφέρεται στον τίτλο. Θα ήθελα με λίγες λέξεις να αποσαφηνίσω τι ακριβώς εννοώ.
Πρώτα απ’ όλα, κατ’ εμέ η παιδεία συνίσταται από τέσσερα πράγματα:
Οικογένεια
Ο άνθρωπος είναι γνωστό ότι αρχίζει τη διαδικασία της μάθησης μέσα στην οικογένεια δια της μίμησης, στο πρωταρχικό της εκπαίδευσης στάδιο. Η λειτουργία αυτή είναι πολύ σημαντική για την μορφοποίηση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας του ατόμου. Το σμίλευμα της άμορφης ύλης γίνεται σταδιακά μέσα από τη σχέση μάνας παιδιού αρχικά και μετά μέσα από τη διαδικασία ζύμωσης που παρέχουν όλα τα μέλη της οικογένειας στο νεότερο. Είναι δηλαδή μια φυσική διαδικασία, η οποία είναι πολύ σημαντική και χωρίς αυτή πάσχει όλο το αξιακό σύστημα της προσωπικότητας του παιδιού. Καθορίζονται πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων και η δυνατότητα του να συνδιαλέγεται, να ακούει, να σχηματίζει επιχειρήματα και να αποδέχεται ή όχι νέα πράγματα.
Δάσκαλος
Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους σημαντικότερους κρίκους της αλυσίδας. Αν φανταστούμε την κοινωνία ως ένα άθροισμα ψηφίδων τακτοποιημένων σε ένα συγκεκριμένο κι όχι άμορφο σχέδιο, ο δάσκαλος είναι ο δημιουργός του. Είναι ο μοναδικός που βρίσκεται έξω από το ψηφιδωτό, ο ποιητής του, ενώ όλοι μα όλοι οι υπόλοιποι βρισκόμαστε μέσα του. Ο δάσκαλος λοιπόν είναι εκείνος που δίνει μορφή, σχήμα, μέγεθος και χρώμα στην κάθε ψηφίδα. Κι αν αποτύχει στο έργο του τότε το σχέδιο είναι άθλιο. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο δάσκαλος είναι εκείνος που διώχνει το σκοτάδι κι ανοίγει διάπλατα την πόρτα στο φως.
Ο δάσκαλος λοιπόν, επιτελώντας το θείο λειτούργημά του, δίνει στο μυαλό του ανθρώπου τη δυνατότητα να «ξεκλειδώσει» τις διανοητικές του ικανότητες, να περάσει από το στάδιο του εγκεφάλου – ζωτικού οργάνου σε εκείνο του μυαλού – εργαλείου διανόησης. Θέτει σε λειτουργία το πολύπλοκο αυτό μηχάνημα και το γεμίζει με ερωτήματα κι όχι απαντήσεις. Οι απαντήσεις πρέπει να έρχονται ως το φυσικό αποτέλεσμα της πνευματικής διεργασίας κι αυτό θα είναι το επιτυχημένο αποτέλεσμα της εργασίας του δασκάλου.
Σύστημα παιδείας
Εδώ τα πράγματα είναι πολυσύνθετα και πολύπλοκα. Το σύστημα παιδείας κάθε χώρας είναι εξαρτώμενο από πολλούς παράγοντες. Ιστορία, ήθη, θρησκεία ενδεχομένως, σύστημα διασύνδεσης παιδείας με την παραγωγική διαδικασία, πολιτική βούληση κλπ. Υπάρχουν ανά τον κόσμο συστήματα παιδείας που είναι αξιοζήλευτα κι άλλα τα οποία δεν είναι άξια ούτε να τα μνημονεύσουμε. Στην Ελλάδα κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Κι αυτό είναι ότι γίνεται σύγκριση και προσπάθεια στείρας αντιγραφής.
Άτομο
Με τα ερεθίσματα που έχει ο κάθε άνθρωπος, από κάποιο σημείο και μετά είναι ικανός να δρομολογήσει εξελίξεις που αφορούν την ίδια του την παιδεία. Άλλωστε, το μυαλό του ανθρώπου είναι το μοναδικό αντικείμενο στο σύμπαν με αυτογνωσία που μπορεί να εξελιχθεί αφ’ ευατού του. Αρκεί, ο φορέας του να έχει τη βούληση να το κάνει αυτό και να μην αρέσκεται κι επαναπαύεται στα ήδη κεκτημένα χωρίς να προσπαθεί να τα εξελίξει.
Λέγοντας λοιπόν ότι είναι θέμα παιδείας και το τάδε ή το δείνα ζήτημα είναι έτσι κι όχι κάπως αλλιώς, εννοώ ότι ο συνδυασμός των ανωτέρω παραγόντων έχει επιδράσει ώστε να διαμορφωθεί η συγκεκριμένη κατάσταση. Αν θεωρήσουμε ότι η παιδεία μιας χώρας ισούται με το κατά κεφαλήν άθροισμα των επιμέρους παραγόντων που ανέφερα παραπάνω, τότε εύλογα μπορεί κάποιος να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή εξαρτάται από τους εν γένει κοινωνικούς, πολιτιστικούς, οικονομικούς, θρησκευτικούς αλλά και πολιτικούς παράγοντες της εν λόγω χώρας. Ή με άλλα λόγια, η παιδεία είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας της χώρας. Έτσι μια χώρα με έντονα θρησκευτικό προσανατολισμό θα έχει κι ανάλογη παιδεία, όπως μια χώρα που η προτεραιότητά της είναι η οικονομία θα έχει κι αντίστοιχη παιδεία. Αυτό είναι αρκετά ευδιάκριτο σε πολλές από τις χώρες του κόσμου. Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι συγκεχυμένα. Δεν υπάρχει μια σαφής κατεύθυνση, ούτε ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός.
Η οικογένεια, λίγο πολύ στον ελλαδικό χώρο δίνει περίπου ίδιες κατευθύνσεις στα παιδιά. Ως επί το πλείστον κυριαρχεί η αξιοπρέπεια και η τιμιότητα διανθισμένα με λίγο ωχαδερφισμό και δε βαριέσαι, ποτισμένα με πολύ άγχος για το αβέβαιο μέλλον κι όλα αυτά γαρνιρισμένα με το στόχο της απόκτησης μιας θέσης στο Δημόσιο! Αλλά, όπως και να το κάνουμε, η οικογένεια είναι ο μοναδικός θεσμός που θέλει πραγματικά το καλό του παιδιού, κι εφόσον η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επιτάσσει όλα τα ανωτέρω αναφερόμενα, μοιραίο είναι κι η οικογένεια να τα ενστερνίζεται και να τα διαχέει με τον τρόπο της στα παιδιά. Εδώ η επίσημη πολιτεία λίγα μπορεί να κάνει, κι ότι είναι να γίνει θα γίνει μονάχα από τις μελλοντικές γενιές, αφού πρώτα αυτές λάβουν μια καλύτερη παιδεία και κατανοήσουν ότι ο ωχαδερφισμός και η θέση στο δημόσιο δεν είναι πανάκεια!
Ο δάσκαλος από την άλλη μεριά μπορεί να μετατραπεί σε κάτι χρήσιμο, χρησιμότερο από ότι είναι σήμερα. Κατ’ αρχάς, το εξαντλητικό διδακτικό πρόγραμμα θα μπορούσε να γίνει ελαφρύτερο δίνοντας την ευκαιρία στο δάσκαλο να μπορέσει να διδάξει στους μαθητές και πράγματα που δεν είναι δυνατόν να περιγραφούν στα σχολικά εγχειρίδια. Να μεταλαμπαδεύσει αξίες, να διδάξει τις αρχές και τα οφέλη του διαλόγου, να αναδείξει τα ταλέντα των μαθητών του, να μιλήσει για την κοινωνία κλπ. Επίσης, ο δάσκαλος πρέπει ο ίδιος να γίνει άξιος φορέας της γνώσης που πρέπει να μεταδώσει. Δάσκαλοι που έχουν να πάνε σε σεμινάριο χρόνια, αν έχουν πάει ποτέ δηλαδή, είναι σαν τα ξερά κλαριά του δέντρου που δεν ανανεώνονται. Η επιστήμη τους είναι ζωντανή και θέλει διαρκή ανανέωση, περισσότερη κι από αυτή της σύγχρονης τεχνολογίας θα μπορούσα να ισχυριστώ. Δάσκαλοι που δε διαβάζουν ούτε εφημερίδα, που δεν ξέρουν τι εστί βιβλίο, που αγνοούν την ιστορία, που σε ολόκληρη την καριέρα τους δεν έχουν συντάξει ένα κείμενο με προτάσεις ή έστω έναν απολογισμό, είναι κατά τη γνώμη μου απλοί υπάλληλοι κι όχι θεόπνευστοι δημιουργοί του ανθρώπινου πνεύματος. Και δυστυχώς, η καθημερινή εμπειρία δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι των δασκάλων – καθηγητών όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης ενώ θα μπορούσαν να είναι λειτουργοί του έργου τους έχουν καταντήσει υπαλληλίσκοι του χειρότερου είδους. Κι αυτό συμβάλλει αρνητικά στη διαμόρφωση της παιδείας. Υπάρχει και κάτι ακόμα, εξίσου σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Δάσκαλος δεν μπορεί να γίνει ο καθένας. Η διδασκαλία είναι τέχνη και κυριολεκτώ λέγοντας κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου, πέρα από τις τυπικές εξετάσεις, οι δάσκαλοι έπρεπε να εξετάζονται και για τη μεταδοτικότητά τους, για την καταλληλότητά τους ακόμα και για το στήσιμό τους απέναντι στο ιδιόμορφο κοινό τους. Βεβαίως, αυτό είναι πολυτέλεια για μια χώρα σαν την Ελλάδα, αλλά, επιτρέψτε μου, δεν μπορώ να ανεχτώ να είναι δάσκαλος κάποιος με διανοητικά προβλήματα ή κάποιος που δεν μπορεί να εξηγήσει με απλά λόγια γιατί 1+1=2 ούτε στον εαυτό του!
