Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Η εικόνα είναι από το flickr
του χρήστη JD Hancock
(http://www.flickr.com/photos/jdhancock/8609444344/)
Με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από το ζήτημα της Χρυσής Αυγής, εύλογα δημιουργούνται ορισμένες σκέψεις αλλά και απορίες στον απλό πολίτη. Και η πρώτη σκέψη δεν είναι άλλη παρά η αναζήτηση της αιτίας που οδήγησε και οδηγεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στην έξαρση του εθνικισμού, αλλά και του ατομικισμού, της απάθειας προς τους θεσμούς και τη γενικότερη πτώση και χαλάρωση, σε σημείο σήψης, των θεσμών της Δημοκρατίας..
Το διεθνές οικονομικό σύστημα έκανε λόγο τις προηγούμενες δεκαετίες για οικονομική ευημερία που θα προέκυπτε μέσα από τις λεγόμενες ελεύθερες αγορές, οι οποίες ανάμεσα στα άλλα θα «επέβαλαν», έστω και ως έμμεσο αποτέλεσμα, τη δημοκρατία σε όσες χώρες επεκτείνανε τη σφαίρα της επιρροής τους. Η παγκόσμια οικονομία κινήθηκε και στηρίχθηκε για το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της προς την Ανατολή και της κατανάλωσης στη Δύση. Όμως, το γεγονός αυτό από μόνο του πάσχει διότι αποδυναμώνοντας την παραγωγική διαδικασία στη Δύση, αυτή μοιραία θα έχανε την αξία ή ακόμα και την υπεραξία που δημιουργεί η εργασία με αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και τη φτωχοποίηση του πληθυσμού. Από την άλλη, στις χώρες – εργοστάσια παραγωγής των αγαθών προς κατανάλωση, οι εργαζόμενοι δεν κερδίζουν ούτε λαμβάνουν το μέρισμα που τους αντιστοιχεί πραγματικά από την εργασία τους με συνέπεια να μην είναι ικανοί να αγοράζουν ούτε οι ίδιοι αυτά που παράγουν. Η περίφημη αυτορρύθμιση των αγορών έχει αρχίζει να μοιάζει όλο και περισσότερο απειλητικά ως μια πλήρης απορρύθμιση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος με αποτελέσματα που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια.
Από την άλλη μεριά παρατηρείται το φαινόμενο της σταδιακής αποδυνάμωσης της πολιτικής, η οποία δείχνει εντελώς ανίσχυρη όχι μόνο να αντιδράσει ή να ορθώσει το ανάστημά της, αλλά να τηρήσει ακόμα και τα στοιχειώδη προσχήματα μπροστά στην οικονομική καθεστηκυία τάξη. Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες κυβερνήσεων χωρίς καμία ουσιαστική νομιμοποίηση από τους λαούς, σε ορισμένες από τις οποίες μάλιστα ορίζονται απευθείας ως αρχηγοί οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του οικονομικού και τραπεζικού συστήματος. Η παντελής έλλειψη ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων, ικανών να διαχειριστούν την οικονομική κατάσταση, επιτείνει το πρόβλημα. Ονόματα και προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος του παρελθόντος που, είτε συμφωνούσαμε μαζί τους είτε όχι, είχαν το σθένος και τη δυναμική για να χαράξουν πολιτικές έχουν αντικατασταθεί πια από υπαλλήλους σε καίριες θέσης λήψης αποφάσεων. Αλλά ακόμα και τα εργαλεία που είχαν στη διάθεσή τους οι πολιτικοί τώρα πια έχουν ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Η νομισματική πολιτική αποφασίζεται από τραπεζίτες, όπως και το επίπεδο του χρέους ή του ελλείμματος. Το ίδιο και οι εμπορικές σχέσεις, οι εργασιακές σχέσεις ή ακόμα χειρότερα και η χάραξη της μεσο – μακροπρόθεσμης πολιτικής σε όλους τους τομείς της ζωής κάθε χώρας. Οι πολιτικοί σήμερα μοιάζουν περισσότερο με μαριονέτες των λεγόμενων ‘ελεύθερων αγορών’ και των hedge funds παρά ως κύριοι της μοίρας των χωρών που διοικούν.
