Λιτότητα vs Ανάπτυξη.
Αυτές τις ημέρες παρατηρούμε μια αλλαγή στάσης από τα μεγάλα οικονομικά κέντρα (ΔΝΤ, Ε.Ε. κλπ.) και τα πρόσωπα τα οποία αντιπροσωπεύουν το διεθνές κεφάλαιο (Νταλάρα, Λανγκάρτ κλπ), σε σχέση με τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα αλλά και την ισορροπία αυτών με την ανάπτυξη. Αν διεισδύσει κανείς στο βάθος των δυο αυτών εννοιών, λιτότητα – ανάπτυξη, θα μπορούσε να καταλήξει, με ορισμένες παραδοχές βεβαίως, πως πρόκειται για ουσιαστικά για το κέρδος, ως οικονομικό μέγεθος, από τη μια και τον άνθρωπο, ως οντότητα, από την άλλη.
Λιτότητα δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από στέρηση πόρων που θα πήγαιναν στον άνθρωπο, είτε με τη μορφή μισθού είτε με τη μορφή κοινωνικών παροχών. Όταν οι πόροι από την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλεια, τη στήριξη των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων κλπ. ελαχιστοποιούνται ή ενίοτε μηδενίζονται, αυτό είναι πρωτίστως εις βάρος των πολιτών και βεβαίως προς όφελος του κέρδους των αγορών. Στον αντίποδα, ανάπτυξη σημαίνει παροχές σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας που αποτέλεσμα έχει εκτός από την περαιτέρω δημιουργία πλούτου και οικονομικών μεγεθών, την ελαχιστοποίηση της ανεργίας, την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών κάθε είδους. Συντελείται δε δια της ανάπτυξης και άμβλυνση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών διαφορών των πολιτών κάθε κοινωνίας, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Γιατί κάθε φορά που το ξεχνάμε βλέπουμε τα άκρα να ενισχύονται!
Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά γίνεται σαφές ότι από τη μια υπάρχουν οι αγορές που επιδιώκουν, και καλά κάνουν γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους, το κέρδος κι από την άλλη οι άνθρωποι ως μονάδες αλλά και ως κοινωνίες που απαιτούν αξιοπρέπεια στη διαβίωσή τους αλλά κι ένα minimum όριο κοινωνικών παροχών. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ αυτών των δυο αντίρροπων δυνάμεων που έχουν όμως το χαρακτηριστικό να είναι άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους και η μια να απαιτεί την ύπαρξη της άλλης για να υφίσταται, όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται.
Υπάρχουν πολλές φωνές που δαιμονοποιούν το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αυτό υπάρχει σήμερα και κινεί σε παγκόσμιο επίπεδο την οικονομία. Από την άλλη υπάρχουν κι εκείνοι που το θεοποιούν και δε μπορούν να φανταστούν τον κόσμο χωρίς αυτό. Η αλήθεια κατά τη γνώμη μας βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Οι απρόσωπες, όπως έχουμε συνηθίσει να τις χαρακτηρίζουμε, αγορές καλώς ή κακώς παρέχουν την κινητήριο δύναμη, το χρήμα, που ενεργεί ως καύσιμο από τις οικονομίες των χωρών μέχρι το πορτοφόλι που έχει ο καθένας από εμάς στην τσέπη του. Και το “καύσιμο” αυτό, τη διαφορά δυναμικού, για να χρησιμοποιήσουμε ένα όρο της φυσικής, που θα κινήσει τα γρανάζια της ατμομηχανής που ονομάζεται οικονομική και παραγωγική διαδικασία, σίγουρα δεν το παρέχουν δωρεάν αλλά έχοντας ως στόχο το κέρδος. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι αθέμιτο, το αντίθετο θα λέγαμε. Εκείνο όμως που σε καμία περίπτωση δεν είναι θεμιτό αλλά αντίθετα είναι κατηγορητέο και καταδικαστέο είναι η ληστρική και χωρίς όριο απομύζηση και της τελευταίας σταγόνας του ιδρώτα αλλά και της αξιοπρέπειας των λαών. Αυτό δηλαδή που λίγο πολύ συμβαίνει σήμερα, βάζοντας στο περιθώριο την ανθρώπινη αξία, μηδενίζοντάς την στην κυριολεξία όπως θα μπορούσε κάποιος εύλογα να ισχυριστεί.
Αυτό λοιπόν που έχει χαθεί ή καλύτερα έχει διαταραχθεί είναι η ισορροπία. Η επικράτηση του Ολάντ στη Γαλλία και η τεράστια καθίζηση του δικομματισμού στην Ελλάδα με την θριαμβευτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μήνυμα των λαών στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, μήνυμα το οποίο μεταξύ των άλλων κρούει και τον κώδωνα του κινδύνου για την αμφίδρομη σχέση που περιγράψαμε πιο πάνω και η οποία μοιάζει να έχει πλησιάσει επικίνδυνα το σημείο θραύσης έχοντας εξαντλήσει κάθε όριο ελαστικότητας. Κάθε διάρρηξη της ευαίσθητης σχέσης μεταξύ των αγορών – δανειστών και των χωρών – δανειζόμενων (λαών) στο μεταξύ τους αλισβερίσι είναι επώδυνη όχι μόνο για το δανειζόμενο που μπορεί να μείνει χωρίς καν τα στοιχειώδη αλλά και για το δανειστή που μπορεί να δει το χαρτοφυλάκιό του να γίνεται αέρας μέσα σε μερικά μόνο χιλιοστά ενός τραγικού δευτερολέπτου. Τούτο το τελευταίο φαίνεται πως οι συνειδήσεις των οικονομικών κέντρων το γνωρίζουν καλά και το υπολογίζουν. Μπορεί να δοκίμασαν στις πλάτες του Ελληνικού λαού αλλά και γενικότερα των Ευρωπαίων πολιτών τα όρια και την ελαστικότητα του συστήματος αλλά επ’ ουδενί δε θα διακινδυνεύσουν να υποσκάψουν τα θεμέλια του οικοδομήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν. Γιατί όσο κι να θεωρούμε βαθιά μέσα μας ότι είναι παντοδύναμοι και κυρίαρχοι, ας μην ξεχνάμε ότι η κυριαρχία και η παντοδυναμία πρέπει να γίνεται επί κάποιου κι αν αυτός ο κάποιος είτε δεν υπάρχει είτε δε ανέχεται να κυριαρχείται, τότε η παντοδυναμία χάνεται με ότι κι αν αυτό συνεπάγεται και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Έχοντας λοιπόν υπόψη τα προαναφερθέντα, ίσως να μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το πείραμά τους τελείωσε και τώρα άρχισαν σιγά σιγά την αναδίπλωση έστω και μικρής κλίμακας και έντασης, εξ’ ου και οι δηλώσεις περί χαλάρωσης της λιτότητας αλλά και της πυροδότησης επιτέλους (sic!) της ανάπτυξης.