Το σύστημα παιδείας είναι μια πονεμένη ιστορία. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και πόνος! Όπου “λιμάνι” βάλτε “υπουργός”. Όπως για τόσα και τόσα πράγματα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια πολιτική που να έχει συνέχεια και συνέπεια. Κάθε κομματικό στέλεχος που έχει τις άκρες του κοντά στον εκάστοτε πρωθυπουργό αρπάζει από μια υπουργική καρέκλα κι αρχίζει να ξεδιπλώνει την “τέχνη” του επί δικαίων και αδίκων. Ότι έκαναν οι προηγούμενη συνήθως πετιέται στο κάλαθο των αχρήστων χωρίς καν να αξιολογηθεί. Έτσι, έχουμε το φαινόμενο κάθε χρονιά στα σχολεία μας να διδάσκονται άλλα πράγματα φέτος κι άλλα του χρόνου! Χωρίς να υπάρχει καμία συνέχεια σε βάθος χρόνου και βεβαίως τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντα ατελέσφορα. Εκτός βεβαίως από το διάστημα 1994 – 1996 που υπουργός παιδείας ήταν ο ΓΑΠ!!! Γιατρειά τούτο το σύστημα δεν παίρνει. Παραπαιδεία στο φουλ, καθηγητές που δουλεύουν περισσότερο στα ιδιαίτερα παρά στο σχολείο, απανωτές εξετάσεις κι ένα Λύκειο που λειτουργεί μόνο ως προθάλαμος του πανεπιστημίου έχοντας ξεχάσει τελείως το σκοπό για τον οποίο υπάρχει. Για να εξαφανιστεί ολόκληρο αυτό το καρκίνωμα απαιτείται επέμβαση και μάλιστα σοβαρότατη. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς πασαλείμματα πάνω σε ένα σάπιο και δύσοσμο πτώμα.
Αυτό όμως που θα μπορούσε πράγματι να κάνει τη διαφορά, είναι η ατομική προσπάθεια του καθενός. Μετά την ενηλικίωση κι αφού στο μυαλό του ανθρώπου υπάρχουν κατασταλαγμένες και μορφοποιημένες γνώσεις αλλά κι ένα αξιόλογο μέγεθος εμπειριών, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να φροντίσει να καλλιεργήσει το μυαλό του πολύ περισσότερο απ’ όσο δάσκαλοι και σχολεία έχουν κάνει. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η πεποίθηση ότι αξίζει να ασχοληθεί ο άνθρωπος με τη βελτίωση της παιδείας του και να μην επαναπαυθεί απλώς σε όσα ενδεχομένως γνωρίζει. Η στρεβλή άποψη που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία είναι ότι όσα μάθαμε αρκούν και τα περαιτέρω είναι περιττά! Δύσκολα ο νεοέλληνας θα παραδεχτεί ότι δεν τα ξέρει όλα. Κι όταν κάτι το αγνοεί, θεωρεί απλώς ότι δεν είναι άξιο και σημαντικό για να ασχοληθεί μαζί του. Δικαιολογεί τον εαυτό του με μεγάλη ευκολία και ξορκίζοντας έτσι το «κακό» προτιμάει να μένει στην αμάθειά του! Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως και το γεγονός ότι για να ανέβει κάποιος τα σκαλιά της παιδείας δεν είναι κάτι εύκολο κι απαιτεί χρόνο αλλά κι επίπονη προσπάθεια. Συνυπολογίζοντας και το γεγονός ότι έχουμε μάθει να περνάμε τη ζωή μας καταβάλλοντας όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια και με τον πιο ανώδυνο τρόπο, εύλογα γίνεται φανερή η αιτία που τα βιβλιοπωλεία είναι άδεια και οι συζητήσεις των νεοελλήνων περιστρέφονται κυρίως γύρω από το ποδόσφαιρο και τις κουτσομπολίστικες μεσημεριανές εκπομπές – σκουπίδια – της Ελληνικής τηλεόρασης. Μια τηλεόραση η οποία θα μπορούσε να συνδράμει με εντυπωσιακά αποτελέσματα στη διαμόρφωση μιας καλύτερης παιδείας, αντί αυτού όμως και με τις ευλογίες των πολιτικών αλλά και της κοινωνίας έχει επιλέξει το δρόμο προς τη χωματερή με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις.
Θα ήθελα να εκφράσω τη λύπη μου για την κατάντια της παιδείας σ’ αυτή τη χώρα. Εδώ, κατά τη γνώμη μου, εδράζονται στην πλειοψηφία τους τα κακώς κείμενα που επικρατούν στο Ελλαδιστάν, κι όλα από εδώ ξεκινάνε κι εδώ καταλήγουν. Ελπίζω κάτι να αλλάξει. Και θα αλλάξει μόνο αν ο καθένας από εμάς συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κρίκο της αλυσίδας και καταβάλλει έστω και μια μικρή προσπάθεια να ανέβει ακόμα κι ένα σκαλοπάτι πάνω στην κλίμακα της παιδείας!
.
Τελευταίος ... πάντα 
Δάσκαλος δεν μπορεί να γίνει ο καθένας. Η διδασκαλία είναι τέχνη και κυριολεκτώ λέγοντας κάτι τέτοιο. Ως εκ τούτου, πέρα από τις τυπικές εξετάσεις, οι δάσκαλοι έπρεπε να εξετάζονται και για τη μεταδοτικότητά τους, για την καταλληλότητά τους ακόμα και για το στήσιμό τους απέναντι στο ιδιόμορφο κοινό τους.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, για το πως μπορείς να κάνεις την επιλογή των δασκάλων.
Υπάρχει πάντως ολόκληρη μεθοδολογία για την αξιολόγηση του καθηγητού από τους μαθητές του βάσει του τι έμαθαν αλλά και πως τον αξιολογούν οι ίδιοι.
Χωρίς να είμαι εκπαιδευτικός έχω διδάξει θέματα της επιστήμης μου αρκετές φορές σε ποικίλα ακροατήρια.
Η μεγαλύτερη επιβράβευση που έχω πάρει είναι όταν μετά από ένα μάθημα που είχε υπερβεί την ώρα λόγω των πολλών και συνεχών ερωταπαντήσεων, άκουσα δύο κορίτσια να λένε μεταξύ τους φεύγοντας:Έχεις ξανακούσει τέτοιο μάθημα;
Αθεόφοβε, το τελευταίο σχόλιο που έκαναν τα κορίτσια φεύγοντας νομίζω είναι το καλύτερο κοπλιμέντο που θα μπορούσε να εισπράξει ένας δάσκαλος.
Πάντως, το να είσαι Δάσκαλος νομίζω ότι απαιτεί κόπο, προσωπικές θυσίες, επιμονή και βεβαίως ταλέντο. Δεν είναι κάτι απλό. Βέβαια, κάτι τέτοιο είναι σχετικά δυσεύρετο για τα ελληνικά δεδομένα και οι ίδιοι οι δάσκαλοι έχουν καταντήσει το λειτούργημά τους ένα απλό επάγγελμα. Εξ’ ου και η λαϊκή ρύση «Ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι.»
