Πως γίνονται οι σεισμοί;
Τί σχέση μπορεί να έχουν οι σεισμοί, το Σύμπαν, ο Θεός και οι Ιππείς του Αριστοφάνη; Διαβάστε παρακάτω…
Ένα απόγευμα μερικές μέρες πριν, είχα στο σπίτι τον ανιψιό μου τον Ηλία. Έπαιζε μαζί με το δικό μου τον Ηλία, ώσπου κάποια στιγμή ήρθαν και οι δυο στο σαλόνι που καθόμουν και διάβαζα του Ιππείς του Αριστοφάνη. Στην αρχή νόμισα ότι ήρθαν να παίξουν και τους έκανα παρατήρηση, αλλά ο ανιψιός με ρώτησε:
– Θείε, να σου κάνουμε μια ερώτηση;
– Βεβαίως απάντησα, θεωρώντας ότι θα ξεμπερδέψω γρήγορα και θα συνεχίσω το διάβασμά μου.
– Πως γίνονται οι σεισμοί;
Η αλήθεια είναι πως σάστισα με την ερώτηση, ενώ τα δυο ξαδέρφια έκατσαν στον καναπέ δίπλα μου. Άρχισα να τους εξηγώ με απλά λόγια κι όσο η κουβέντα προχωρούσε τόσο περισσότερη έκπληξη ένιωθα από τις απορίες δυο παιδιών ηλικίας 8 και 5,5 χρονών. Μιλήσαμε για τη σύσταση της γης, τον πυρήνα, το μανδύα και το φλοιό, πάντα βεβαίως υπεραπλουστευμένα για να τα κατανοούν. Οι ερωτήσεις συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό, μιλήσαμε και για άλλα θέματα μέχρι που άρχισαν να με ρωτάνε για το διάστημα (σ.σ. εννοούσαν το Σύμπαν). Πως δημιουργήθηκε η γη, με ρώτησε ο μεγάλος κι από τι δημιουργήθηκε με ρώτησε ο μικρός.
– Δηλαδή θείε, κάποτε δεν υπήρχε η Γη; ρωτάει ο μεγάλος.
– Ναι, του απαντώ.
– Ούτε το φεγγάρι; ρωτάει ο δικός μου.
– Ούτε, απαντάω.
– Ούτε ο Άρης; λέει ο μεγάλος.
– Ούτε, ξαναλέω.
– Ούτε ο Ήλιος, λέει ξανά ο δικός μου,
– Ούτε ο Ήλιος, ούτε και τα αστέρια τους λέω.
Σταμάτησαν και προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν αυτό που μόλις είχαν ακούσει. Μα πως είναι δυνατόν όλα αυτά να τα χωρέσει ένα παιδικό μυαλό; σκέφτηκα και θεώρησα σωστό να μη συνεχίσουμε άλλο τη συζήτηση γιατί τα μουτράκια τους ήταν πολύ μπερδεμένα. Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να αλλάξω κουβέντα, ρωτάει ο μεγάλος:
– Ρε θείε, άμα δεν υπήρχε τίποτα, οι άνθρωποι που ήταν;
Πριν προλάβω να δώσω απάντηση πετάχτηκε κι ο μικρός:
– Και το διάστημα πως έγινε;
Ακολούθησε ένας δεύτερος γύρος συζήτησης, εγώ μιλούσα και οι μικροί άκουγαν με το στόμα ανοιχτό. Κάποια στιγμή προσπάθησαν να τους μιλήσω για την επικρατούσα θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Πάλι όσο πιο απλά μπορούσα. Λίγη ώρα αργότερα ήταν πάλι σκεπτικοί. Κι εκεί που νόμισα ότι το μυαλουδάκι τους είχε φτάσει στο μη περαιτέρω και πως ήταν αδύνατο να μπορέσει να αντιληφθεί όλα όσα είχαμε συζητήσει, πήρα μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Ρωτάει ο μεγάλος κι αμέσως μετά ο μικρός:
– Θείε, αφού δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος όταν έγινε η Μεγάλη Έκρηξη για να μας το πει, πως εμείς ξέρουμε ότι έγινε;