Μπορεί τα λιοντάρια να είναι πανίσχυρα και βασιλιάδες, αλλά αφενός είναι λίγα κι αφετέρου αν η τροφή τους εξαφανιστεί θα εξαφανιστούν κι αυτά. Οι αξιαγάπητες από την άλλη μεριά γαζέλες είναι παντελώς ανίσχυρες, αλλά είναι και πάρα πολλές και πολύ γρήγορες στους ελιγμούς τους. Καθετί έχει το ρόλο του και δεν πρέπει ούτε να δαιμονοποιούμε ούτε να θεοποιούμε τίποτα. Η φύση έχει διδάξει την ισορροπία. Το μήνυμα των πολιτών από την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση θεωρούμε πως ήταν αυτό ακριβώς. Είχε χαθεί το μέτρο και η Ευρώπη (κυρίως δε η Γερμανία) κινείται τα τελευταία χρόνια έχοντας ως πρώτο μέλημά της το κέρδος και όχι τον άνθρωπο. Η μικρή Ελλάδα που θαρρείς και είναι στο γονιδίωμά της να δείχνει το δρόμο από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη της ιστορία, αυτό έκανε και πάλι. Έπιασε από το αυτί τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους είπε πως έχουν πάρει λάθος δρόμο. Κι έδωσε και ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη των παγκόσμιων συμπολιτών της αφυπνίζοντάς τους από το όνειρο και την καταστολή που τους είχαν έντεχνα επιβάλει.
Δημοσιεύτηκε στο tvxs.gr
.
Τελευταίος ... πάντα 
Δε διαφωνώ. Αν μάλιστα υιοθετήσω τον τίτλο που με κατηγορούν (του υπερασπιστή της μεσαίας τάξης), δε νομίζω ότι θα ήμουν κατά του καπιταλισμού. Ωστόσο, αυτό που τα μεσαία στρώματα απαιτούν είναι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αξιοπρέπεια, υγεία και παιδεία οργανωμένες άρτια κλπ χωρίς τις τρομακτικές ανισότητες που παρατηρούνται σήμερα.
Ωστόσο, οι «αγορές» αποφάσισαν να εξαπολύσουν πόλεμο κατά των μεσαίων στρωμάτων και των λαών. Σε αυτό τον πόλεμο δυστυχώς δεν υπάρχει μέση λύση. Πετύχαμε μια νίκη με τις εκλογές, μία ανέξοδη για εμάς νίκη, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται (βλ. κι εδώ περισσότερα, συντόμως και στο ιστολόγιό μας).
Δήμο, καλώς ή κακώς οι αγορές είναι η κινητήριος δύναμη. Και βεβαίως απαιτούν να πληρωθούν και να βγάλουν κέρδος. Το να τις δαιμονοποιούμε δεν οδηγεί πουθενά, άλλωστε χωρίς αυτές θα ζούσαμε, επέτρεψέ μου την υπερβολή, ακόμα σε σπηλιές! Κανείς δε λέει να μην τους πληρώσουμε, κι όποιος το λέει είναι εκτός πραγματικότητας κατά τη γνώμη μου. Εκείνο που πρέπει να γίνει, εκτός βέβαια από το συμμάζεμα και το νοικοκύρεμα που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας και το οποίο εννοείται, είναι να ισορροπήσει το πράγμα μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης. Δεν μπορεί να πνίγεται η ανάπτυξη στο βωμό του άπληστου κέρδους ούτε βεβαίως να υπάρχει ασυδοσία και τα κεφάλαια που πρέπει να οδηγηθούν στην ανάπτυξη και την πραγματική οικονομία να οδηγούνται τελικώς στις τσέπες των αρπακτικών, για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο «λαμόγια» που είναι βαρύς!
Προσωπικά πάντως δεν το βλέπω σαν πόλεμο, αλλά σαν έναν αγώνα διαρκή, που θα υπάρχει πάντα και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, απλώς γιατί έτσι είναι η φύση του. Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σημείο που οι αγορές και το κεφάλαιο βρίσκονται στο πάνω μέρος της καμπύλης ενώ αύριο μπορεί να είναι λίγο παρακάτω και κατ’ αντιστοιχία οι λαοί να είναι λίγο πιο πάνω. Το σύστημα μοιάζει κατά τη γνώμη μου σαν μια ημιτονοειδή καμπύλη που κάποιες στιγμές ανεβαίνει και κάποιες κατεβαίνει μέχρι κάποια στιγμή να ισορροπήσει, αν βέβαια είναι ποτέ δυνατό κάτι τέτοιο.
Το άρθρο σου το διάβασα ήδη από χτες. Πολύ καλό και περιεκτικό. Η στήλη blogαροντας του tvxs είναι πραγματικά εξαιρετική και την παρακολουθώ ανελλιπώς.
Την καλημέρα μου Δήμο (υπερασπιστή της μεσαίας τάξης, χα, χα, χα… 🙂 Μου επιτρέπεις να χαριτολογήσω λίγο, έτσι δεν είναι; !!!)
Δεν μπορείς να φανταστείς τι ξέχεσμα έχω φάει. Έτσι με έλεγαν άλλοι κι είπα να το υιοθετήσω για΄τι είμαι και γαμώ τις ιδεολογικές μορφές…
Αντίθετα, το βλέπω ως πόλεμο. Είναι ένας διαρκής πόλεμος, αλλά είχαμε ένα μεγάλο διάστημα ανάπλαυλας από τις εχθροπραξίες. Είναι πόλεμος ταξικός. Κι όσο η μεσαία σηκώνει κεφάλι, τόσο κάποιοι πολιτικοί και ιδεολογικοί ιθύνοντες τρέμουν. Το κεφάλαιο είναι άψυχο και κινείται τυχοδιωκτικά, αλλά πάντα υπάρχουν οι πολιτικές ελίτ που λειτουρογύν προς όφελός τους. Η δική μας και η ευρωπαϊκή τάχθηκε στο στρατόπεδο των αγορών ενάντια στους λαούς τους. Το πλήρωσαν σε Γαλλία, Ελλάδα και αλλού. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί.
Οι πλάκες είναι αναγκαίες. Φτάνει που κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι δεν έχουν χιούμορ. Μην την πληρώσουμε και οι υπόλοιποι.
Δήμο, όπως είπα και πιο πάνω, εγώ το βλέπω ως αγώνα γιατί ο όρος «πόλεμος» είναι πολύ πιο βαρύς και φέρει έντονο συναισθηματικό φορτίο! Αλλά ας μη μείνουμε στις λέξεις. Το ζητούμενο εδώ είναι καλυτέρευση της ζωής και της καθημερινότητας των πολιτών.