δε σχολιάζω, ειδικά σήμερα που έμαθα ότι τα αποτελέσματα των πανελλαδικών θα βγούν στις 29 αυγούστου. ξεκίνησαν οι εξετάσεις πιο νωρίς από ποτέ και θα βγουν τα αποτελέσματα πιο αργά από ποτέ.
Ria, έπεσες στην περίπτωση φέτος! Όπως είπα και στο δικό σου ιστολόγιο, απλώς κάνε υπομονή και κουράγιο. Είπαμε, οι υπουργοί κάνουν ότι τους κατέβει στο κεφάλι… 😉
Kαλησπέρα. Πρώτα από όλα να συμφωνήσω με το κείμενο και τις απόψεις που εκφράζει…Η παιδεία είναι το Α και το Ω σε ένα κράτος, για σωστούς πολίτες.
Όμως να ξεχωρίσω την εξειδίκευση με την πραγματική παιδεία που δημιουργεί σωστό κριτικό πνεύμα και σωστούς πολίτες!
Υπάρχουν πολλοί »μορφωμένοι» που δεν θα έπρεπε να έχουν ούτε ένα πτυχίο…και αυτό από μόνο του δείχνει ότι η παιδεία στη χώρα μας τουλάχιστον, βγάζει εργαζόμενους, υπαλλήλους του συστήματος..
Προσωπικά πιστεύω ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός…Άρα και η σωστή διαπαιδαγώγηση από την οικογένεια είναι ο πρώτος παράγοντας όπως λες και εσύ, για να εξελιχθεί σωστά και ανοδικά το άτομο.
Ο δάσκαλος φυσικά είναι το δεύτερο σημαντικό »σκαλί» που συμβάλλει στην εξέλιξη του ατόμου!
Και δάσκαλος γεννιέσαι!!!!!!!! Δυστυχώς δάσκαλοι πραγματικοί είναι λίγοι και αυτοί οι λίγοι είναι δεμένοι χειροπόδαρα από το σύστημα που θέλει υπακοή στο πρόγραμμα του υπουργείου…
Γενικά το σύστημα είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει να πάψει το »κάθε λιμάνι και καημός»! Ίσως είναι επικίνδυνο να δημιουργηθούν πολίτες με σωστή παιδεία άρα με σωστό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς!!!!!!!! Για σκέψου το!!!!!!!!!!!!!
Πάντως τα πάντα είναι στο χέρι του ατόμου!!!!!!!!!!!
Αν θέλεις μπορείς …………….
Κάποτε μια καθηγήτριά μου μας έλεγε ότι δεν χρειάζονται πολλά για να μάθεις, να αποκτήσεις γνώσεις και σωστή παιδεία! Μόνο ένας δάσκαλος με όρεξη για να διδάξει και μαθητές με όρεξη να μάθουν!!!!!!!!!!!!!!
Αναλωνόμαστε στα εξωτερικά χαρακτηριστικά της παιδείας που παρέχεται και χάνουμε την ουσία!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υπέροχο θέμα …………..θα μπορούσα να »συζητώ» ώρες…………
Ευχαριστώ
Άννα, πολύ σωστά κάνεις και ξεχωρίζεις την εξειδίκευση από την παιδεία. Έπρεπε να το είχα κάνει κι εγώ μέσα στην ανάρτησή μου. Παράλειψή μου και σωστότατη επισήμανσή σου.
Θα συμφωνήσουμε για τους δασκάλους όπως επίσης και με το γεγονός ότι κάθε κυβέρνηση θα ήθελε πολίτες χωρίς παιδεία γιατί απλώς είναι πιο εύκολο να χειραγωγηθούν. Δες απτά παραδείγματα αυτού του γεγονότος στην Ελλάδα: Έλλειψη ενός ισχυρού καταναλωτικού κινήματος, απουσία οργανωμένων ανθρώπων που θα μπορούσε να πιέσει τους πολιτικούς και τις αποφάσεις που αυτοί παίρνουν πριν τις πάρουν. Ένα παράδειγμα, που θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει φωτεινό κατά κάποιο τρόπο, ήταν το κίνημα των αγανακτισμένων που όμορφα, πολιτισμένα και χωρίς βία (όσο κράτησε έτσι) πέρασαν το μήνυμα στους πολιτικούς ότι υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι που κοιτάει τη Βουλή και τα πολιτικά γραφεία και το μόνο που βλέπει είναι κενές, αχυρένιες μαριονέτες που δεν μπορούν να πείσουν ούτε τα ίδια τους τα παιδιά για την πολιτική που κάνουν!
Ίσως κάποια στιγμή αλλάξει κάτι, θα ήταν ευχής έργο και νομίζω ότι θα γλίτωνε τη χώρα από πολλά δεινά στο μέλλον!
Αγαπητέ μου Κώστα, συμφωνώ με όλο το πνεύμα της ανάρτησης. Πάντως η Παιδεία, σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνει μόνο την μάθηση στο σχολείο, αλλά και την γενική μάθηση και μόρφωση χαρακτήρα και στο σχολείο και στο σπίτι και στην κοινωνία.
Νομίζω θα συμφωνούσαμε ότι για να υπάρχει η καλύτερη πιθανότητα για γενικά σωστή (από κοινωνικούς και προσωπικούς όσον αφορά την κοινωνία σκοπούς και κριτήρια) θα πρέπει να υπάρχουν τα εξής:
1. Ένας γονεύς στο σπίτι,
2. Ένας γονεύς που να ασχολείται με το να βοηθά το παιδί με τα μαθήματά του,
3. Σωστή εκπαιδευτική ύλη
4. Καλοί δάσκαλοι
5. Κοινές κοινωνικές αξίες
6. Εμπιστοσύνη στην κοινωνία
Νομίζω είναι επίσης ακριβές να πούμε ότι η παιδεία που έλαβε η γενιά μου είναι πολύ διαφορετική από την παιδεία που λαμβάνουν τα παιδιά σήμερα.
Γιατί αυτή η διαφορά;
1. Είναι αναγκασμένοι και οι δύο γονείς να εργάζονται και το παιδί το μεγαλώνουν γιαγιάδες και μπέμπι σήτερς, ή παιδικοί σταθμοί.
2. Η μόρφωση του γονέα μειώνεται ανά γενεά και ο ελεύθερος χρόνος επίσης μειώνεται. Αποτέλεσμα: το παιδί είναι μόνο του ή το βοηθάνε ξένοι ή μαθαίει με λανθασμένο τρόπο.
3. Η εκπαιδευτική Ύλη είναι πλέον παιγνίδι πολιτικό που παίζεται από αμόρφωτους.
4. Οι δάσκαλοι δεν πληρώνονται καλά, άρα οι καλύτεροι άνθρωποι δεν γίνονται δάσκαλοι, και από την μεταπολίτευση η πρόσληψη δασκάλων ήταν άμεσα συνδεδεμένη με πολιτική, ρουσφέτια κλπ. Άρα δάσκαλοι δεν υπάρχουν πια.
5. Για κοινές κοινωνικές αξίες, σήμερα, στο Ελλαδιστάν, βράστα Χαράλαμπε. Τι να αξιολογήσει το παιδί και τι κίνητρα να του δωθούν.
6.Όσο για εμπιστοσύνη στην κοινωνία, καλά κρασά.
Θα συμφωνήσω λοιπόν με θλίψη ότι έχεις δίκιο. Όσο για την γιατριά… ο δρόμος που ακολουθούμε είναι μονόδρομος δυστυχώς.
Δημήτρη, η ποιότητα της παιδείας που παρέχεται σε ένα λαό σίγουρα έχει να κάνει με όλα όσα αναφέρεις. Δυστυχώς, οι πολιτικοί και η πολιτική θέλει ανθρώπους που να μη σκέφτονται, να μη διεκδικούν και να έχουν την προσοχή τους στραμμένη αλλού κι όχι στα πραγματικά τους προβλήματα. Μονάχα κάτι τρανταχτό θα κάνει την ελληνική κοινωνία να ξυπνήσει και να απαιτήσει την παιδεία που της αρμόζει κι αυτό το κάτι δε διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και κατ’ αντιστοιχία του «όσο περισσότερο διαβάζω τόσο λιγότερα ξέρω», όσο περισσότερο «κοιμόμαστε» τόσο λιγότερα διεκδικούμε!
Την καλησπέρα μου.