– Μπαμπά, κι αφού δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος τότε, ποιος τα έφτιαξε όλα αυτά, ο Θεός;
Στην πρώτη ερώτηση τους έδωσα απάντηση, στη δεύτερη όχι γιατί οι απόψεις μου περί Θεού διαφέρουν από εκείνες της οικογένειας του ανιψιού μου και δε θέλησα να του δημιουργήσω εντυπώσεις που ίσως δεν πρέπει. Παρά τις παρακλήσεις του, τον παρέπεμψα στους γονείς του για απάντηση. Δεν ξέρω τι του απάντησαν, εκείνο που ξέρω είναι ότι εγώ στην ηλικία του δεν ήμουνα ικανός να δημιουργήσω τέτοιες απορίες μέσα στο μυαλό μου. Πιθανόν κανένας από τη γενιά μου δεν ήταν. Τώρα όμως, τα νέα παιδιά διαθέτουν μυαλό που είναι πολύ περισσότερο εξελιγμένο σε σχέση με εκείνο των περασμένων γενεών. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου εξαιρετικά ελπιδοφόρο, αρκεί η χρήση του να γίνει για καλό σκοπό και όχι για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία και τη μισαλλοδοξία. Αποτελεί ίσως το καλύτερο εφόδιο για τις δύσκολες εποχές που έρχονται.
Δεν καμαρώνω μόνο για το παιδί μου και τον ανιψιό μου, καμαρώνω για όλα τα παιδιά. Κι ελπίζω. Ελπίζω ότι τα στρεβλά που μας παρέδωσαν οι γονείς μας και που εμείς που είμαστε καλομαθημένοι αδυνατούμε να διορθώσουμε, η νέα γενιά θα τα αντιμετωπίσει επιτυχώς. Θα περάσει τα δύσκολα τεστ που θα έρθουν τα επόμενα χρόνια και θα ανταπεξέρθει με σχετική ευκολία χάρη στο μυαλό τους. Άλλη ελπίδα δεν έχω για όσα βλέπω και προβλέπω να γίνονται, όχι μόνο στη χώρα μου, αλλά στον κόσμο ολόκληρο.
Κλείνοντας, παραθέτω ένα απόσπασμα από τους Ιππείς του Αριστοφάνη που με έκανε και γέλασα με την καρδιά μου, όταν πια τα δυο ξαδέρφια είχαν παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα και η φαντασία τους ταξίδευε στους όμορφους κόσμους του Σύμπαντος:
«Τολμάς και βρίζεις το κρασί, πως τάχα
δε βρίσκει ιδέες; Κι είναι άλλο, βρε, στον κόσμο
πράμα πιο δραστικό; Σαν πιεί κανένας,
πλουτίζει, βγάζει πέρα τις δουλειές του,
κερδίζει δίκες, κολυμπά στα πλούτη
κι ευεργετεί τους φίλους.»
Μετάφραση: Θρασύβουλος Σταύρου
Οι Ιππείς είναι μια σάτιρα εναντίον του δημαγωγού Κλέωνα, ενός φαύλου πολιτικού της εποχής, ο οποίος για να κατατροπωθεί θα χρησιμοποιηθεί ένας ακόμα φαυλότερος πολιτικός, ένας αλλαντοπώλης, ο Αγοράκριτος. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με πολιτικούς που οδηγούν στην καταστροφή και για να τους ξεφορτωθούμε χρησιμοποιούμε άλλους πολιτικούς, ακόμα χειρότερους από τους πρώτους… Θυμίζει κάτι αυτό;
.
Τελευταίος ... πάντα 
Πολύ ωραίο φίλε μου Κώστα Τα παιδιά ήταν τυχερά!
Πάντως στα εννέα εγώ είχα ανακοινώσει στο σαλόνι της γιαγιάς μου ότι ο θεός έστησε τον κόσμο όπως στήνω εγώ το ηλεκτρικό τραινάκι και κάθεται και τον βλέπει. Τότε βέβαια είχαμε δικτατορία και δεν τίθετο θέμα να το φτιάξουμε εμείς όταν εκτροχιάζεται!