Το κεφάλαιο δεν μπορώ να ξέρω αν είναι άψυχο καθόσον είναι άνθρωποι από πίσω του. Ακόμα κι εσύ κι εγώ και ο καθένας που πάει στην τράπεζα και αγοράζει ένα επενδυτικό προϊόν που έχει από πίσω του κρατικά ομόλογα κλπ., αποτελούμε αυτό που ονομάζουμε «αγορά». Αν έχεις ας πούμε «κλείσει» τα χρήματά σου σε μια προθεσμιακή κατάθεση συμμετέχεις κι εσύ και γίνεσαι μέρος των «αγορών». Κι όταν το κάνεις αυτό σκοπό έχεις να βγάλεις μια δραχμή κέρδος για τα παιδιά σου, δεν το κάνεις για να εκμεταλλευτείς κάποιον, τουλάχιστον όχι ενσυνείδητα. Αυτό δηλαδή που θέλω να πω είναι πως δεν είναι μονάχα η Morgan Stanley, o Soros κλπ. οι αγορές αλλά λίγο ή πολύ είμαστε όλοι μας. Η δική μου ευχή κι ελπίδα είναι να επανέρθει σε ισορροπία το σύστημα δανειστής – δανειζόμενος και με περισσότερη σοφία τώρα πια να διαχειριστούμε τόσο τα οικονομικά μας όσο και τις τύχες μας από εδώ κι εμπρός.
Υ.Γ. Αν μου επιτρέψεις πάντως να προλογίσω το επόμενο βιβλίο σου, δε θα παραλείψω να σε συγκρίνω με το Ρομπέν των Δασών, χα, χα, χα… 🙂
Είναι ένα ερώτημα που μας έθεσαν και οι καθηγητές μας στην σχολή. Όλους απασχολεί το αν τελικά υπάρχει ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις δύο έννοιες. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ναι υπάρχει, η μία είναι αποτέλεσμα της άλλη αυτό φυσικά προϋποθέτοντας την ύπαρξη ενός υγιειούς κράτους. Η λιτότητα δηλαδή μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να επιφέρει ανάπτυξη.
Σε ένα διεφθαρμένο όμως κράτος συνηθισμένο σε μια συγκεκριμένη νοοτροπία που αποσκοπεί στο προσωπικό πάντα όφελος, η ανάπτυξη που τόσο περίτεχνα υπόσχονται τα κόμματα χωρίς να λένε φυσικά πως θα επέλθει, κατά την γνώμη μου είναι δύσκολη ως αδύνατη.
Το θέμα είναι ότι με την ρευστότητα που επικρατεί δεν μπορεί να επέλθει ανάπτυξη και από την άλλη δεν υπάρχουν περαιτέρω περιθώρια για λιτότητα.
Ένα είναι σίγουρο χωρίς στρατηγική θα βρεθούμε (όχι πως δεν είμαστε ήδη) στο έλεος των ευρωπαϊκών διαθέσεων.
Αυτό που λείπει αυτή την στιγμή είναι το σχέδιο και η εμπιστοσύνη διαμέσου των δανεισμών.
Και όσο για τις αγορές, ας θυμηθούμε πως τις απαρτίζουν άνθρωποι το ποιόν λοιπόν των αγορών κρίνεται καθαρά από το ανθρώπινο δυναμικό που τις απαρτίζει!
Την καλησπέρα μου !
Εσύ λοιπόν, ως πιο ειδική κι αφού βρίσκεσαι μέσα στην πηγή της παραγωγής σκέψης και συμπερασμάτων, θα μπορούσες να επεκταθείς λίγο περισσότερο φαντάζομαι στη συλλογιστική μου περί ισορροπίας μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης και να αναφέρεις ενδεχομένως και πράγματα που εγώ αγνοώ. Πολύ θα το ήθελα!!!
Το μεγάλο πρόβλημα, όπως κι εσύ το εντοπίζεις, είναι πράγματι το διεφθαρμένο κράτος. Και αναποτελεσματικό θα προσέθετα εγώ. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε κάποια στιγμή την προσοχή μας ως πολίτες και να προσπαθήσουμε να διώξουμε και να πατάξουμε τα φαινόμενα της διαφθοράς. Βεβαίως πλήρης ίαση δεν πρόκειται να υπάρξει, αλλά όσο κόβεται το καρκίνωμα τόσο καλύτερα είναι.
Την καλησπέρα μου επίσης.
Αχ δυστυχώς δεν είμαι ειδική. Και ούτε πρόκειται να γίνω γιατί άλλο ένα μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η στείρα εκπαιδευτική διαδικασία που δεν επιτρέπει στον διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων να ευδοκιμήσουν. Περιοριζόμαστε λοιπόν στο να περάσουμε τα μαθήματα και αφήνουμε την κριτική σκέψη να μαραζώνει.
Η συγκεκριμένη όμως ερώτηση μου έπεσε στην προηγούμενη εξεταστική.
Όπως προανέφερα και όπως πολύ σωστά είπες και εσύ η ισορροπία είναι δύσκολο να επέλθει αν δεν υπάρχουν συνθήκες που να το επιτρέψουν.
Αν το δεις πρακτικά η λιτότητα και τα μέτρα λιτότητας δεν γίνονται (δικαίως ίσως αποδεκτά) από τον λαό γιατί δεν φέρει ευθύνη (τουλάχιστον ολοκληρωτική) της κατάστασης που οδήγησε σε αυτά τα τραγικά αποτελέσματα. Δημιουργείται λοιπόν αυτόματα κοινωνική αναταραχή. Είναι λογικό πως σε περιόδους αναταραχών δεν μπορεί να μιλάμε για αναπτυξιακά προγράμματα. Τα μέτρα όμως λιτότητας (χωρίς αυτό να καθίσταται σαφές στον απλό λαό) λαμβάνονται σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι κοινό μεταξύ Ελλάδας – Ευρώπης γιατί τόσο οι μισθοί, όσο και οι παροχές αλλά και το βιοτικό επίπεδο διαφέρουν κατά πολύ. Η περαιτέρω λοιπόν λιτότητα θα ήταν παρατραβηγμένη και θα οδηγούσε στην πλήρη εξαθλίωση. Το κακό είναι πως αφού μιλάμε συγκεκριμένα για την Ελλάδα, η εξαθλίωση είναι αναπόφευκτη, αφού τα νούμερα δεν βγαίνουν, οι δανειστές πιέζουν και τα μέτρα πρέπει οπωσδήποτε να παρθούν.
Όσον αφορά την ανάπτυξη ούτε και αυτή είναι εφικτή με τις παρούσες συνθήκες. Σε ένα κράτος διεφθαρμένο που δρα συμφεροντολογικά και έχει μάθει και τους πολίτες του να λειτουργούν έτσι είναι δύσκολο να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης. Κανείς δεν θα δεχτεί να «ξεβολευτεί» για να βοηθηθεί η Ελλάδα. Στα λόγια κανείς δεν το παραδέχεται αλλά στην πράξη …
Είναι όμως μεγάλο ζήτημα ότι και οι εκπρόσωποι του λαού στην Βουλή, δεν έχουν εκφράσει ένα συγκεκριμένο σχέδιο που μακροπρόθεσμα θα οδηγούσε σε ανάπτυξη και δεν μιλάμε για τις γενικότητες που αραδιάζουν κατά τις προεκλογικές εκστρατείες τους μιλάμε για ένα σαφές λεπτομερές σχέδιο που θα αποφέρει οφέλη. Για ποια ανάπτυξη λοιπόν συζητάμε όλοι αφού ούτε πόροι υπάρχουν, ούτε σχέδιο.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και οι επικεφαλείς του ΔΝΤ προσπαθούν να βρουν τον σωστό τρόπο για να δημιουργήσουν τεχνητά αυτή την πολυπόθητη ισορροπία. Κάτι τέτοιο κατά την γνώμη μου δεν μπορεί να επιτευχτεί. Θα έπρεπε να αναζητούν την αλλαγή αν θέλουν να επιφέρουν την ανάπτυξη. Αλλιώς θα μιλάμε για λύση ανάγκης που ανά πάση στιγμή θα καταρρεύσει. Και εδώ που τα λέμε η Ελλάδα συμφέρει να είναι έρμαιο. Ζούμε σε μια χώρα πλούσια από όλες τις απόψεις. Το ότι κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες της μας πηγαίνει πιο πάνω, εκεί που μιλούσαμε για διαφθορά και ασυδοσία.