Ακριβώς έτσι. Και μια που λαμβάνει κανείς πάντα αυτό που του αρμόζει, κατά φυσική επιλογή και δικαιοσύνη, μπορούμε να πούμε ότι πράγματι ο Ελληνική Κοινωνία σήμερα λαμβάνει αυτά που της αρμόζουν. Αν κάποια γενεά στο μέλλον ξυπνήσει και της αρμόζουν καλύτερα πράγματα, είμαι σίγουρος ότι θα τα διεκδικήσει 🙂
Πραγματικά είναι ένα φλέγον και ενδιαφέρον θέμα.
Πιστεύω απόλυτα οτι η παιδεία καθορίζει την στάση ζωής του καθενός μας, επίσης καθορίζει την κριτική σκέψη , την αγάπη για τον συνάνθρωπο και γενικότερα την ολοκλήρωση μιας προσωπικότητας.
Παιδεία είναι για μένα ο τρόπος συμπεριφοράς κάποιου στην κοινωνία μας.
Νομίζω πως έχει εκφραστεί με άψογο τρόπο η συμβολή της οικογένειας και του δασκάλου, που είναι οι πρώτοι κρίκοι που το άτομο θα πάρει τα ερεθίσματα εκείνα ώστε να διαμορφώσει πνεύμα μάθησης που οδηγεί αναμφίβολα στην παιδεία.
Μαίρη, η παιδεία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας κοινωνίας. Το άθροισμα της ποσότητας και ποιότητας της παιδείας του καθενός μας συντελεί καθοριστικά στη χάραξη της πορείας που έχει κάθε κοινωνία και κάθε έθνος. Με λειψή ή κακή παιδεία είναι μοιραίο να πάμε από το κακό στο χειρότερο και το κακό είναι ότι αυτό είναι μονόδρομος χωρίς εξαιρέσεις. Μόνο με μια στοιβαρή παιδεία μπορεί ένας λαός να προκόψει και να κινηθεί μέσα στους αιώνες, εκτός αν μιλήσουμε για την περίπτωση απολυταρχικών καθεστώτων που οδηγούν τον κόσμο όπου αυτά θέλουν.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Το σχόλιο που θα αφήσω παρακάτω,δεν είναι γιά να υποστηρίξω το «καυτό» μου ψευδώνυμο,μα επειδή νομίζω πως μόνο έτσι μπορώ να εκφραστώ στην περίπτωση των εκπαιδευτικών μας σήμερα…
Κάπου είχα ακούσει πως,»…πουτ@να δεν γίνεσαι γιά τα λεφτά,μα επειδή σ αρέσει».
Άν γίνεις για τα λεφτά,το αποτέλεσμα θα είναι και εσύ να βασανίζεσαι,μα και οι πελάτες σου να μην είναι ικανοποιημένοι…
Και δυστυχώς οι εκπαιδευτικοί μας την σήμερον ανήκουν σ αυτή την κατηγορία.
Όλοι γίνονται καθηγητές,μόνο και μόνο για να μην κουράζονται…Για να δουλεύουν 7-8 μήνες το χρόνο.
Κάποτε σε κύρηγμα μαθηματικού μου στην τάξη,ο οποίος έλεγε πως πρέπει να σπουδάσουμε μην καταντήσουμε υδραυλικοί η σερβιτόροι… «Εμένα που με βλέπετε 10 χρόνια ταξί δούλευα μέχρι να διοριστώ» μας είπε… Αμέσως τον ρώτησα… «Καί είναι κακό να έχει η Ελλάδα μορφωμένους ταξιτζήδες…? Είναι υποχρεωμένο το κράτος να πληρώνει όποιον πήρε πτυχίο μαθηματικού, χημικού κ.λ.π.?.»
Σαν τώρα θυμάμε πως κατέβασε τα μάτια στο πάτωμα χωρίς να μου δώσει απάντηση…
Η κατάντια της Ελλάδας οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στον ξεπεσμό των εκπαιδευτικών της…
Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι όλοι το ίδιο…Αλλιώς χαθήκαμε.
(Αλήθεια υπάρχει αλλού το ξεφτιλισμένο φαινόμενο των φροντηστηρίων?)
Πιπεράτε, εγώ θα το θέσω λίγο διαφορετικά. Ο Δάσκαλος εξ’ ορισμού είναι εκείνος που διευρύνει το πνεύμα και δεν το υποβαθμίζει. Αν λοιπόν, ο ίδιος ο Δάσκαλος δεν καταλαβαίνει ότι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΕΥΡΥΝΕΙ το δικό του πνεύμα κι από Δάσκαλος μετατρέπει τον εαυτό του σε δασκαλάκο της σειράς και δημισιουπαλληλάκο του σωρού, τότε απλώς δεν είναι Δάσκαλος. Και το κακό είναι διπλό. Πρώτα απ’ όλα γεμίζει την κοινωνία με αμαθείς ανθρώπους και μετά νομίζει και θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα κάνοντας ζημιά και στον ίδιο.
Σαν τον καθηγητή που περιέγραψες υπάρχουν πολλοί. Θεωρούν τον υδραυλικό κατώτερό τους, ως άνθρωπο. Αν είναι δυνατόν! Κι αν θες τη γνώμη μου, αυτοί είναι κατ’ επίφαση δάσκαλοι, εγκλωβισμένοι μέσα στα κόμπλεξ που είναι γεμάτη η ψυχή τους. Και να του πεις αυτού του μαθηματικού, ότι η σημαντικότερη δουλειά στην πόλη είναι αυτή του σκουπιδιάρη! Δεν το λέω για πλάκα, φαντάζεσαι να μην υπήρχαν οι σκουπιδιάρηδες; Δεν θα υπήρχαν και οι πόλεις, φίλε μου Πιπεράτε, έτσι να του πεις του μαθηματικού που πριν γίνει δάσκαλος, δηλαδή άνθρωπος κατά τη φιλοσοφία του, ήταν ταξιτζής, δηλαδή όχι άνθρωπος!
Έτσι ακριβώς φίλε μου…
Δεν ηθελα να το αναφέρω,όμως δεν μπορώ να το κρατήσω για μένα…Φίλος μου που διατηρεί κηλυκείο σε σχολικό συγκρότημα,άκουσε καθηγητή να ξεστομίζει τη φράση…
» δεν κολάει και κανένα παιδί αυτόν τον νέο πυρετό μπας και κάτσουμε αραχτοί κανένα μήνα…»
Τι να πείς από κει και πέρα…
Πιπεράτε να πεις και μη χειρότερα. Συμφωνώ κι εγώ ότι η διδασκαλία κι η μάθηση θα πρεπε να ήταν λειτούργημα, αλλά έχει γίνει επάγγελμα κι αυτό είναι το κακό .
Οσο για το θεσμό των φροντιστηρίων άστο καλύτερα, μεγάλη πληγή για τις τσέπες των γονιών..
Καλό βράδυ
αναζήτησε το κείμενο «ιδέ ο δάσκαλος» του Λιαντίνη…
κατά το «ιδέ ο άνθρωπος» του Νίτσε, όπου στη μετάφραση ο πρόλογος είναι πάλι του Λιαντίνη…
έτσι, για να συμπληρώσεις το ποστ…
καλησπέρα Τελευταίε!
Αγαπητή μου katabran που τα κείμενά σου με κάνουν να χάνομαι με τις ώρες για να τα αποκωδικοποιήσω (!!!), πρώτα απ’ όλα θέλω να ζητήσω ένα συγνώμη για την καθυστέρηση να σου απαντήσω. Κάποιες υποχρεώσεις με έχουν κρατήσει μακριά από το ιστολόγιό μου τις τελευταίες ημέρες.
Το κείμενό μου katabran, είναι εμφανώς επηρεασμένο από τον Λιαντίνη, τα Ελληνικά του πρέπει να τα έχω διαβάσει 3 ή 4 φορές. Λέει ξεκινώντας «Εν αρχή ην ο δάσκαλος. Μη ο δάσκαλος η φύση θα ήταν, δε θα ήταν όμως οι κοινωνίες. Θα υπήρχε ο χρόνος, αλλά δε θα υπήρχε η ιστορία. Και στο βασίλειο των ζωντανών ήχων θα άκουγε κανείς την κραυγή, τα χουγιαχτά, τα συνθήματα. Δε θα άκουγε όμως ούτε θά ‘βλεπε τη φωνή, τα γράμματα της γραφής, τις συμφωνίες και τους χορούς.». Υπάρχει καλύτερος, πληρέστερος και πιο εύστοχος προσδιορισμός; Δε νομίζω. Είναι όμως οι Δάσκαλοι σήμερα έτσι; Και πρόσεξε, όταν λέω Δάσκαλος δεν εννοώ τη στενή έννοια του όρου, Δάσκαλος είναι κι αυτός που θα κάτσει δίπλα μου και θα με μάθει να πετάω ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι! Ή πως χρησιμοποιούν τα ξυλάκια οι σχιστομάτηδες για να φάνε!!!