Μέσα σε όλο αυτό το συνονθύλευμα άμετρης οικονομικής εξέλιξης και συγκέντρωσης του πλούτου σε ολοένα και λιγότερα σημεία, ο απλός άνθρωπος συναισθανόμενος και αντιλαμβανόμενος την αβεβαιότητα για το μέλλον και τη σχεδόν σίγουρη και προδιαγεγραμμένη οικονομική κατάρρευση σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και όπως προαναφέραμε, η οικονομική ισορροπία έχει διαταραχθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, έχει αρχίσει να αποκτά τη λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ξεχνώντας κι αφήνοντας στην άκρη ακόμα και τις πιο στοιχειώδεις κατακτήσεις του παρελθόντος αλλά και τις κοινωνικές συμβάσεις και συνθήκες που καθιστούν τις κοινωνίες λειτουργικές. Είναι λοιπόν φυσιολογικό επακόλουθο, εφόσον η λογική της ζούγκλας αρχίζει να κερδίζει έδαφος, να στρέφεται προς τα άκρα, όποια κι αν είναι αυτά. Όλα τούτα σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας που έχει επιβληθεί για ευνόητους λόγους, τους οποίους δε θα αναφέρουμε εδώ χάριν εξοικονόμησης χώρου, καθιστούν τους πολίτες επιρρεπείς σε ακραίες επιλογές και συμπεριφορές. Ο εκφυλισμός της Δημοκρατίας είναι συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται ο πολίτης σε καθημερινή βάση νιώθοντας ταυτόχρονα ανίκανος να αντιδράσει. «Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω» είχε πει ο Αρχιμήδης αλλά στο σημείο που οδεύουν κι έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα δεν υπάρχει πουθενά, κανένα μέρος στην κυριολεξία για να πατήσει σταθερά κάποιος και να νιώσει πως μπορεί να κάνει κάτι, καθόσον το παγκόσμιο σύστημα έχει ανάγει ακόμα και τις ανθρώπινες αξίες σε οικονομικό μέγεθος. Τούτο αν το συνδυάσει με την έλλειψη πολιτικών (αντρών) και (ανθρωποκεντρικής και κοινωνικής) πολιτικής τον φέρνει σε δύσκολη θέση με συνεπακόλουθο τραγικό αποτέλεσμα να ακολουθεί τις –ακραίες- εκείνες φωνές που του τάζουν κάθαρση και λύσεις, είτε δια της βίας, είτε με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο.
Η λύση στο πρόβλημα αυτό δεν είναι απλή, είναι όμως εφικτή και ξεκινάει πρωτίστως μέσα από τον καθένα μας. Οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα πως είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και ως τέτοια πρέπει να είμαστε ενεργοί και δραστήριοι. Η Δημοκρατία δε θέλει ακρότητες ούτε όμως συντηρείται από τον καναπέ…
.
Τελευταίος ... πάντα 
Ένα εξαιρετικό άρθρο με πεντακάθαρες απόψεις για τις «κοινωνικο – πολιτικο – οικονομικές» συνθήκες οι οποίες κατευθύνουν την ζωή στον πλανήτη. Θαύμασα ειλικρινά την ψύχραιμη – παρά την οξύτητα που επικρατεί -καταγραφή της επικράτησης των οικονομικών μεγεθών ως υπέρτατης πλέον αξίας στον πλανήτη, σε συνδυασμό με την παντελή έλλειψη – παγκοσμίως- πολιτικής ηγεσίας ικανής να διαχειριστεί τις τύχες των λαών, απομακρύνοντας ή εξουδετερώνοντας την απειλή των άκρων η οποία φοβούμαι ότι δεν μένει πλέον στο επίπεδο της απειλής μόνον.
Η κοινωνία μας, μου μοιάζει πλέον με όχημα το οποίο δεν διευθύνεται από το τον οδηγό στο τιμόνι αλλά από την βενζίνη στο ντεπόζιτο.
Και πολύ σωστά η «Δημοκρατία δεν θέλει ακρότητες ούτε όμως καναπέ», όπως λες Κώστα, αλλά καμιά φορά τώρα τελευταία αναρωτιέμαι πλέον: «Βρισκόμαστε σε χώρα με Δημορατία αυτόν τον καιρό;» Εννοώ αληθινή όχι τυπική Δημορατία.
Διάβασα από τον Κώστα Θερμογιάννη ένα από το πιο νηφάλια και ολοκληρωμένα άρθρα για την σημερινή κατάσταση. Δεν έχω παρά να τον συγχαρώ ολόψυχα για την ωριμότητα της σκέψης του πράγμα που με κάνει να ελπίζω για το μέλλον.
Χριστόφορε, ορθώς διερωτάσαι αν ζούμε σε μια πραγματική ή όχι Δημοκρατία σήμερα. Δυστυχώς, όπως τη νομιμότητα την καθορίζει κάθε φορά αυτός που κυβερνά, έτσι αυτός που κυβερνά καθορίζει και τη Δημοκρατία, πράγμα που δεν έπρεπε να συμβαίνει σε καμία περίπτωση. Η Δημοκρατία έπρεπε να είναι κάτι ξεκάθαρο αλλά και αδιαπραγμάτευτο ακόμα. Σήμερα όμως, ο θεσμός αυτός έχει παραχωρηθεί για «μορφοποίηση» στους κυβερνώντες οι οποίοι με τη σειρά τους κυβερνώνται από το χρήμα, οπότε καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα για ποια Δημοκρατία μιλάμε και ποια Δημοκρατία βιώνουμε στις μέρες μας…
Χριστόφορε, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ για να μπορεί να παραδειγματίζεται η νέα γενιά και να διδάσκεται για το μέλλον της!