Και αν κάνουμε τον απολογισμό, υπήρχαν τρόποι να αποφευχθεί η «συμβουλευτική δράση» του ΔΝΤ, αλλά οι πολιτικές σκοπιμότητες και τα πολιτικά παιχνίδια μας έφεραν εδώ.
Για να κλείσω όμως γιατί παρακούρασα.
Απουσία του αισθήματος δικαίου, χωρίς καμία πρόθεση θυσιών και αλλαγών στάσης και νοοτροπίας η λιτότητα είναι μονόδρομος. Και με τα ποσοστά των εκλογών που ναι μεν δεν ήταν φιλικά προς τα δύο μεγάλα κόμματα, ωστόσο όμως δεν τα κατακεραύνωσαν είναι σαν να τους δίνουν χρίσμα και για περαιτέρω θυσίες, του απλού νοικοκυριού και του μέσου επιχειρηματία.
Λιτότητα ή μη η επόμενη δεκαετία θα είναι κρίσιμη για την Ευρώπη όχι μόνο για την Ελλάδα και τα πράγματα έτσι όπως τα έχουμε στο μυαλό μας θα αλλάξουν κατά πολύ, ας ελπίσουμε προς το καλύτερο. Συγνώμη για την μεγάλη απάντηση Κώστα! Καλό απογευματάκι!
Εξαιρετική απάντηση! Τέτοια σχόλια αναζητώ, τα οποία κάθε άλλο παρά κουράζουν Μαρίνα! Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι, αν και θα ήθελα τη γνώμη του Δήμου για το σχόλιό σου… 🙂
Την καλησπέρα μου.
Δε νομίζω ότι θα προσθέσω κάτι. Εδώ εκφράζεται μία λογική μέσου δρόμου (όπως και η δική σου) με καλή επιχειρηματολογία κι ανάλυση που συμπληρώνει αρτιότατα τη δική σου. Από την άλλη υπάρχει η φιλελεύθερη λογική που τονίζει ότι η λιτότητα θα φέρει αποτέλεσμα και ανάπτυξη σε βάθος χρόνου με επιχειρήματα ξεπουλημένων ακαδημαϊκών κι επιχειρηματιών ή πολιτικών αποτυχημένων τύπου Μάνου, Τζήμερου, Ντόρας, Προκοπάκη κλπ. Και υπάρχει και η δική μου προσέγγιση -η αριστερή- που βλέπει πόλεμο όπου υπάρχουν περίοδο εκεχειρίας (και ανάπτυξης κατά συνέπεια) και περίοδοι σφοδρών μαχών.
Βλέπεις, Κώστα, ο πόλεμος των τάξεων δεν είναι συναισθηματικά φορτισμένη λέξη/φράση. Έχει πίσω της θύματα, θύτες. Όσο μιλάμε για νεκρούς ή δυνητικά θύματα, τότε δεν είναι αγώνας. Ο αγώνας έχει κανόνες, διαιτητές και κάποια λήξη. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε τέτοιο. Πόλεμος είναι κανονικός κι ούτε καν χαρακωμάτων
Δήμο ο πόλεμος προϋποθέτει είτε όπλα, που στην περίπτωσή μας δεν υπάρχουν, είτε κάτι κακό το οποίο τίθεται στο στόχαστρο και προσπαθούμε να το εξαλείψουμε. Εδώ τι να εξαλείψουμε; Ποιό είναι το κακό; Οι αγορές που δανείζουν το χρήμα για να υπάρχει ανάπτυξη; Φαντάζεσαι τον κόσμο χωρίς αυτές; Θα ήμασταν χίλια χρόνια πίσω! Μέτρον άριστον, αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία. Δε φτιάχνω δαίμονες εκεί που δεν υπάρχουν ούτε αρνούμαι να βλέπω τα καλά εκεί που υπάρχουν!
Πάντως το σχόλιο της Μαρίνας είναι εξαιρετικό, ειδικά αν σκεφτείς το νεαρό της ηλικίας της 🙂
Καλό σου βράδυ.
Το σχόλιο της Μαρίας ήταν τέλειο. Νομίζω το είχα επισημάνει (αν δεν το έκανα συγνώμη). Από τη δική της σκοπιά κι ερμηνεία, είναι τέλειο (γλώσσα, σύνδεση, επιχειρηματολογία).
Ωστόσο, επί του προκειμένου όταν, Κώστα, έχουμε θύματα σίγουρα έχουμε κι όπλα. Δεν τα βλέπεις; Τα δύο ονομάζονται μνημόνια και το άλλο λιτότητα. Έχουν όμως όπλα διασποράς κατά αμάχων. Ονομάζονται τέλη και φόροι. Και μέσα σε όλα υπάρχει και η γενικότερη βία της χρεοκοπίας. Μη μου λες ότι δεν έχουμε πόλεμο. Μάλιστα οι αγορές (που το προσεγγίζεις πολύ στενά γιατί ταυτίζεις το μεσοαστό με λεφτά με τον κεφαλαιοκράτη ή το μέτοχο πολυεθνικής τράπεζας που δανείζει κράτη) επιτίθενται σε κράτη πια όχι μόνο σε κοινωνικές τάξεις.
σ.σ. δε με βολεύει αυτό ο χώρος που σχολιάζουμε, γιατί βλέπω μόνο ένα μικρό μέρος του σχολίου μου και δε θυμάμαι τι γράφω παραπάνω. Μεγάλωσέ το λίγο. Είναι καλός μο΄νο για σύντομα σχόλια…
Υπό την οπτική που το θέτεις δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως δεν έχεις άδικο. Αν λοιπόν δεχτούμε πως πράγματι πρόκειται περί πολέμου, τότε ο πόλεμος αυτός πρέπει να παραδεχτούμε πως έχει αποκλειστικά και μόνο ως θύματα τον άμαχο πληθυσμό. Κι άμαχος πληθυσμός είναι εκείνος που δεν έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Άρα μιλάμε για έναν πόλεμο μεταξύ ελάχιστων από τη μια κι απελπιστικά πολλών από την άλλη. Ως εκ τούτου, αυτό από μόνο του αποτελεί και το πλεονέκτημα των άμαχων, η μεγάλη τους μάζα δηλαδή, ή κάνω λάθος; Γιατί λοιπόν δεν αξιοποιεί το στρατηγικό αυτό πλεονέκτημα;
Υ.Γ. Δυστυχώς δεν μπορώ να παρέμβω με κανένα τρόπο στο μέγεθος του πεδίου που γράφουμε τα σχόλια… 😦
Δε συμφωνώ καθόλου με τη σύγκριση Ολάντ Τσίπρα. Λυπάμαι Κώστα αλλά εγώ στον Τσίπρα βλέπω απλώς τον άνθρωπο που στέλνει τις γαζέλες στον γκρεμό. Κι οι γαζέλες πηγαίνουν με χαρά. Μόνο που ο Τσίπρας είναι τόσο πονηρός που δε σκοπεύει να φορτωθεί ο ίδιος τις ευθύνες. Γι’ αυτό και βρίσκει χίλιες δικαιολογίες και ζητάει δηλώσεις! (αυτός, ένας αριστερός!) και δεν πρόκειται ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες του.