Την καλημέρα μου.
Πολύ σωστά όσα γράφεις για τους δασκάλους. Ειδικά εκεί που γράφεις για την ανάγκη επιμόρφωσής τους με σεμινάρια και επιμορφώσεις, κάτι που ισχύει βέβαια και για άλλους επιστήμονες. Και βέβαια η διδασκαλία είναι σε μεγάλο βαθμό και τέχνη.
Διαβάζοντας το κείμενό σου μου ήρθε όμως στο μυαλό και μια γενικότερη σκέψη. Έχω την εντύπωση πως στις μέρες μας η επίδραση του δασκάλου πάνω στους μαθητές του έχει μειωθεί σε σχέση με το παρελθόν που το σχολείο ήταν η μοναδική πηγή γνώσης για ένα παιδί. Τώρα υπάρχει βέβαια η οικογένεια, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, οι εξωσχολικές δραστηριότητες που διαμορφώνουν εξίσου το επίπεδο της παιδείας ενός παιδιού. Σίγουρα η μείωση της επίδρασης των εκπαιδευτικών έχει να κάνει και με την ανεπάρκεια μιας μεγάλης -μην κρυβόμαστε- μερίδας τους, αλλά καμιά φορά αισθάνομαι κι εγώ στην τάξη ανήμπορος να τα βάλω με παγιωμένες από την οικογένεια αντιλήψεις ή με -κυριολεκτικά ανίκητες- καταναλωτικές τάσεις. Για παράδειγμα ενώ κάνουμε όλη τη χρονιά πρόγραμμα υγιεινής διατροφής, όταν πηγαίνουμε σε σινεμά ή θέατρο, βλέπω τα παιδιά -όχι βέβαια όλα- να ξεχύνονται σαν πεινασμένα στο κυλικείο για να ψωνίσουν ό,τι ανθυγιεινό υπάρχει.
Θωμά, γιατί άραγε να είναι η επίδραση των δασκάλων στα παιδιά σήμερα λιγότερη από παλιά. Είναι μάλιστα έτσι, ή η επίδραση πάντα ήταν είναι και θα είναι η ίδια;
Πάντα υπήρχε οικογένεια, μάλιστα παλαιότερα ένας από τους γονείς εργαζόταν στο σπίτι, κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, και τα παιδιά είχαν «περισσότερη» οικογένεια από σήμερα που οι περισσότεροι γονείς εργάζονται έξω από το σπίτι.
Τηλεόραση υπήρχε από το 1968, και πριν είχε ραδιόφωνο, και πάντα σινεμά, και πριν, τον 19ο αιώνα, ιστορίες γύρω από τη σόμπα, κλπ… και πριν 10.000 χρόνια τους γέρους να διηγούνται ιστορίες δείχνοντας τις αναπαραστάσεις στους τοίχους της σπηλιάς.
Εξωσχολικές δραστηριότητες υπήρχαν πάντα Θωμά. Αυτές είναι, καθ’ ορισμό, ότι κάνει κανείς έξω από το σχολείο, και αυτές υπήρχαν πάντα, και το διαδίκτυο είναι απλά μια πιο εύκολη πληροφόρηση και επικοινωνία, από τα βιβλία φερ’ ειπείν.
Δεν βλέπω να έχει αλλάξει τίποτα στην εξίσωση, εκτός του ότι από την δεκαετία του 60, ίσως των 70, και αργότερα, με την έμφαση στο φέρε λεφτά και ο κλέψας του κλέψαντος κι άντε να δανειστούμε κι άλλα, η μια γενιά γίνεται πιο αγράμματη από την προηγούμενη, και αυτό ισχύει για όλους τους αποτελούντες την κάθε γενιά ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Όλοι στο ίδιο καζάνι είμαστε.
Εγώ πάλι βλέπω το σύστημα με το οποίο λειτουργούν τα Πανεπιστήμια, πως με τις εξετάσεις που δίνουν τα παιδιά τα βάζουν όπου θέλουν οι ρουσφετοδιορισμένοι δημόσιοι υπάλληλοι του υπουργείου παιδείας, σαν να είναι τούβλα σ’ ένα τοίχο… Τα παιδιά που δεν μπαίνουν αισθάνονται αποτυχημένοι από τα 18 τους πριν ξεκινήσουν καν να ζουν, και τα παιδιά που μπαίνουν πάνε όπου τους πούνε κι ας μην σπουδάσουν εκείνο που ήθελαν. Γιατί; για να πάρουν ένα χαρτί το οποίο αξίζει μόνο για μια χρήση στο καμπινέ. Αφού από τα 13-14 χρόνια τους τα παιδιά βασανίστηκαν να κυνηγήσουν το όνειρο των γονιών τους, στα 18 παιρνάν το μαρτύριο των εξετάσεων και μετά αν είναι τυχερά παιρνάν άλλα 5-6 βασανιστικά χρόνια απεργιών, καταλήψεων, έλλειψης βιβλίων και ύλης και καθηγητών για να πάρουν το χαρτί, και, στα 24-25 χρόνια τους να ανακαλύψουν για πρώτη φορά τι σημαίνει ζωή και επιβίωση και ανύπαρκτη δουλειά και Έλληνας αφεντικό, και να αρχίσουνε να ψάχνουνε να βρουν ο καθένας και η καθεμία το «ποιός είμαι;».
Αυτό Θωμά μου δεν είναι παιδεία. Είναι ένα τραγελαφικό κωλοχανείο.
Για το θέμα αυτό θα έπρεπε να υπάρχουν αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα. Όταν κατέβηκαν όμως οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα δεν κατέβηκαν για τα παιδιά τους αλλά για τα πορτοφόλια τους.
Θα έλεγα ότι τον λόγο για τους προβληματισμούς μας, τον πραγματικό λόγο, θα πρέπει να τον ψάξουμε όχι στα κυλικεία ή στο μάθημα υγιεινής, αλλά κάπου αλλού. Ρίξε και μια ματιά στην πρόσφατή μου ανάρτηση: Σχολείο. Καλή σου μέρα.
Φίλε μου Θωμά, απαντώντας σε σένα αλλά και στο διάλογο με τον Δημήτρη (thinks) θα ήθελα να συμφωνήσω εν μέρει μαζί σου, διότι όπως είπε ο Δημήτρης, πάντα οι παράγοντες που επιδρούσαν στους μαθητές έξω από το σχολείο υπήρχαν, έστω και με διαφορετική μορφή. Βεβαίως όμως, εκεί που έχω μια διαφωνία με το Δημήτρη, είναι το διαδίκτυο, το οποίο έχει μια τρομακτική διαφορά από τα βιβλία και τις εγκυκλοπαίδειες. Και η διαφορά είναι ότι το περιεχόμενο στις εγκυκλοπαίδειες είναι γραμμένο από ανθρώπους με γνώσεις και είναι ελεγμένο, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον βαθμό, για την ορθότητα των περιεχομένων του, ενώ από την άλλη στο Internet μπορείς να βρεις από διαμάντια μέχρι σκουπίδια κι από πραγματικά γεγονότα μέχρι και τη χειρότερη παραποίηση της αλήθειας. Κι επειδή, ειδικά οι νεότεροι και τα παιδιά, δεν έχουν ανεπτυγμένο το κριτήριο για να καταλάβουν αν κάτι είναι αληθές ή όχι κι αν κάτι είναι ποιοτικό ή όχι, συνήθως αποδέχονται ότι βλέπουν ως αληθινό κι άντε μετά ο δάσκαλος ή ακόμα και η οικογένεια να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Είναι δηλαδή τρομερά χρήσιμο το διαδίκτυο αλλά και τρομερά επικίνδυνο μαζί.
Όμως, ο Δάσκαλος Θωμά μου, πρέπει να είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Πρέπει να βρει τον τρόπο να επιδρά πάνω στους μαθητές του γοητεύοντάς τους. Ακόμα και σήμερα, ακόμα και με τις παρούσες συνθήκες. Θυμάμαι, από όλα τα χρόνια που βρισκόμουνα πίσω από τα θρανία του σχολείου και τα έδρανα του Πανεπιστημίου, πάντα υπήρχαν κάποιοι δάσκαλοι που ξεχώριζαν…
Κώστα μου, στην συζήτηση με τον Θωμά, συμφωνώ με το σχόλιό σου των 9:23, εκτός, όπως ήδη είπες, για το διαδίκτυο. Αλλά πως και γιατί; Ότι είπες για το διαδίκτυο είναι σωστότατο, μα κοίτα πως τελειώνεις; «Είναι δηλαδή τρομερά χρήσιμο το διαδίκτυο αλλά και τρομερά επικίνδυνο μαζί.» Ακριβώς! Εγώ απλά λέω ότι η χρησιμότητα και ο κίνδυνος στη ζυγαριά δεν βαραίνουν πολύ περισσότερο ούτε προς τη μια μεριά ούτε προς την άλλη.