Καλό σου βράδυ 🙂
«Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ ν’ αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μη με αλλάξει αυτό…
Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος και αυτή είναι η κορυφαία πολιτική μάχη»… Χρόνης Μίσσιος.
http://chronismissios.wordpress.com/
Στη τελευταία σου παράγραφο Κώστα, βρίσκεται η λύση… και αυτό το έχουμε αισθανθεί πολύ καλά, αρκετοί από μας…
ΑΦιλιά και χαίρομαι που είσαι πάλι κοντά μας! 🙂
Καλή μου μαμ-μάγισσα, το Χρόνη Μίσσιο τον έχω διαβάσει αλλά δυστυχώς δεν τον έχω μελετήσει. Θα συμφωνήσω όμως με το απόσπασμα που παραθέτεις, αν κι έχω μια μικρή ένσταση. Δεν νομιμοποιείται να καταλήξει κανείς σ’ αυτό το συμπέρασμα, ότι δηλαδή δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα, παρά μόνο όταν κι άμα έχει προσπαθήσει να το αλλάξει, έστω κι ανεπιτυχώς. Θέλω να πω δηλαδή πως ο Χρόνης Μίσσιος νομιμοποιείται να το πει αυτό, εγώ όμως όχι. Οφείλω πρώτα να προσπαθήσω να αλλάξω, ό,τι μπορώ να αλλάξω, για μένα αλλά και τα παιδιά μου, κι όταν δω πως κουράστηκα και δεν μπορώ να πάω ένα βήμα πιο πέρα, τότε θα αρχίσω να αγωνίζομαι να παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πάντα. Πρέπει να αγωνιζόμαστε, αλλιώς δεν έχει νόημα ούτε καν η ίδια η ζωή!
Πολλά ΑΦιλιά, έστω και πιο αραιά τώρα πια καλή μαμ-μάγισσα της καρδιάς μου 🙂
Καλημέρα Κώστα,
Τη δύναμη για να παλέψει κανείς με το σύστημα ή με οτιδήποτε στη ζωή από μέσα του θα τη βρει κανείς, επαναστατώντας εσωτερικά, αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι… το ένα προϋποθέτει το άλλο… και για κανένα λόγο, δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω, αυτό για μένα είναι δράση…έστω και ψυχολογική! 😉
Καλό Σ/Κ και καλή δύναμη σε όλους μας!
ΑΦιλιά καρδιάς και μόνο! 🙂
Καλημέρα καλή μου μαμ-μάγισσα 🙂
Συμφωνώ μαζί σου και προπάντων πως δεν πρέπει να μας πάρει από κάτω…
Πολλά ΑΦιλιά σε σένα και την οικογένειά σου 🙂
Δύσκολα τα πράγματα Κώστα. Το ξέραμε βέβαια αυτό από την αρχή αυτού του …»προγράμματος». Το πιο επικίνδυνο είναι η άνοδος της άκρας δεξιάς… όσο θα φτωχαίνει ο κόσμος τόσο θα αυξάνεται η δύναμη της. Ελπίζω άμεσα να αλλάξει κάτι…αν και δεν είμαι τόσο αισιόδοξη.
Καλό σου βράδυ!
Μαίρη, ας μη χάνουμε την αισιοδοξία μας και κυρίως ας μην απογοητευόμαστε. Όλοι μας αν κάνουμε κάτι, αν δράσουμε από λίγο ο καθένας, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από ικανοποιητικό.
Καλό σου βράδυ επίσης 🙂
Άψογη η ανάλυση σου για τα αίτια της στροφής των πολιτών στα άκρα πάσης φύσεως.
Δεν είναι βέβαια χαρακτηριστικό στοιχείο μόνο της Ελλάδας(βλέπε Γαλλία με την άξια κόρη του Λεπέν.κλπ) αλλά αυτό δεν είναι καθόλου παρηγορητικό γιατί δυστυχώς επιβεβαιώνει την άποψη ότι η παγκοσμιοποίηση δεν επιτρέπει σε λαούς να αποφασίσουν για την μοίρα τους. Από αλλού εκπορεύονται η αποφάσεις για την τύχη των λαών.
Όλα αυτά συν την έλλειψη προσωπικοτήτων με όραμα και θάρρος για συγκρούσεις, δημιουργούν ένα γόνιμο έδαφος για πάσης φύσεως ακραία στοιχεία που πλασάρονται σαν η μόνη εναλλακτική λύση.
Η άγνοια των νέων για τα τραγικά ιστορικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος επιτρέπει στους νέους Μεσσίες να δημιουργούν ελπίδες για κάτι καινούριο που πρέπει να δοκιμαστεί στην πράξη και……βλέπουμε!
Να είσαι καλά
Xristin, θα συμφωνήσω μαζί σου. Τόσο η έλλειψη προσωπικοτήτων με όραμα όσο και η αμάθεια είναι καθοριστικοί παράγοντες για την εξέλιξη της κοινωνίας… με τα γνωστά αποτελέσματα. Λαμβανομένων δε υπόψη και των τελευταίων τραγικών γεγονότων θα μπορούσε κανείς να πει πως όσο τα άκρα τεντώνουν το σκοινί τόσο η κοινωνία θα φοβάται ολοένα και περισσότερο με ό,τι αποτέλεσμα αυτό συνεπάγεται…
Την καλημέρα μου.