Μακάρι να αποδειχτώ ψεύτης.
Θωμά, ουδέποτε έκανα σύγκριση του Ολάντ με τον Τσίπρα. Αυτό που είπα είναι πως ο Ολάντ με την ρητορική του περί ανάπτυξης και όχι λιτότητας κέρδισε τις Γαλλικές εκλογές στέλνοντας ένα μήνυμα στην Ευρώπη παρόμοιο με το μήνυμα που έστειλε και η Ελλάδα δια τις επικράτησης (αθροιστικά) των αντιμνημονιακών κομμάτων που λίγο πολύ υποστήριξαν πως πρέπει να περιοριστεί η λιτότητα και να δοθεί χρήμα προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ανάπτυξης.
Αν ο Τσίπρας στέλνει τις γαζέλες στο γκρεμό κι εκείνες οδεύουν προς την καταστροφή χωρίς να το βλέπουν οι ίδιες, τότε το πρόβλημα είναι στην κοντόφθαλμη οπτική των συμπαθών τετράποδων και όχι του Τσίπρα. Φίλε μου Θωμά υπάρχουν δυο ρητορικές που στηρίζονται στα δικά τους επιχειρήματα η κάθε μία. Από τη μια έχουμε το μνημόνιο που μας σώζει από τη χρεοκοπία ως χώρα αλλά ως πολίτες έχουμε πτωχεύσει, έχουμε μείνει άνεργοι, χωρίς περίθαλψη υγειονομική και κοινωνικές παροχές καλούμενοι κάθε λίγο και λιγάκι να πληρώσουμε για πράγματα που ήδη έχουμε πληρώσει, να ξανα-αγοράσουμε τα σπίτια μας από την εφορία, να πληρώσουμε περισσότερα από όσα υπάρχουν μέσα στο πορτοφόλι μας κι από την άλλη το αντί-μνημόνιο το οποίο αν αποτύχει και πτωχεύσουμε ως χώρα πάλι δε θα έχουμε περίθαλψη, κοινωνικές παροχές και μισθό, αλλά τουλάχιστον θα σταματήσουμε να πληρώνουμε ξανά και ξανά τα σπίτια μας και θα υπάρχει και λίγο φως στην άκρη του τούνελ μήπως τυχόν αρχίσει και παίρνει πάλι μπρος η οικονομία και βρούμε και καμιά δουλειά! Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται! Αν όμως η φιλολογία των αντιμνημονιακών και του Τσίπρα, περί ου ο λόγος, αποδειχτεί πράγματι καλύτερη από το μνημόνιο; Αν οι ξένοι έχουν βρει ένα θύμα που δεν αντιδρά και το απομυζούν, αυτό δεν πρέπει να μας περνάει από το μυαλό, δεν πρέπει να το ελέγξουμε; Ήδη Λανγκάρτ και Νταλάρα είπαν πως τα μέτρα που πάρθηκαν είναι λίγο ως πολύ βλακώδη και πρέπει να αποσυρθούν και να χαλαρώσει η λιτότητα. Γιατί δικαιώνουν τη ρητορική του Τσίπρα; Μήπως τους πήρε ο πόνος;
Θωμά, δεν ξέρω αν βγεις ψεύτης ή αληθινός, εκείνο που ξέρω είναι πως η ψήφος των Ελλήνων (και η δική μου βεβαίως) στις εκλογές που θα έρθουν σύντομα απ’ ότι διαφαίνεται, θα εξαρτηθεί από τις κινήσεις των κομμάτων και των αρχηγών τους των ημερών που διανύουμε. Ο Σαμαράς κατά τη γνώμη μου αποδείχτηκε «ερασιτέχνης» χωρίς καν να εμπνέει ούτε τους δικούς του ανθρώπους. Ο Βενιζέλος κράτησε μια σωστότερη και ψύχραιμη στάση μέχρι στιγμής. Ο Τσίπρας το πήγε από εδώ το πήγε από εκεί, άσκοπα κατά τη γνώμη μου, προσπαθώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις. Δυστυχώς είχα πολύ δουλειά τώρα το απόγευμα και δεν παρακολούθησα τις εξελίξεις και τις τελευταίες δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών. Θα προσπαθήσω να το κάνω αμέσως μετά, αλλά είμαι τόσο πολύ κουρασμένος που δεν το βλέπω πολύ πιθανό. Ολοκληρωμένη άποψη πάντως για τον Τσίπρα και τις μέχρι τώρα ενέργειές του θα έχω σίγουρα αύριο, οπότε μπορούμε να το συζητήσουμε ξανά αν θες.
Καλό σου βράδυ φίλε Θωμά.
Λιτότητα ή ανάπτυξη!!!!!!!! Ωραίο θέμα. Αλλά ποιος δεν θα επέλεγε την ανάπτυξη;; Τι είναι όμως ανάπτυξη Κώστα;; Και ποτέ στην ιστορία δεν υπάρχει εσαεί ανάπτυξη για κανένα κράτος .Εξάλλου όπου ανηφόρα και κατηφόρα. Φυσικά οι πολίτες απαιτούν και δικαιωματικά, να ζουν αξιοπρεπώς. Και η εργασία και η δίκαιη αμοιβή φέρνει αυτήν την αξιοπρέπεια. Εσαεί λοιπόν ανάπτυξη δεν μπορεί να έχουν οι χώρες ούτε φυσικά και εσαεί λιτότητα. Χρήματα βγάζουν οι αγορές εδώ που τα λέμε όταν κάποιοι τα έχουν ανάγκη και επειδή εμείς -το ζητούμενο-δεν είμαστε μια ισχυρή χώρα έχουμε ανάγκη τις αγορές και τους συμμάχους μας ή »συμμάχους» μας.
Σήμερα Κώστα δαιμονοποιούμε τις αγορές, όπως κάναμε για τα κράτη που μας δάνειζαν αφειδώς στις προηγούμενες πτωχεύσεις μας. Και φυσικά πήραν υψηλό τόκο αλλά με τα χρήματα δεν υπάρχουν ευαισθησίες.