Μάλιστα έξω από την Ελλάδα το διαδίκτυο χρησιμοποιείται επισήμως και πολύ από τα σχολεία και τους δασκάλους για τα μαθήματα της τάξης, και κάθε είδους επικοινωνία, με user name και password για τον κάθε μαθητή, κλπ., κλπ. Επίσης μορφωμένοι γονείς και μορφωμένοι δάσκαλοι βοηθάν, κάπως, τα παιδιά να ξεχωρίσουν την ποιότητα πληροφόρησης που βρίσκουν όταν ψάχνουν κάτι. Μάλιστα, η έρευνα που ανατίθεται σαν δουλειά για το σπίτι σε μαθητές δημοτικού και γυμνασίου είναι συχνά επί τούτου ζητημένη να γίνει στο ίντερνετ ώστε η αξιολόγηση των πληροφοριών να αποτελέσει μέρος του μαθήματος. Αυτά βέβαια έξω από τις συντεταγμένες αυτής της συζήτησης.
Στο Ελλαδιστάν δεν ξέρω τι κάνουν οι γονείς, οι δάσκαλοι και τα σχολεία με το ίντερνετ, αλλά κάτι μου λέει ότι ίσως να έχεις δίκιο…
Δημήτρη, δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει το αντίστοιχο υπόβαθρο όπως στο εξωτερικό. Μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχε εμπλοκή των δασκάλων με τα παιδιά όσον αφορά στο διαδίκτυο κι έτσι εκείνα έμπαιναν και μπαίνουν όπου θέλουν σχεδόν ανεξέλεγκτα. Από ιστοσελίδες με πορνογραφικό υλικό, ρατσιστικές κι εθνικιστικές ιστοσελίδες που είναι πολύ εύκολα καμουφλαρισμένες αλλά το χειρότερο είναι ότι χρησιμοποιούν τώρα τελευταία κυρίως τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και αφενός «μοιράζουν» τις προσωπικές τους πληροφορίες ανεξέλεγκτα κι αφετέρου πιστεύουν ότι τους πλασάρουν εκεί μέσα. Το ποιοτικό κριτήριο υπολείπεται αρκετά σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού όπου το διαδίκτυο είναι εργαλείο, και γι’ αυτό λέω ότι είναι και επικίνδυνο.
Δυστυχώς Κώστα μου έχεις απόλυτο δίκιο…
Αλλά, και πάλι, το να λέμε ότι φταίει το διαδίκτυο γι αυτό, στην Ελλάδα, είναι σαν να λέμε ότι φταίνε οι θρησκείες επειδή υπάρχουν ανίκανοι παπάδες και εκκλησίες που εκμεταλλεύονται τους αφελείς. Δεν φταίει κατά την γνώμη μου ποτέ το μέσον, αλλά αυτοί που το χρησιμοποιούν με άλφα ή βήτα τρόπο. Δεν φταίει το μαχαίρι αν κάποιος το χρησιμοποιήσει για να σκοτώσει αντί για να κόψει ψωμί!!! Από την άλλη μεριά τα όπλα φταίνε για τις δολοφονίες, γιατί δεν υπάρχει άλλη πιθανή χρήση ενός πιστολιού. Ενώ το μαχαίρι έχει πολλές χρήσεις, αρκετές των οποίων είναι καλές…
Δημήτρη, συμφωνούμε στο σχόλιό σου 100%. Απλώς δεν ήμουνα αρκετά σαφής κι άφησα να αιωρείται αυτό που πολύ σωστά επισημαίνεις. Σίγουρα ποτέ δε φταίει το μέσο αλλά η χρήση του. 😉
Κώστα και Δημήτρη αισθάνομαι κάπως άσχημα όταν συζητώ για θέματα παιδείας και εκπαίδευσης γιατί δεν έχω καμιά διάθεση να υπερασπιστώ τη δημόσια εκπαίδευση για την παιδεία που αυτή παρέχει στα ελληνόπουλα. Θα συμφωνήσω εξολοκλήρου με τον Δημήτρη σε αυτά που λέει για τραγελαφικό κ…χανείο, θα επιμείνω όμως σε αυτό που υποστήριξα στην τελευταία παράγραφο του προηγούμενου σχολίου μου. Να ξεκαθαρίσω πάντως ότι αναφέρομαι στις μεσοαστικές τάξεις, ανώτερου μοφωτικού επιπέδου, μια και το σχολείο που εργάζομαι -αν και δημόσιο-, λόγω ειδικών συνθηκών έχει παιδιά μεσοαστικών οικογενειών, όπως και το σχολείο της κόρης μου το ίδιο. Αυτό που βλέπω λοιπόν είναι γονείς που μπορεί να μην έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, αλλά έστω και τον λίγο χρόνο που έχουν τον αφιερώνουν στα παιδιά τους. Τα τρέχουν το απόγευμα στο κολυμβητήριο, στα τεκβοντό, και στα ωδεία, τα πηγαίνουν εκδρομές, σινεμά, σε πάρτι και διαθέτουν πολύ ελεύθερο χρόνο μαζί τους.
Αυτό που θυμάμαι εγώ για τη δική μου γενιά, είναι ότι μεγαλώσαμε μόνοι μας. Στον ελεύθερο χρόνο παίζαμε στις αλάνες και γυρνούσαμε σπίτι το βράδυ, όπου και μόνο τότε βλέπαμε τους γονείς μας. Το μεσημέρι δε ούτε για αστείο να τολμήσουμε να διακόψουμε το μεσημεριανό τους ύπνο. Να γιατί τότε όποτε μας τύχαινε ένας καλός δάσκαλος έμοιαζε σαν μια απρόσμενη όαση και φυσικά μας επηρέαζε πολύ.
Όσο για την αγωγή υγείας, μην την περιφρονείτε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σκουπίδια τρωνε πολλά παιδιά. Ώρες ώρες αισθάνομαι, όταν διδάσκω με τις ώρες γραμματική, πως πρέπει να πετάξω τα βιβλία γραμματικής και να αρχίσω να λέω στα παιδιά πως αν συνεχίσουν να τρων σοκολάτες και πατατάκια για πρωινό στα 50 τους θα είναι υπέρβαροι και καρδιοπαθείς. Αλλά και οι ίδιοι οι γονείς το καταλαβαίνουν αυτό. Πέρσι τα περισσότερα καλά λόγια τα άκουσα για το πρόγραμμα αγωγής υγείας που εφαρμόσαμε στην ευέλικτη ζώνη.
Αλλάζω θέμα και να πω για την παραπαιδεία πως η μοναδική λύση που θα έλυε αυτομάτως πολλά προβλήματα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από το να δίνει ένας γονιός τόσα λεφτά σε φροντιστήρια για να περάσει το παιδί του στο πανεπιστήμιο χίλιες φορές θα προτιμούσε να τα δώσει σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Και έτσι θα ανέβαινε και το επίπεδο των δημόσιων πανεπιστημίων που θα είχαν έτσι να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά.
Κώστα το blog σου είναι σαν τις σειρήνες της μυθολογίας που με το μαγευτικό τραγούδι τους καλούσαν τον Οδυσσέα και τους ναύτες του να πλησιάσουν στο νησί τους. Δεν έχει βέβαια σκοπό να «κατασπαράξει» όποιον σχολιάζει αλλά σίγουρα δεν τον αφήνει να τεμπελιάσει ή να ασχοληθεί με το δικό του blog. Και ετοιμάζω δυο τρεις πολύ δύσκολες αναρτήσεις, στη μία που την τελείωσα χθες αργά, έψαχνα δυο μέρες να βρω αν στην πολιορκία της Ακρόπολης το 1822, έδωσαν πράγματι οι Έλληνες πολιορκητές βόλια στους Τούρκους για να μην καταστρέψουν οι τελευταίοι τον Παρθενώνα, ενώ τώρα ξεκίνησα να ψάχνω τα κομμένα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου!