Δεν είναι μόνο τα παιδιά τυχερά, περισσότερο είμαι εγώ. Εγώ που βλέπω μπροστά στα μάτια μου την εξέλιξη… 🙂
Μπράβο σου! Τα παιδιά είναι τυχερά που είχαν εσένα να τους εξηγήσεις!
Μπράβο στα παιδιά! Είναι όντως η μόνη ελπίδα!
Δυστυχώς διαρκώς ξεχνάμε σαν λαός και φυσικά η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Υ.Γ.Όταν θα μου κάνει και ο δικός μου (5,5 χρονών) τέτοιες ερωτήσεις, να στον στείλω;
Φλώρα, ο καθένας θα τους έδινε τις εξηγήσεις που ζητούσαν. Σε ευχαριστώ πολύ πάντως για τα καλά σου λόγια.
Κι όταν ο δικός σου, ο οποίος είναι συνομήλικος με τον δικό μου, αρχίσει να κάνει τέτοιες ερωτήσεις να μου τον φέρεις. Όσα περισσότερα παιδιά τόσο καλύτερα… 😉
Με τις νέες τεχνολογίες και τον εκδημοκρατισμό της οικογένειας και της κοινωνίας (συν κι άλλα βέβαια) πετύχαμε ώστε κάθε νέα γενιά να είναι πολύ πιο μορφωμένη -στην αντίστοιχη ηλικία- από όλες τις προηγούμενες μαζί. Το κακό είναι ότι ουσιαστικά τούτο θα εκλείψει αφενός και αφετέρου ότι «σκοτώνουμε’ όλη αυτή τη μορφωμένη και τόσο ικανή νέα γενιά είτε στο σχολείο είτε μετά από αυτό οδηγώντας την στο μαρασμό της ανεργίας και της υποταγής για επιβίωση/εξαθλίωση.
Δήμο, πραγματικά η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει βοηθήσει σημαντικά για να μην πω καθοριστικά στην πολύπλευρη μόρφωση της νέας γενιάς. Η οικογένεια έχει συνδράμει επίσης σε πολύ μεγάλο βαθμό, καθόσον το επίπεδο μόρφωσης από γενιά σε γενιά σημειώνει, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, ανοδική πορεία.
Όσον αφορά στο σχολείο, δυστυχώς πράγματι εκεί το πράγμα αντί να καλυτερεύσει πάει προς το χειρότερο. Κατά τη γνώμη μου είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης η πορεία της παιδείας στη χώρα. Πιθανόν μια ριζική αναδιάρθρωση κι ένας εκ βαθέων επανασχεδιασμός της σύγχρονης Ελληνικής παιδείας να έδινε καλύτερα αποτελέσματα σε σύγκριση με τα σημερινά, αλλά το κακό είναι ότι ακόμα και σήμερα αν γίνει κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα αυτά θα αρχίσουν να φαίνονται και να επηρεάζουν την κοινωνία αρκετά χρόνια μετά.
Αγαπητέ «μπαμπά», νομίζω πως κι εμείς είχαμε τέτοιες απορίες αλλά δεν είχαμε τόσο μορφωμένο μπαμπά. Πιστεύω πως τα παιδιά ήταν πάντα και θα είναι πάντα πιο μπροστά στη δημιουργική σκέψη και τον ορθολογισμό από οποιονδήποτε ενήλικα. Οι γονείς αλλάξαμε κι όχι τα παιδια. Ευχές πολλές και καλή δύναμη «μπαμπά»
Georgina, ούτε εγώ είμαι τόσο μορφωμένος, μη νομίζεις! Απλώς τα παιδιά δε θέλουν να βλέπουν τον μπαμπά ή γενικότερα τον μεγαλύτερο να δείχνει σημάδια έλλειψης γνώσης ή αμφιβολίας… 🙂 Περισσότερο οι μεγάλοι «πείθουν» τους μικρότερους με το ύφος τους παρά με τις γνώσεις τους, αλλά αυτά μεταξύ μας, έτσι;
Πράγματι, οι γονείς αλλάζουν κι όχι τα παιδιά. Μακάριοι όσοι έμειναν παιδιά, όσοι κράτησαν μέσα τους την αθωότητα και τη γαλήνη της παιδικής ψυχής!