Το ζητούμενο για μένα είναι η χώρα μας να γίνει -γιατί έπρεπε να ήταν- οικονομικά αυτάρκης. Έπρεπε να έχουν γίνει αλλαγές αυτές που απαιτεί η Τρόικα εδώ και πολύ καιρό. Και όμως ακόμη και τώρα εμποδίζονται….
Δυστυχώς πρέπει να κάτσουμε στα θρανία ως πολίτες και ως πολιτικοί ξανά και ξανά!
Για να σου δώσω να καταλάβεις δεν πιστεύω ότι μπορεί η φτώχεια να εξαλειφθεί από τον πλανήτη. Ακόμη και στα κομμουνιστικά κράτη πεθαίνουν από φτώχεια τόσος κόσμος ………Αλλά ειδικά στη χώρα μας, ζούσαμε από την παραοικονομία και ακόμη ζούμε.Κακά τα ψέμματα δεν μας αρέσει η αλήθεια .
Για να μη μακρυγορώ πιστεύω ότι κανένας Ολάντ ούτε ολόκληρη η ΕΕ δεν μπορεί να μας δώσει ανάπτυξη. Αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία Κώστα….και το χρέος να μας χαρίσουν και χρήματα να μας δίνουν έτσι γιατί ξεπληρώνουν βρε αδελφέ, την δημοκρατία του τους διδάξαμε και τον πολιτισμό που τους δώσαμε–έτσι δεν λέμε;;–πάλι στην ίδια θέση θα βρεθούμε.
Θυμήσου λίγο τα χρόνια που λέμε ότι είχαμε ανάπτυξη!! Αυτή τη φούσκα ανάπτυξη αλλά την είχαμε. Θα σου δώσω τρια παραδείγματα να δεις τι εννοώ. 1)κινητή τηλεφωνία σε τροχιά. Αναπτύχθηκαν τόσες εταιρείες στη χώρα μας με το λίγο πληθυσμό μας, ενώ η Ιταλία είχε το 1/3 παρόμοιων εταιρειών. Αποτέλεσμα;;; Έκλεισαν οι περισσότερες αφήνοντας άνεργους τόσους. 2) Ολυμπιακά έργα και τα συναφή. Δημιουργήθηκαν θυμάμαι 24 εταιρείες κατασκευών ενώ ήξεραν ότι στο μέλλον θα κλείσουν αφού δεν θα υπάρχουν πια τόσα έργα. Και πόσα έργα να γίνονται σε μια χώρα για τόσες εταιρείες!!!!!!!!!!Το αποτέλεσμα;;; Έκλεισαν οι περισσότερους με ανέργους ένα σωρό. 3) Το μεγαλόπνοο έργο της τουριστικής ανάπτυξης έκανε ένα σωρό ιδιοκτήτες στρεμμάτων καλλιεργήσιμων γης να τις εγκαταλείψουν για να φτιάξουν δωμάτια -πανσιόν. Το αποτέλεσμα;;; Να μένουν πολλά άδεια και οι καλλιέργειες να μειωθούν επικίνδυνα. Θέλω να πω μ’αυτό ότι στο θέμα ανάπτυξη εμεις γινόμαστε μιμητές για το γρήγορο κέρδος χωρίς να βλεπουμε μακροπρόθεσμα. Με παρόμοιες νοοτροπίες ανάπτυξη ούτε τύπου Ολάντ δεν θα έχουμε.
Αλλαγή νοοτροπίας χρειάζεται και όχι χάιδεμα αυτιών από πολιτικούς.
Όσο για τον Τσίπρα δυστυχώς είχα ελπίδες και με απογοήτευσε.
Καληνύχτα
Άννα όλες σου οι παρατηρήσεις είναι σωστές και εύστοχες. Πράγματι με το χρήμα δεν υπάρχουν ευαισθησίες και βεβαίως αυτός που δανείζει πρέπει να πάρει τα χρήματά του πίσω και μάλιστα με κέρδος.
Λες πως πρέπει να κάτσουμε στο θρανίο όλοι μας, πολίτες και πολιτικοί. Κι έχεις τεράστιο δίκιο. Οι πολίτες διαφάνηκε πως δε διαθέτουν ούτε κατ’ ελάχιστο πολιτική παιδεία. Τρανό παράδειγμα η άνοδος των αντιμνημονιακών κομμάτων που ούτε λίγο ούτε πολύ ο κόσμος πίστεψε πως ξαφνικά θα έπαιρνε ως δια μαγείας πίσω τη δουλειά του και ο μισθός του θα επανερχόταν στα προ κρίσης επίπεδα! Έχουμε μάθει να μας χαϊδεύουν τα αφτιά μας κι αναλόγως αντιδρούμε. Από την άλλη, οι πολιτικοί απέδειξαν με τη στάση τους ότι είναι ανεπαρκείς! Και ασήμαντοι, όπως συνηθίζω να τους χαρακτηρίζω. Δεν μπόρεσαν ούτε σε ένα σημείο να συμφωνήσουν και προέταξαν από ότι φαίνεται το κομματικό τους συμφέρον για ακόμα μια φορά.
Ο Τσίπρας στην αρχή χρησιμοποίησε πολύ καλή ρητορική. Η επιθυμία του να κυβερνήσει έπεισε τον κόσμο να τον ψηφίσει. Αποδεικνύεται όμως τελικά πως μάλλον πούλησε προεκλογικά φούμαρα. Όταν άκουσα τις προάλλες τον Στρατούλη να λέει πως θα επιστρέψει το χαράτσι της ΔΕΗ συμπέρανα πως μάλλον πρόκειται τελικώς για παιδική χαρά! Η ανέξοδη πολιτική είναι επικίνδυνη! Ο Τσίπρας απογοήτευσε κι εμένα…
Εξαιρετικό το σχόλιό σου, δίνει λαβές για μεγάλη συζήτηση. 🙂
Την καλησπέρα μου.
Αν μου επιτρέπετε ο «πόλεμος» αυτός που περιγράφετε, πάντα θα υπάρχει. Αλλά θεωρώ άδικο να μιλάμε με παρομοιώσεις. Δεν ξέρω αν έχουμε πόλεμο ή όχι.
Ξέρω πως έχουμε μια κατάσταση η οποία απαιτεί άμεση λύση. Η σωστή λύση θα δοθεί; Όχι γιατί υπάρχουν στην μέση συμφέροντα.