Θωμά και Κώστα, είχα στη ζωή μου άμεση και κατά βάθος ανάμειξη με την παιδεία από νηπιαγωγείο ως πανεπιστήμιο, στην Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ, και ξέρω και για καμιά-δυό άλλες χώρες. Το φαινόμενο των Φροντιστηρίων και των Ιδιαιτέρων μαθημάτων υπάρχει κατ’ αποκλειστικότητα μόνο στο Ελλαδιστάν.
Τι σημαίνει αυτό, το αφήνω στο νιονιό κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, αλλά, όποιος πάει να σκεφτεί τον λόγο για τον οποίον τα Φροντιστήρια και τα Ιδιαίτερα είναι μέρος της ζωής του καθενός, ας ξεκινήσει με τα παρακάτω δεδομένα:
1. Στο Φροντιστήριο και στα Ιδιαίτερα, το παιδί μαθαίνει εκείνα που δεν έμαθε στο σχολείο.
2. Στα Φροντιστήρια και στα Ιδιαίτερα βλέπεις τους ΙΔΙΟΥΣ δασκάλους και καθηγητές που το πρωί «…διδάσκουν» στα σχολεία (και δημόσια και ιδιωτικά).
Ο νοών… και τα λοιπά.
Your honor, I rest my case.
ΥΓ. Αν πεις σε ένα παιδί να μην τρώει σοκολάτες και του το εξηγήσεις επιμελώς, γιατί και πως, το παιδί απλά θα φάει περισσότερες. Θα σταματήσει να τις τρώει μόνο όταν θέλει εκείνο, όχι όταν του το πούνε. Και για να το θελήσει πρέπει να το αποφασίσει εκείνο από την δική του άποψη και σκεπτικό. Και για να το αποφασίσει πρέπει να είναι δική του ιδέα που να έχει δημιουργηθεί από τελείως διαφορετικά κριτήρια και κίνητρα εμμέσως. Αυτό είναι το άλφα-βλήτα της ψυχολογίας του παιδιού.
Ο Κώστας μου πάντως, πάει 21 χρονών και ακόμα δεν έχει βάλει στο στόμα του κόκα κόλα, καφέ και κανενός είδους σοκολάτες, και τώρα του κάνω και πλάκα και δεν θέλει να δοκιμάσει καν. Δεν τον ενδιαφέρει. Μόνο κανένα γλυκό ή παγωτό σαν επιδόρπιο καλού δείπνου σε εστιατόριο…
Επίσης, να προσθέσω, ότι αν έχουμε ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όπως προτείνει ο Θωμάς, απλά θα έχουμε μια νέα πιο ακριβή έκδοση ιδιωτικών Φροντιστηρίων, όπου την κάσα θα κρατάει η πεθερά του πρύτανη… και φυσικά θα καταλήξουμε με καμιά τριανταριά το λιγότερο!
Ήδη υπάρχουν Ιδιωτικά ανώτατα ιδρύματα. Το φαβορί μου είναι το New York College, δίπλα στο καλλιμάρμαρο στην Αθήνα, το οποίο ουδείς, μα ουδείς δεν το έχει ακούσει στην New York, ούτε υπάρχει εκεί!
Σας δουλεύουνε ψιλό γαζί. Εκπαίδευση δεν υπάρχει, ούτε ιδιωτική, αλλά ούτε και δημόσια.
Θωμά, πρώτα απ’ όλα να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Ποτέ δεν είχα φανταστεί να ακούσω ότι θα προκαλούσα αισθήματα σαν εκείνα των σειρήνων. Παρενθετικά αναφέρω ότι έχω γράψει μερικά τραγουδάκια, μη φανταστείς τίποτα σπουδαίο, κομμένα και ραμμένα mid αρχεία αναμεμιγμένα με μερικά wav. Αν θες μπορώ να σου τα στείλω, αν και θέλουν ακόμα επεξεργασία μέχρι να φτάσουν στην τελειότητα.
Εμείς πραγματικά όταν είμαστε μικροί μέσα στα χωράφια ξεχυνόμασταν και παίζαμε. Μόνο μπάλα δεν έπαιζα γιατί ήμουν και είμαι σκράπας. Κι εκείνος ο αδερφός μου όλο μου την έλεγε, επειδή έπαιζε καλή μπάλα αλλά με εμένα δεν κέρδιζε ποτέ!!!
Στο δια ταύτα τώρα, η συζήτησή σας Δημήτρη και Θωμά, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι απόψεις που έχετε εκφράσει είναι ενδιαφέρουσες και θα ήθελα να υπάρξει και συνέχεια. Το θέμα αυτό έχει πολλές προεκτάσεις και δεν είναι καθόλου εύκολο να είμαστε απόλυτοι για τίποτα. Πέρα από τα ζητήματα των φροντιστηρίων και των πανεπιστημίων, υπάρχουν κι άλλα, όπως το γεγονός ότι πχ. στο σχολείο κανένα παιδί δεν μπορεί να καλλιεργήσει τυχόν ταλέντα που έχει, υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις πχ. εργαστήρια κλπ, η διδασκαλία γίνεται κατά το μεγαλύτερο βαθμό καθαρά θεωρητικά χωρίς να υπάρχει σύνδεση της θεωρίας με την πράξη κι επομένως να γίνει καλύτερη κατανόηση της διδαχθείσας ύλης κλπ.
Δημήτρη μου, για τον Κώστα και την κόκα κόλα θα συμφωνήσω 100%. Άντε και για τον καφέ. Για τη σοκολάτα όμως διαφωνώ όχι 100% αλλά 1.000%. Το έχεις καταστρέψει το παιδί! Εγώ αν δεν καταναλώσω μια αξιοσέβαστη ποσότητα σοκολάτας ημερησίως, ο οργανισμός μου κάνει απεργία! Και χωρίς διαπραγμάτευση, χα, χα, χα… Να μου δώσεις τη διεύθυνση του Κώστα να του στείλω μια σοκολατίνα που φτιάχνει ένα ζαχαροπλαστείο εδώ και θα ξεχάσει και πως ανοίγει το πορτμπαγκάζ στα αεροπλάνα!!!! 🙂
Την καλημέρα μου σε όλους.
Ίσως να υπέρβαλα λίγο στην περιγραφή για τον Κώστα μου. Γεύεται πράγματα με δικό του μέτρο αντί για λαιμαργία ή στιγμιαία άσκοπη ικανοποίηση. Κρασάκι και σαμπάνια σαν μέρος ενός καλού φαγητού πίνει ένα ή δύο ποτηράκια και τον άρχισα στο Λονδίνο και στο Παρίσι και στην Αθήνα από 10 χρονών. Και ξέρει πια να κρίνει τις διαφορές ανάμεα στα κρασιά, το κορμί τους, το άρωμα την καθαρότητα… Φαστφουντάδικα, αν χρειάζεται λόγω χρόνου καμιά φορά κάθε κάμποσους μήνες, και προτιμάμε τα Burger King από τα MacDonalds (αυτά στη Αμερική είναι φτηνά φαστφουντάδικά. Όχι πανάκριβα «κοίτα μαμά! τρώω σαν Αμερικάνος» της Ευρώπης) Κόκα, ή μπίρα, απλά δεν του πάει. Έχει φτιάξει παλέτα για να γεύεται την αξία ενός γλυκού. Ξέρει από 14-15 να μαγειρεύει αστακό Νέας Αγγλίας, και μπριζόλα σταβλίσια ή φιλέτο, και ξέρει την διαφορά μεταξύ σως μπερναίζ και τξατζικιού και τρελαίνεται και για τα δύο. Προτιμάει τα Κινέζικα από τα Γιαπωνέζικα και δίνει ρέστα για την Ινδική μου κουζίνα… Αλλά όλα αυτά σαν μέρος της εκτίμησης μιας καλής ζωής. Όχι σαν φέρε να φάμε γιατί δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε.
Στις ΗΠΑ πίνεις αλκοόλ νόμιμα από τα 21. Στεναχωριέται που τα γενν’εθλιά του θα είναι εκεί γιατί όπως είπε του την δίνει το ότι όλοι το μόνο που σκέπτονται εκεί είναι να ρωτήσουνε με τι να μεθύσουνε στα 21. Ενώ για εκείνον το αλκοόλ είναι μέρος συγκεκριμένων στιγμών και φαγητών. Και όπως δεν θα έτρωγε 3 σοκολατίνες επειδή απλά μπορεί, έτσι δεν θα πιεί δεύτερο ή τρίτο ποτήρι αν δεν το ζητά η γενική παλέτα του γεύματος.