Καλή δύναμη και σε ‘σένα, που, οφείλω να ομολογήσω πως έχεις το ιστολόγιο με τον πιο πρωτότυπο τίτλο. «Προφανώς θα αδυνατίσω»… Άψογος. (Ελπίζω να ισχύσει και για μένα αυτό καθόσον τα έχω τα κιλά μου… 😉 )
Καλώς ήρθες και καλώς σε βρήκα.
Χαχα! Μήπως για να βρούμε την «υγειά» μας, πρέπει ν’ ακολουθήσουμε την προτροπή του Αριστοφάνη; Λίγο κρασάκι πριν και μετά τις ειδήσεις; 😉
Είναι γεγονός πως τα παιδιά στην εποχή μας, μας αφήνουν άφωνους, στο χέρι μας είναι τώρα να μη τα φορτώσουμε με τις έννοιες μας…τις τόσο γήινες!
Στα 12 μου, κάποιο Πάσχα. (μόλις είχα διαβάσει τον Ζαρατούστρα του Νίτσε) ανακοίνωσα στους γονείς μου, πως δεν θα ξανανυστέψω, ούτε θα μεταλάβω, η μητέρα μου (Γαλλίδα καθολική) έβαλε τα κλάματα και είπε: «Ω! θεέ μου έχω μια κόρη άθεη»!
Έτσι μεγάλωσαν τα 3 μου παιδιά…΄Άθεοι!
Καλή συνέχεια σε όλους μας! :))
Άιναφετς, ο Αριστοφάνης ήταν σοφός, χαχαχα…
Μα, καλά κι εσύ, 12 χρονών διάβαζες Νίτσε; Την τρέλανες την κακόμοιρη τη μαμά σου, θα μας τρελάνεις κι εμάς τώρα, χα, χα, χα…;) Εμείς φτάσαμε κοντά στα 40 κι ακόμα ο Ζαρατούστρα είναι άγνωστη λέξη… (Πάντως είναι στα προσεχώς!)
Τα παιδιά σου καλά έκανες και τα μεγάλωσες έτσι όπως εσύ νομίζεις πως είναι το σωστό. Προσωπική μου γνώμη όμως, είναι να τους σπείρεις μέσα τους και την αμφιβολία για όλα όσα τους δίδαξες. Και μετά να αποφασίσουν μόνα τους. Μην τους στερήσεις αυτό το δικαίωμα. Αν και τα παιδιά σας είναι μεγάλα, ποτέ δεν είναι αργά να ρίξεις τη βόμβα της αμφισβήτησης και της αμφιβολίας 😉
Την καλημέρα μου καλή μου μάγισσα.
αυτά είναι υπέροχα και όντως ελπιδοφόρα! και για να λέμε το δίκαιο, τα παιδιά ρωτούν όταν έχουν ερεθίσματα και ξαναρωτούν όταν παίρνουν τις ανάλογες απαντήσεις, διαφορετικά σιωπούν κι ανοίγουν το playstation.. καλημέρες 🙂
Νέστορα, έτσι είναι, το ένα ερέθισμα προκαλεί το άλλο, αλλιώς υπάρχει η αποχαύνωση της παιχνιδομηχανής.
Μακάρι πάντως οι νέες γενιές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις μόνο. Γιατί εμείς, δυστυχώς, τα κάναμε θάλασσα…
Καλημέρα και σε ‘σένα 🙂
Tα παιδιά σήμερα είναι τυχερά γιατί ζουν σε μια εποχή που υπάρχει μεγάλη προσβασιμότητα στην ενημέρωση με αποτέλεσμα ακόμα και στις νηπιακές ηλικίες να γεννιούνται εύλογα ερωτήματα. Θεωρώ ότι δεν είναι θέμα εξυνάδας και ανεπτυγμένου iq σε σχέση με την δική μας γενιά αλλά η υπερπληθώρα εικόνων και μηνυμάτων που εισπράττουν απο την Τ.V. και το διαδίκτυο το οποίο αρχίζουν να το χρησιμοποιούν μέσω παιχνιδιών.
