Προεκλογικές σκέψεις
Η χώρα, για ακόμα μια φορά, βρίσκεται μπροστά στις ‘πιο κρίσιμες’ εκλογές στην ιστορία της! Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζουν –κυρίως- τα πολιτικά κόμματα που κατά το παρελθόν έχουν κυβερνήσει τον τόπο. Πολύ εύκολα μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του ο μέσος πολίτης τη συνθηματολογία των εκλογών του 2007, του 2009 αλλά και των δύο αναμετρήσεων του 2012 πως η χώρα έπρεπε να βγει από το αδιέξοδο πάση θυσία και πως οι επερχόμενες τότε εκλογές ήταν επίσης οι πιο κρίσιμες. Κι όμως σήμερα, μια βδομάδα πριν το άνοιγμα της κάλπης, και πάλι, σύμφωνα με το σκεπτικό των κομμάτων, βρισκόμαστε μπροστά στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για το μέλλον της χώρας. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς γιατί οι μέχρι χθες κυβερνώντες δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα προβλήματα ώστε οι εκλογές αυτές να μην είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της.
Η απάντηση δεν είναι εύκολο να δοθεί, αλλά στο μυαλό του απλού ανθρώπου έρχεται το αυτονόητο: Διότι προφανώς οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στη χώρα δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους! Αυτή η υπεραπλουστευμένη απάντηση βεβαίως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα. Οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη αποτελούν ένα μωσαϊκό που είναι εξαιρετικά δύσκολο κι εξόχως πολύπλοκο ώστε μια κυβέρνηση να μπορέσει να βάλει στη σωστή θέση όλες τις ψηφίδες. Αυτό δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, εκείνο όμως που τίθεται ως προβληματισμός είναι το γεγονός πως η πολιτική εν πολλοίς έχει πάψει πια να ασχολείται με τον άνθρωπο κι έχει επικεντρώσει την προσοχή της στους αριθμούς. Κι όταν η ανθρωποκεντρική θεώρηση των πραγμάτων βγαίνει από το κάδρο της επικαιρότητας αλλά και της καθημερινής σκέψης των ανθρώπων που λαμβάνουν αποφάσεις, τότε μοιραία οι χώρες πάντα θα βρίσκονται κάτω από την πίεση των κοινωνιών τους, διότι πολύ απλά αυτές είναι ζωντανοί οργανισμοί με ανάγκες και όχι μαριονέτες – κομπάρσοι σε σχέδια κι ασκήσεις επί χάρτου. Ο πολίτης πεινάει, πονάει, έχει παιδιά, ονειρεύεται το μέλλον του, θέλει να νιώθει πως έχει μέλλον και κυρίως δε θέλει να φοβάται. Η εξασφάλιση της ευημερίας των αριθμών δε σημαίνει κατ’ ανάγκη πως θα εξασφαλιστεί και η ευημερία του πολίτη.
Οι πολιτικοί σχηματισμοί λοιπόν, όπως φανερώνεται μέσα από την τρέχουσα επικαιρότητα, για ακόμα μια φορά, έπαιξαν το χαρτί του φόβου στη σκακιέρα των εκλογών, μια κίνηση που άλλωστε τη γνωρίζουν πολύ καλά. Όμως, επειδή ο βρεγμένος τη βροχή δε τη φοβάται, ίσως τούτη τη φορά η επιλογή αυτή να γυρίσει μπούμερανγκ εις βάρος τους. Εκείνο που θέλει ο πολίτης ετούτης της χώρας, είναι οι πολιτικοί να θυμηθούν τον αληθινό τους ρόλο, που δεν είναι άλλος από το να βλέπουν και να προβλέπουν το μέλλον. Εκλεγμένος εκπρόσωπος, βουλευτής είναι εκείνος που αφουγκράζεται την κοινωνία κι αναπαράγει τη φωνή της στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, υπουργός σημαίνει υπηρέτης του λαού κι όχι το αντίστροφο. Και πρωθυπουργός είναι εκείνος που στην πλάτη του σηκώνει τη χώρα κι όχι η χώρα εκείνον! Δυστυχώς όμως, είναι κοινή πεποίθηση πως εν Ελλάδι οι παραπάνω ιδιότητες συνήθως δε συνάδουν με το θεσμικό τους ρόλο, δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ακόμα και η Τέχνη το έχει αντιληφθεί αυτό κι έχει με εξαιρετική επιτυχία δημιουργήσει μορφές και χαρακτήρες όπως ο Μαυρογυαλούρος του Αλέκου Σακελλάριου.
Ο απλός άνθρωπος τούτης της χώρας, μέσα στις αγωνίες αλλά και την ελπίδα του για το μέλλον, δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε πως τούτη τη φορά θέλει από τους πολιτικούς όλων των χώρων και των ιδεολογιών να σταθούν αντάξιοι των προσδοκιών τους, να τον βγάλουν από τα αδιέξοδα, αυτά τα οποία πολλοί υποστηρίζουν πως τεχνηέντως έχουν δημιουργηθεί εξυπηρετώντας συμφέροντα, να κρατήσουν το τιμόνι του τόπου με χέρια στιβαρά κι όχι ασθενικά. Οι πολίτες, που φέρουν το βάρος της ευθύνης των επιλογών τους, δε θα πρέπει να το ξεχνούν αυτό την ώρα της κάλπης. Και δε θα πρέπει επίσης να ξεχνούν πως κάθε κράτος και κάθε λαός που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να πορεύεται στο μέλλον με μοναδικό γνώμονα την ασφάλειά του, την ικανοποίηση των αναγκών του και την ευημερία των πολιτών του. Σε κάθε άλλη περίπτωση άλλωστε δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος αλλά για αποικία…
.
Τελευταίος ... πάντα 
Κώστα δεν υπάρχει ούτε ιώτα, ούτε ένα σημείο στίξης ή τόνο, που θα άλλαζα στο άρθρο σου αυτό. Έχει τόσο ψύχραιμα τοποθετημένες αλήθειες που όλοι τις ζούμε και μιλάει με τόση καθαρότητα ώστε δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς όσα γράφεις καθώς δεν υπάρχει κομματικό χρώμα. Ούτω έχουν τα πράγματα και ουδείς μπορεί να πει ότι δεν είναι έτσι!
Το παρακάτω δεν είναι ένα εύλογο ερώτημα;
«Κι όμως σήμερα, μια βδομάδα πριν το άνοιγμα της κάλπης, και πάλι, σύμφωνα με το σκεπτικό των κομμάτων, βρισκόμαστε μπροστά στην πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για το μέλλον της χώρας. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς γιατί οι μέχρι χθες κυβερνώντες δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα προβλήματα ώστε οι εκλογές αυτές να μην είναι οι πιο κρίσιμες στην ιστορία της.»
Χριστόφορε, χαίρομαι που οι απόψεις μας ταυτίζονται 🙂
Την καλησπέρα μου!
Οι προεκλογικές σου σκέψεις πάντα με έβρισκαν σύμφωνη, Κώστα μου!
Ενδιαφέρον έχει και τι απαντούσα και τότε, που ισχύει, έτσι ακριβώς και τώρα… τυχαίο; ΟΟΟχιιιιιι! 😉
ΑΦιλιά από την μαμ-μάγισα, που ώρες ώρες αισθάνεται πως κανένα μαγικό της, δεν «πιάνει» πια…. 😛
Μάλλον με έχεις μαγέψει, γι’ αυτό συμφωνούν οι απόψεις μας καλή μου μαμ-μάγισσα 🙂
Πολλά πολλά ΑΦιλιά!