Δημιουργεί τώρα ένα έθιμο κατά το οποίο όταν πρωτοέρχεται στην Ευρώπη με πάει κάπου to buy me a drink, father and son, και λέει ότι δεν είμαι just his dad, but his bud (bud = buddy = friend). Το drink μας είναι Southern Comfort ή Jack Daniels, ή Margarita (Τεκίλα με λάιμ κλπ). όταν δεν βρήκαμε κανένα από αυτά φέτος στο μπαρ του Σιμόνε, ζήτησα ένα σέηκερ, πολύ πάγο και κάμποσα μπουκάλια, ότι είχε και μας έφτιαξα ένα Μαρτίνι αλά Δημήτρη, Martini Bianco x1, Vodka x2, μια ιδέα Cointreau. Τώρα ξέρει να φτιάχνει και ο Σιμόνε το κοκτέηλ του Δημήτρη.
Πρέπει να τον δεις πως απολαμβάνει ο συνονόματός σου με κλειστά μάτια την σωσ σοκολάτα πάνω σε παγωτό σοκολάτα με φουντούκια και χτυπημένη κρέμα!
Ά! και όταν στη χάση και στη φέξη θέλει μια μπύρα ξέρει ότι αν το μαγαζί έχει μεξικάνικη Corona, πρέπει να βάζουμε ένα κομμάτι λεμόνι, ή λάιμ αν υπάρχει, μέσα στο μπουκάλι και να πίνουμε από το μπουκάλι χωρίς ποτήρι. Ξέρει δε, ότι η τεκίλα από μόνη της θέλει και ένα πιατάκι με αλάτι, κι άλλο ένα πιατάκι με φέτες λεμόνι. Γύφεις το χέρι σου πίσω από τον αντίχειρα, το ακουμπάς στυο αλάτι να κολήσει το αλάτι στο δέρμα σου, το γλύφεις, κατεβάζεις γρήγορα μια shot τεκίλα και μετά μασουλάς μια φέτα λεμόνι.
Μπουένος ντίας αμίγκο!
Δημήτρη,
Η φιλοσοφία εδώ είναι λίγο διαφορετική. Εμείς ασχολούμαστε με κρασί και τσίπουρο, εγώ δε έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ένα σέρβικο ποτό από σταφύλια, την KRUNA, ίδιο με το δικό μας τσίπουρο, μόνο που έχει πολλούς βαθμούς αλκοόλ και χτυπάει κατευθείαν στο κέντρο του εγκεφάλου. Πας για ύπνο με το δεύτερο ποτήρι δηλαδή! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ αλλά η σελίδα είναι βαριά για τη σύνδεσή σου δυστυχώς.
Μετά, μας αρέσουν τα παϊδάκια, και περισσότερο οι προβατίνες! Όσο πιο γριά (!) η προβατίνα τόσο το καλύτερο. Δηλαδή οι ετοιμοθάνατες είναι λουκούμια, χα, χα, χα…;)
Με το τζατζίκι θα συμφωνήσω, αυτή τη σως μπερναίζ δεν την έχω δοκιμάσει ποτέ, να ταιριάζει άραγε με τη λίγδα της προβατίνας; 😉 😉 😉
Ο Κώστας ξέρει να περνάει καλά και να ζει όπως πρέπει. Απλώς, χρειάζεται και καμιά φορά να το ρίχνει έξω. Εμείς εδώ το έχουμε καταλάβει αυτό και γι’ αυτό το ρίχνουμε έξω σχεδόν επί καθημερινής βάσης! Όπως οι Μεξικανοί που φτιάχνουν την Corona, έτσι κι εμείς είμαστε σε μια μόνιμη siesta, ακόμα κι όταν είμαστε ξύπνοι!!!
Κι εγώ ήμουν οπαδός της σοκολάτας -της μαύρης- μέχρι που απέκτησα αλεργία! Πλέον φτερνίζομαι συνέχεια από την πρώτη μπουκιά της σοκολάτας, ειδικά άμα είναι μαύρη. Απαγορευμένο λοιπόν και το προφιτερόλ που ήταν το αγαπημένο μου γλυκό. Έτσι το έχω ρίξει στο υποκατάστατο που είναι η μερέντα!
Ξέχασα, Κώστα, να πω. Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να μου στείλεις κάποιο τραγούδι σου, ευχαρίστως θα ήθελα να το ακούσω, αν μπορέσω βέβαια, γιατί αυτά που γράφεις για mid και wav σαν κινέζικα μου φαίνονται.
Θωμά, εμένα η μερέντα δε μου άρεσε ποτέ. Μια φορά έφαγα κι αυτό από ανάγκη στο στρατό γιατί δεν υπήρχε τίποτα άλλο να φάω…
Για τα τραγούδια δες στο email σου. 🙂
Πρωτογνώρισα την μερέντα σε μια διαφήμιση σε θερινό σινεμά που ένας μπόμπος με φάτσα πασαλειμμένη με μερέντα απαιτούσε «μαμα! το κολατσό μου!» Σαράντα χρόνια αργότερα έμαθα ότι merenda σημαίνει «κολατσό» στα Ιταλικά. Ενώ η merenda ήταν και θα είναι η πρώτη αγάπη του στόματός μου, σύντομα, όταν έφυγα από την Ελλάδα, ανακάλυψα ότι η Ιταλία, εκτός από Φεράρι, προσούτο και παρμεζάνα, επίσης παράγει και Nutella, κάτι τόσο ανώτερο από την μερέντα που ξεπέρασε τα όρια της αγάπης και έγινε ναρκωτικό! Μέχρι που έπαθα ζάχαρο. Τώρα όμως, στην Ιταλία, βρήκα ένα φυσικό προϊόν χωρίς ζάχαρη σε μαγαζιά υγιεινών τροφών, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ούτε από την μερέντα, ούτε από την Nutella. Και πληρώνεται 4 Ευρώ για ένα μικρό βαζάκι… φτηνότερο από LSD πάντως…
όντας έως πρόσφατα ενεργότατο μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας θα πω δυο πραγματα:
ας έχουμε υπόψη μας, που το έχουμε δηλαδή, πως σχεδόν ποτέ δεν γνωστοποιούνται τα καλά αποτελέσματα μιας πράξης ή πρακτικής στο ευρύτερο κοινό που συμβαίνει και να μην εμπλέκεται στο θέμα
το υπογραμμίζω διότι τα τελευταία χρόνια συνάδελφοι έχουμε υπερβεί τα στενά όρια της διδασκαλίας κι έχουμε οδηγήσει την εκπαίδευση αλλού
αποφευγω να χαρακτηρίσω το αλλού, αφήνοντας αυτό το σκέλος στον ..ιστορικό του μέλλοντος
χάρη δε, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάναμε γνωστή/ γνωστές τις δραστηριότητες και τα αποτελέσματα τους, στο κοινό
ωστόσο, και δεν φτάνει και δεν λύσαμε το πρόβλημα /ώθηση όμως δώσαμε/ και δεν τα μαθαίνουν όσοι θα έπρεπε και υποστήριξη εκ των έσω δεν βρήκαμε πολλές φορές /τις περισσότερες/
ελπίζουμε όμως στο ακόμη καλύτερο
τελος, η αξιολόγηση ως προς την καταλληλότητα ενός ατόμου για τον ρόλο του εκπαιδευτικού ειναι αρκετά δυσκολότερη απο όσο κι εγω μπορώ να φανταστώ και προτείνει ο αγαπημένος μου κύριος Αθεόφοβος μια και ο συνδυασμός χαρακτήρων κάθε διδακτική στιγμή, είναι απο τα πλέον ρευστά υποκείμενα και συχνά ή μάλλον πάντα, το στοίχημα σου ειναι πως θα επηρεάσεις αυτόν τον ρου(ν) προς την καταλληλότερη για τη στιγμή, κατευθυνση με στόχο τη μαθηση και τη γνωση
σε αυτό, εξεταζεσαι σε όλο τον βίο σου ως εκπαιδευτικός, λέω 🙂
σας ευχαριστώ και πάλι!
Εξαιρετικές κι άκρως ενδιαφέρουσες οι παρατηρήσεις και οι επισημάνσεις σου Ασημίνα. Ορθώς γνωστοποιείς πως οι εκπαιδευτικοί μόνοι τους, ενίοτε και κάτω από αντίξοες εκπαιδευτικές συνθήκες, ενεργούν μερικές φορές έξω από το ‘σύστημα’ προς όφελος των μαθητών. Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνεται γιατί κανένας μαθητής δεν είναι ίδιος με τον άλλο και καμία τάξη ίδια με την άλλη κι έτσι ο δάσκαλος θα πρέπει να προσαρμόζεται.