Τα δικά σου παιδιά ακόμα πιο τυχερά που είχαν εσένα για να απαντήσει άμεσα και κατανοητά στις απορίες τους. Εύχομαι μόνο με τις απαντήσεις σου να μη τους στέρησες το αίσθημα της ελπίδας και του δέους που πρέπει νάχουμε ως μικροί άνθρωποι απέναντι στον Δημιουργό του Σύμπαντος που μπορεί νάχει όποιο όνομα θέλετε…Φύση, Βούδας, Θεός, Αλλάχ… Βλέπεις είναι δύσκολο να μεταφέρεις την έννοια της κοσμοθεωρίας της ύβρεως προς τους «Θεούς» σε παιδιά τόσο μικρής ηλικίας δηλαδή ότι ο άνθρωπος με την αθεία κινδυνεύει να
υπερεκτιμήσει τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική αλλά κυρίως πολιτική, στρατιωτική και οικονομική) και συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο -που επιβάλλουν όρια στην ανθρώπινη δράση!
Κάρυ μου, σε καμία περίπτωση δε θα στερούσα από τα παιδιά το αίσθημα του δέους, όπως εσύ το αποκαλείς, την ανάγκη για κάτι μεγάλο, μεγαλύτερο από τα ίδια, το λέω εγώ. Άλλωστε, σεβόμενος τη διαφορετικότητα των αντιλήψεων της οικογένειας του ανιψιού μου στα ζητήματα αυτά, δεν του απάντησα καν. Νομίζω ότι είναι θέματα λεπτά και χρήζουν ιδιαίτερου χειρισμού.
Αλλά, δεν πρέπει να ξεχνάμε Κάρυ ότι τα όρια υπάρχουν μόνο για να τα υπερβαίνουμε… Κι αυτό άγραφος θεϊκός νόμος πρέπει να είναι… 😉
Ξέχασες φαίνεται ότι όπου ο άνθρωπος προσπαθεί να ξεπεράσει τα όρια
συμβαίνουν: αυτά
αυτά
Kαι αυτά!
Κάρυ μου έχεις δίκιο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι συμβαίνουν κι αυτά, κι αυτά, κι αυτά, κι αυτά … 🙂
Καλησπέρα Κώστα .
Λόγω του επαγγέλματος μου (νηπιαγωγός), θα σου πω ότι καθημερινά ακούω χιλιάδες απορίες και ειλικρινά σε μερικές δυσκολεύομαι και εγώ στο τι να απαντήσω.
Για παράδειγμα , τι να πεις σε ένα 5χρονο και πως να του εξηγήσεις όταν σε ρωτάει γιατί αφού ο Θεός είναι τόσο καλός ,αφήνει τα παιδάκια στην Αφρική που πεινάνε να πεθαίνουν και δεν κάνει κάποιο θαύμα για να τους δώσει φαγητό…
Όσο για τους πολιτικούς…βρε κάτι μου θυμίζει , κάτι μου θυμίζει..
Σε φιλώ.
PS. Χρόνια πολλά για την ημέρα.
Και επέτρεψε μου να εκφράσω την άποψη μου ,για μια απάντηση που έδωσες τώρα στην Georgina και που μου ήρθε στο mail μου.
» Georgina ούτε εγώ είμαι τόσο μορφωμένος, μη νομίζεις! Απλώς τα παιδιά δε θέλουν να βλέπουν τον μπαμπά ή γενικότερα τον μεγαλύτερο να δείχνει σημάδια έλλειψης γνώσης ή αμφιβολίας… 🙂 Περισσότερο οι μεγάλοι «πείθουν» τους μικρότερους με το ύφος τους παρά με τις γνώσεις τους, αλλά αυτά μεταξύ μας, έτσι;»
Δεν θα συμφωνήσω μαζί σου . Τα παιδιά εκτιμούν αν είσαι ειλικρινής μαζί τους και τους πεις ότι δεν γνωρίζεις κάτι αλλά την επόμενη φορά θα το μάθεις και θα τους το πεις.
Είμαι της άποψης ότι αν δεν ξέρεις κάτι καλά , δεν πρέπει να το «περνάς» στα παιδιά , γιατί η ημιμάθια είναι χειρότερη από την αμάθεια.
Μελίτα καλησπέρα και σε ‘σένα και χρόνια πολλά επίσης.