Και μόλις τώρα έγινε το μεγαλύτερο λάθος. Δεν υπάρχει σωστή λύση. Υπάρχει συμφέρουσα λύση, άρα ψάχνουμε για ποιον, για την Ελλάδα; Για την Ευρώπη; Ε σαφώς δεν θα δοθεί η συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα. Και τα μνημόνια το επέτρεψαν αυτό. Αν όμως δεχθούμε αυτό το τελεσίδικο «τέλος» της Ελλάδας και αποδεχτούμε πως είμαστε μάρτυρες της μεγαλύτερες προδοσίας της ελληνικής ιστορίας το ερώτημα είναι τώρα τι κάνουμε ;
Τι κάναμε πήγαμε σε εκλογές. Και; Θα ξαναπάμε. Και;
Από όποια σκοπιά και να το δούμε, ποτέ καμιά πολιτική δεν έχει προστατέψει τους πολίτες της. Και ας ζούμε φαινομενικά σε ένα κράτος δικαίου, η siemens, το Βατοπέδι και όλα τα σκάνδαλα, οι κουμπαριές κτλ έχουν αποδείξει πως πρακτικά δεν ισχύει. Ο λαός λοιπόν είναι ο θιγμένος πάντα. Όσο όμως οι πολίτες ξεχνούν ότι η λαϊκή κυριαρχία είναι η αρχή της δημοκρατίας και αφήνει τον οποιοδήποτε να παίζει με την τύχη του θα υπάρχουν μόνο διλήμματα που θα ευνοούν τους «άλλους». Και όπως είχε πει και ο Σάρτρ, “Κόλαση είναι οι άλλοι”.
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται η Ελλάδα δεν είναι πολιτικοί χρωματισμοί και οπτικές κατά την γνώμη μου. Αυτό που χρειάζεται είναι προοπτικές. Προοπτικές που θα εξασφαλίσουν πως η λιτότητα θα είναι παρελθόν και η ανάπτυξη μέλλον. Χωρίς μνημονιακές συμφωνίες, ευρωπαϊκές παρεμβάσεις και μέλλον αμφίβολο για όλους τους νέους. Το ερώτημα είναι όμως υπάρχει κάποιος αδιάφθορος που θα το τολμούσε; Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε.
Καλό απόγευμα!
Υγ1: συγνώμη δεν είχα απαντήσει γιατί δεν μου έρχονται ειδοποιήσεις 😦
ΥΓ2: Σας ευχαριστώ και τους δυο για τα καλά σας λόγια σχετικά με το αρχικό μου σχόλιο.
Φυσικά και σου επιτρέπουμε. Για αυτό συζητάμε δημοσίως. Να παρεμβαίνεις ελεύθερα…
Ο πόλεμος είναι ταξικός και είναι πανάρχαιος (ήδη στην αρχαία Αθήνα είχα ταξικές συγκρούσεις πολλάκις ανάμεσα στους ελεύθερους πολιτες και αλλού βέβαια, Κέρκυρα, Κόρινθο κλπ). Ίσως δε χρειάζεται η παρομοίωση και τα συμφωνούσα. Αλλά επειδή συχνά κατηγορούμαι για ξύλινη γλώσσα την προσαρμόζω για να επικοινωνούμε καλύτερα και να αποφεύγουμε τους χαρακτηρισμούς…
Μαρίνα, πρώτα απ’ όλα ένα μεγάλο μπράβο για τις σκέψεις και το σχόλιό σου.
Όπως και να το κάνουμε, πάντα αυτός που έχει το καρπούζι έχει και το μαχαίρι. Οι αγορές έχουν το χρήμα και οι αγορές κάνουν το κουμάντο. Οι πολιτικοί μπαίνουν ανάμεσα στις αγορές και το λαό προκειμένου να διευθετήσουν τα πράγματα. Αν οι πολιτικοί τα κάνουν χάλια, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, τότε την πληρώνει ο λαός. Αν οι αγορές αποφασίσουν να ζορίσουν τα πράγματα, πάλι την πληρώνει ο λαός. Αυτό είναι δεδομένο. Το δόγμα Μέρκελ περί ανάπτυξης χωρίς δανεικά, δηλαδή χωρίς την ανάμιξη των αγορών είναι, σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον, σωστό. Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο να εφαρμοστεί με συνέπεια και οι λαοί της Ευρώπης να υποφέρουν από τη λιτότητα και οι αγορές να είναι παντού αναμεμιγμένες. Αυτό το διαρκές αλισβερίσι είναι σχεδόν αναπόφευκτο να εξαλειφθεί, οπότε πάντα θα υπάρχει η εξάρτηση από αυτό και το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας «προστατέψει» εμάς τους πολίτες είναι το ενδιάμεσο στρώμα των πολιτικών και της πολιτικής. Γι’ αυτό ο κόσμος ψήφισε τον Ολάντ στη Γαλλία και τα αντιμνημονιακά κόμματα στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας, ο οποίος προσωποποιήθηκε με τον αντιμνημονιακό αγώνα, μοιάζει να είναι τελικά ανεπαρκής για το σκοπό αυτό. Κι όπως λες κι εσύ, δε βλέπω στον ορίζοντα κάποιον αδιάφθορο για να αναλάβει το έργο!
Την καλησπέρα μου.
Αχ θυμίστε μου ποιος σοφός άνθρωπος είχε πει πως ο θάνατος και οι φόροι είναι τα μόνα σίγουρα πράγματα στην ζωή; Γιατί δεν είχε και άδικο.
Κώστα έχεις απόλυτο δίκιο οι αγορές είχαν, έχουν και θα έχουν, τον πρωταρχικό λόγο, αλλά αυτό μόνο επειδή έτσι άφησαν να συμβεί. Συμφέρει οι αγορές να μην έχουν ταυτότητα γιατί η καλύτερη κάλυψη είναι η πιο προφανής.
Πάντως όσο αστείο και αν ακούγεται, δεν θα με χάλαγε να άλλαζε το πολιτικό σκηνικό με μια δικιά μου υποψηφιότητα. Αλλά δυστυχώς αν και έχω όραμα, δεν έχω τα μέσα!! Τόσο άδικη η ζωή.
Όσο για την κατάσταση στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν βλέπω φως στο τούνελ και φοβάμαι μήπως όταν δω, δεν είναι ελπίδα αλλά τρένο!
Ps: Δήμο, παίρνω το θάρρος να σου μιλήσω στον ενικό. Αν σε ενοχλεί ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Καμιά φορά οι παρομοιώσεις είναι πιο κατανοητές και άρα απαραίτητες. Απλά θεωρώ πως στις καταστάσεις δεν πρέπει να δίνουμε παραδείγματα μονάχα λύσεις. Και για να λυθεί το πρόβλημα πρέπει να του δώσουμε όνομα.
Μαρίνα, δυστυχώς κι εγώ δεν έχω τα μέσα αλλιώς μια υποψηφιότητα θα την έθετα κι εγώ 🙂
Κρίμα, θα ήξερα ποιον να ψηφίσω 😛
Καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! 🙂
Κώστα, θα ήθελα να με συγχωρέσεις για το επιθετικό ύφος του πρώτου μου σχολίου, αλλά οι κρίσιμες εξελίξεις με έχουν κάνει να νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη να εκφραστώ δημόσια και να μην τα λέω μόνο στη γυναίκα μου.