Είναι άκρως ενδιαφέρον ότι είσαι νηπιαγωγός κι έρχεσαι σε επαφή με αθώες μικρές ψυχές. Τα παιδάκια είναι σαν το γλυκό άρωμα του λουλουδιού την άνοιξη, σαν το υπέροχο χρώμα του ουρανού το ξημέρωμα, σαν την πιο όμορφη ανάμνηση. Είναι ευλογία να ασχολείσαι με παιδιά, ειδικά αυτής της ηλικίας. Σε καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεσαι να τους απαντήσεις, πως να γεμίσεις μια τέτοια ψυχή με δηλητήριο, που ως ενήλικας ξέρεις ότι για τα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα δε φταίει ο Θεός αλλά οι άνθρωποι; Το καλύτερο θα ήταν… Δεν ξέρω ποιο θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσες να πεις ή να κάνεις, είναι πραγματικά δύσκολο. Τώρα που το σκέφτομαι, σε μια τέτοια ερώτηση δε θα μπορούσα να απαντήσω! Όχι γιατί δεν ξέρω, αλλά γιατί είμαι συνυπεύθυνος, κατά το μερίδιο που μου αναλογεί ως πολίτης χώρας του δυτικού κόσμου που αδιαφορεί για να μην πω ότι συντελεί σ’ αυτές τις καταστάσεις, κι αντί για απάντηση έπρεπε να δώσω απολογία. Δυστυχώς!
Μελίτα, δεν έχεις άδικο στο σχόλιό σου των 1:50μμ (το οποίο είδα αφού ήδη είχα απαντήσει στο προηγούμενο σχόλιό σου). Κι ενώ θα συμφωνήσω 100% μαζί σου, θα ήθελα να θέσω τον εξής προβληματισμό: Ο μπαμπάς και η μαμά είναι η «αυθεντία» για ένα παιδί της ηλικίας που συζητάμε. Είναι ευκταίο να του κλονίσουμε αυτή του την πεποίθηση; Ειδικά για θέματα για τα οποία ενδεχομένως να μην έχει την ικανότητα να τα καταλάβει; Μιλάω για την περίπτωση που περιέγραψε πιο πάνω η Τζωρτζίνα.
Πέρα από το ερώτημά μου πάντως, έχεις δίκιο και η παρατήρησή σου ήταν σωστή κι εύστοχη. Και καλά έκανες και με επανέφερες στην τάξη! Μίλησα υπεροπτικά σε σχέση με τη θέση μου, ως ενήλικα, απέναντι στα παιδιά. Έχεις χίλια δίκια… 😉
Αγαπητέ μου Κώστα ,
σίγουρα ένα παιδί θεωρεί και έχει έως πρότυπο του την μαμά και τον μπαμπά του αλλά είναι καλό να του δείξουμε πως εξ ορισμού τίποτε δεν είναι τέλειο.
Γιατί αυτό θα του δημιουργήσει πιθανότατα ψυχολογικά προβλήματα, αφού και η μαμά και ο μπαμπάς τα γνωρίζουν όλα και αυτό όχι.
Επιπροσθέτως το παιδί θα τεμπελιάζει , εφόσον θα γνωρίζει πως ο μπαμπάς και η μαμά θα έχουν την απάντηση.
«Γιατί να ψάξω στην εγκυκλοπαίδεια να το βρω ή γιατί να ψάξω στο τάδε βιβλίο, ο μπαμπάς θα ξέρει την απάντηση».
Τέλος, υπάρχει και ο κίνδυνος, αν οι γονείς είναι ανεύθυνοι , να αφαιρέσουν χωρίς να το καταλάβουν την κριτική σκέψη του , περνώντας του τις δικές τους απόψεις και καθιστώντας το παιδί φερέφωνο των σκέψεών τους.
ωωω, πολύ ορθή οπτική γωνία για ένα δύσκολο θέμα. βασικά, ομολογώ πως γενικότερα τα παιδιά μου φαίνονται «δύσκολα» προς το παρόν 🙂 τυχερά τα πιτσιρίκια σου!