Φαίνεται πως συμφωνούμε τελικά για τον Τσίπρα, έστω και αν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις τον φέρνουν πρώτο σε πιθανές νέες εκλογές. Η δική μου άποψη είναι, ναι, να αναζητήσουμε κι εμείς επιτέλους την ανάπτυξη, γιατί όχι με δυναμικές μεθόδους, αλλά να έχουμε πρώτα να παρουσιάσουμε ένα θετικό έργο στους Ευρωπαίους. Ορίστε, κάναμε τις αποκρατικοποιήσεις, την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, πατάξαμε τη φοροδιαφυγή, μειώσαμε τις δαπάνες του δημοσίου (όχι βέβαια κόβοντας φάρμακα και συντάξεις), αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Δε βάζουμε άλλους φόρους, δε μειώνουμε μισθούς και συντάξεις. Θα τολμήσει καμία τρόικα να μας πει όχι, αν υπάρχει στην Ελλάδα ένας σοβαρός πρωθυπουργός με σοβαρό έργο; Νομίζω πως όχι. Αντ’ αυτού εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτα, παρά μόνο το εύκολο κόλπο των φόρων σε κατοικίες και εισοδήματα. Ποιος ευρωπαίος θα μας συμπαρασταθεί; Ούτε καν οι Ισπανοί και οι Ιταλοί οι οποίοι, όπως διαβάζω, δανείζονται με 5 και 6% για να δανείζουν σε εμάς με 2%.
Πράγματι φαίνεται πως κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ευρώπη. Συμφωνώ πως οι δηλώσεις Λαγκάρντ και η εκλογή Ολάντ δείχνουν το νέο δρόμο που ίσως προκύψει. Φοβάμαι όμως πως δε θα είμαστε πλέον μέρος των εξελίξεων αν δεν έχουμε μια σοβαρή και αξιόπιστη κυβέρνηση.
Όσο για το ερώτημά σου μήπως τελικά η αντιμνημονιακή φιλολογία αποδειχτεί καλύτερη από το μνημόνιο, έχω να απαντήσω με μια πολύ απλή παρατήρηση. Αν υπάρχει άλλος δρόμος γιατί δεν τον έχουν βρει ως τώρα οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί; Είναι κι αυτοί «προδότες» και «δοσίλογοι» όπως ισχυρίζεται ο Καμμένος;
Θωμά, πρώτα απ’ όλα συγχώρεσέ με, εσύ και ο koufetarios από κάτω, γιατί άργησα να σας απαντήσω. Μόλις τελείωσα το βάψιμο του σπιτιού 🙂
Στις παρατηρήσεις σου έχεις δίκιο, πρέπει πρώτα να δείξουμε ότι κάνουμε ενέργειες προς τη σωστή κατεύθυνση και μετά να απαιτήσουμε από την τρόικα να χαλαρώσει τα μέτρα. Προς το παρόν, πέραν από τη φοροεπιδρομή και το κουτσούρεμα των μισθών δεν έχει γίνει τίποτα άλλο. Κι αυτό οφείλεται 100% στους ανίκανους πολιτικούς του χτες που δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται θα κάνουν κουμάντο και αύριο! Ο Τσίπρας τελικά αποδείχτηκε «μικρός» για να διαχειριστεί την τύχη της χώρας. Παρατηρώ αυτές τις μέρες τον τραγέλαφο που επικρατεί και δεν μπορώ παρά να βγω από τα ρούχα μου. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι τελείως στον κόσμο τους κι αν δεν υπήρχε το διακύβευμα της διαχείρισης των δημοσιονομικών δε θα έλεγε κανένας τίποτα. Τώρα όμως; Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό, αλλά ο μοναδικός που έχει τηρήσει υπεύθυνη στάση μέχρι σήμερα και έχει πει ναι σε όλους είναι ο Βενιζέλος. Οι άλλοι κοιτάνε να μαζέψουν ψήφους για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.
Ορίστε, τα είπα κι εγώ και ξέσπασα για να μην τα ακούει μόνο η γυναίκα μου!
Στο τελευταίο σου ερώτημα, όποια απάντηση κι αν δοθεί θα πάσχει. Θα μπορούσε κάποιος για παράδειγμα να ισχυριστεί πως βρίσκονται κι αυτοί υπό την πίεση της Μέρκελ κι απλώς έχουν υποταχθεί και δεν ψάχνουν κάτι άλλο όπως δεν ψάχναμε κι εμείς έως τώρα. Όμως το επιχείρημα αυτό πάσχει και μπορεί να καταρριφθεί εύκολα. Δεν ξέρω τι να πω, μάλλον έχεις δίκιο 🙂
Την καλησπέρα σου κι αν θες να ξεσπάσεις κι άλλο, στείλε μου mail 🙂
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε καθοριστικές αποφάσεις. Εδώ δεν έχουμε νομοσχέδια που θα συμφωνήσουμε στο 2ο, το 16ο καιθα διαφωνήσουμε στο 50ο άρθρο. Προσωπικά πιστεύω στις αλλαγές, πολύ φοβούνται πως αντί μέτρα λιτότιτας και όρους του μνημονίου, μία ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ με την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων θα έλθει και το τέλος του κόσμου. Ε όχι δα. Η κατάσταση όπως έχει δεν αλλάζει.Σταράτα πράγματα. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με διλλήματα; Με την άνοδο της Αριστεράς ο πρώτος που κερδίζει είναι ο λαός. Ήμουν αυστηρός μαζί του(με τον Τσίπρα) αλλά κρατάω στάση αναμονής πολύ απλά για να δω και την δική του τη στάση στη συνέχεια. Η Ευρώπη αρχίζει και κλονίζεται ρισκάροντας έτσι την θέση μας στην Ευρώπη. Ας είναι λοιπόν. Προτιμώ την αλλαγή έχοντας στην τσέπη μου 100 δραχμές (μπορεί και να μην έχω τίποτα) παρά 100 ευρώ που τα 50 θα τα στέλνω στην εφορία και τα άλλα 40 στο πουγκί για το χαράτσι.
Υ.Γ. Φοβερές ζυμώσεις στις αναρτήσεις σου Τελευταίε!
Koufetarie, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Άλλοι λένε πως είναι αδύνατον να βγει η Ελλάδα από το Ευρώ γιατί θα κινδυνεύσει με κατάρρευση το ίδιο το οικοδόμημα του Ευρώ κι άλλοι λένε το ανάποδο. Και οι δυο έχουν επιχειρήματα. Το σίγουρο πάντως κατά τη γνώμη μου είναι πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο καλύτερα ετοιμάζεται και θωρακίζεται η Ευρώπη για να μας κουνήσει το μαντήλι!
Το θέμα είναι να διαχειριστούμε την κρίση κοιτάζοντας το μέλλον της χώρας. Πολύ φοβάμαι ότι ο Τσίπρας τελικά δεν κοιτάζει το μέλλον της χώρας αλλά το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ! Ενώ είχε την ψήφο ανοχής των άλλων κομμάτων και θα μπορούσε να κάνει κυβέρνηση με μόνη προϋπόθεση την παραμονή της χώρας στο Ευρώ, τελικά έκανε πίσω κι άρχισε να εκτοξεύει κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση. Αυτό περισσότερο μου μοιάζει με κεκαλυμμένη άρνηση να κυβερνήσει, όπως κάνει ξεκάθαρα όμως το ΚΚΕ, παρά με οτιδήποτε άλλο. Τι να πούμε; Μόνο να περιμένουμε τις εξελίξεις…
Καλό απόγευμα κι ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια koufetarie 🙂