χρόνια πολλά κι από μένα! (τι γιορτάζουμε, αλήθεια, τα κοψίδια; :))
@ Μελίτα: Πολύ σωστές οι επισημάνσεις σου. Σε ευχαριστώ που τις μοιράζεσαι με όλους μας 🙂
(Να μαθαίνουμε και τίποτα χρήσιμο…)
@Νέστορα: Τσίκνα, τσίκνα μύρισε, χα, χα, χα…
(το χρόνια πολλά πήγαινε σε όλους εννοείται 🙂 )
για περάστε παρακαλώ από τις σκέψεις που σας έχω κάτι τις!!!
Ρία μου έχω περάσει από το πρωί… 😉
Σε ευχαριστώ κι από εδώ πάντως…!!!
Αχ αυτά τα πιτσιρίκια με τα ατελείωτα » γιατί». Μέχρι να απαντήσεις το ένα ξεφουρνίζουν το άλλο. Πόσο μακρινή μου φαίνεται αυτή η εποχή. Και πόσες φορές βρέθηκα σε αμηχανία. Αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχουν πιο ενδιαφέροντες συνομιλητές από αυτά τα «σπόρια», τα γλυκούλια.
Την καλησπέρα μου
Σοφία, αυτή τη στιγμή έχω πάλι την «ομάδα» στο σπίτι μου σε πλήρη σύνθεση. Πάλι μιλάγαμε, είχαμε σοβαρή συζήτηση, αλλά τώρα τους άφησα να παίζουν με τα παιχνίδια. Μου αρέσει να τους καμαρώνω να πλάθουν ολόκληρες ιστορίες με το μυαλουδάκι τους. Και το πιο όμορφο της υπόθεσης είναι ότι κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προδίδουν ο καθένας το χαρακτήρα του, χωρίς ίχνος προσπάθειας να κρύψουν την ιδιοσυγκρασία τους, κάτι που κάνουμε εμείς οι «μεγάλοι».
Τα «γιατί» των μικρών καμιά φορά μας ξυπνάνε από το λήθαργο που βρισκόμαστε. Ξεχνάμε τον προορισμό μας και μας παίρνει από κάτω η καθημερινότητα…
Σε αφήνω, πάω να παίξω μαζί τους 🙂
Τί σχέση μπορεί να έχουν οι σεισμοί, το Σύμπαν, ο Θεός, οι Ιππείς του Αριστοφάνη κι οι πολιτικοί της Ελλάδας; Σας διαβεβαιώ καμία, αλλά αυτοί δεν το ξέρουν.. απλά αρέσκονται να το παίζουν Θεοί αφού επιμένουν πως έχουν βρει τον τρόπο να μας σώσουν!
Καλημέρααα!
Έτσι λες Μαίρη – Αγγελική; Μπορεί και να έχεις δίκιο 😉
Την καλημέρα μου.
Τα παιδιά πολλές φορές κάνουν τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, τόσο απλές αλλά την ίδια στιγμή τόσο επίκαιρες, διαχρονικές και στοχευμένες. Εύστοχο και το απόσπασμα από τους Ιππείς του Αριστοφάνη, κοιτώντας την ιστορία σε βάθος καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος παραμένει ένα αρπακτικό ζώο που θέλει να επιβληθεί, να κερδίσει, να εξουσιάσει.. Τίποτα στην ουσία δεν έχει αλλάξει. Σε βρήκα μέσω άλλων φίλων σου στο μπλογκοχώρο, σε καλησπερίζω!
koufetarie καλώς ήρθες. Χαίρομαι που η παρέα μεγαλώνει 🙂
Πράγματι, τα παιδιά κάνουν αθώες αλλά εύστοχες ερωτήσεις πολλές φορές. Το θέμα είναι ότι είναι δύσκολο να τους δώσεις εξηγήσεις που να μπορεί το μικρό μυαλουδάκι τους να κατανοήσει!
Ο Αριστοφάνης είναι πράγματι διαχρονικός. Και πάντα θα είναι επίκαιρος, άλλωστε οι εποχές αλλάζουν οι άνθρωποι όχι! Αυτό συνειδητοποιώ όσο πιο πίσω ανατρέχω στη βιβλιογραφία.
Καλή σου ημέρα κι ελπίζω να τα λέμε συχνά.