Σκουριά.
(c) Τελευταίος
Η ανάρτηση αυτή έρχεται σαν απάντηση του άρθρου του Θωμά, «αν μου έμεναν μόνο πέντε μέρες ζωής…»
Δύσκολο να πεις. Αν και κανονικά ο άνθρωπος έτσι πρέπει να σκέφτεται κάθε μέρα, κάθε στιγμή…
Τι μπορείς να κάνεις σε πέντε μέρες, τις τελευταίες πέντε μέρες της ζωής σου; Σίγουρα να εκπληρώσεις το όνειρό σου, αν επαρκεί ο χρόνος βέβαια. Να κάνεις ένα ταξίδι. Να αποκτήσεις κάτι που πάντα ήθελες αλλά το άφηνες για αργότερα. Ακόμα και να κάνεις ότι πιο τρελό περνάει από το μυαλό σου…
Θα μπορούσες να συγχωρέσεις. Ίσως και να ζητήσεις συγνώμη. Να αγαπήσεις αληθινά, να πεις την αλήθεια, να δεις την αλήθεια. Να καταλάβεις ποιός πραγματικά είσαι. Να πάψεις να ασχολείσαι με τα χοντρά και τα τετριμμένα και να πιάσεις τη λεπτομέρεια, αυτή που ξεχνάς κάθε μέρα. Να ξυπνήσεις και να δεις πόσο όμορφος είναι ο άνθρωπός σου. Να γυρίσεις στο σπίτι και να τον προσφωνήσεις «Αγάπη μου». Να χαθείς μέσα σ’ όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που τα αφήνεις να περνάνε γιατί σε έχει πάρει η καθημερινότητα από κάτω. Να κλείσεις την τηλεόραση και να ακούσεις ένα ωραίο τραγούδι. Να περπατήσεις αδιαφορώντας για τη βροχή. Να νιώσεις Άνθρωπος κι όχι διεκπεραιωτής υποθέσεων. Να ερωτευτείς ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή το έβλεπαν τα μάτια σου αλλά το μυαλό σου όχι, ένα λουλούδι, μια μυρωδιά, ένα χρώμα. Να παίξεις με τα παιδιά. Να συμβουλέψεις. Να, να, να…
Πολλά θα μπορούσες να κάνεις, αλλά…
…ευτυχώς η Φύση, ενώ σιγά σιγά μας αποκαλύπτει τα μυστικά της, εκείνο το τρανότερο απ’ όλα, το τραγικότερο απ’ όλα, μας το κρατάει μυστικό. Κι έτσι, η ζωή μοιάζει ατελείωτη κι εμείς την κοιτάμε γεμάτοι σιγουριά, τη σιγουριά του αθάνατου θεού, που τελειωμό δεν έχει.
Κι έτσι, αντί να είμαστε Άνθρωποι, γινόμαστε κομπάρσοι των ανεκπλήρωτων ονείρων μας κι όλα εκείνα τα σημαντικά σκουριάζουν. Το ταξίδι, η συγνώμη και η συγχώρεση, η αλήθεια, η λεπτομέρεια, η ομορφιά, το παιχνίδι, ο σύντροφος και τα παιδιά, ο έρωτας και το τραγούδι…
.
Τελευταίος ... πάντα 
Τελειώνοντας την ανάγνωση του κειμένου σου διαπίστωσα πως ήμουν γεμάτος δάκρυα απ’ τη συγκίνηση. Τι να πω, Κώστα. Είναι δυνατόν να έγραψες ένα τόσο δυνατό κείμενο σε τόσο λίγο χρόνο; Δεν έχω λόγια να εκφράσω το θαυμασμό μου!
Τώρα για το τι θα έκανα εγώ αν είχα μόνο πέντε μέρες ζωής, θα επανέλθω αργότερα. Χρειάζομαι σκέψη. Αδύνατον βέβαια να γράψω κάτι ανάλογο.
Θωμά, δεν ξέρω τι να πω… Ευχαριστώ…
Καλησπέρα Τελευταίε μου,
Η ίδια η ζωή μας θυμίζει κάθε λίγο και λιγάκι την εφήμερη παρουσία μας και η ίδια πάλι έρχεται μας ξεγελά, και ξεχνούμε την ματαιότητα!
Εκείνος που δεν την αγαπά ακόμα και όταν μάθει πως μόνο 5 μέρες του απομένουν για να την αποχαιρετίσει δεν βρίσκει τον χρόνο και τον τρόπο για να την ευχαριστηθεί!
Πόσο δίκιο έχεις…
Κώστα μου, εγώ θα έκανα δύο πράγματα. Πρώτον, θα σκεφτόμουνα κάθε λίγα λεπτά πόσο ευγνώμων είμαι που είχα την τύχη σαν ον με αυτοσυνείδηση να συνειδητοποιήσω το μεγαλείο και την ομορφιά του κόσμου, μέσα από το δώρο της ζωής, και θα σκεφτόμουνα συνέχεια όλα τους αγαπημένους μου, όλα όσα μου συνέβησαν και όλα όσα έμαθα, και όλα όσα φαντάστηκα -και θα συνέχιζα την ζωή μου με την γυναίκα μου ακριβώς όπως πάντα, χωρίς να αλλάξω τίποτα, μέχρι την τελευταία στιγμή, με ένα συνεχές χαμόγελο ικανοποίησης και ευτυχίας. Δεύτερον, θα αγόραζα ένα μεγάλο πεντόκιλο βάζο Nutella, που είναι σοκολάτα με γεύση φουντουκιού να αλείβεις στο φρέσκο αφράτο αχνιστό ψωμί, ή να την λιώνεις στο στόμα από κουτάλι της σούπας, και την έχω στερηθεί 6 χρόνια από τότε που έπαθα ζάχαρο.
Τώρα που το σκέφτομαι όμως, το πρώτο το κάνω ήδη συνεχώς, και όσο για το δεύτερο, φέρνω σοκολάτα χωρίς ζάχαρη από τη Αμερική και φτιάχνω δική μου διαβητική Nutella, την οποία βάζω σε ένα μεγάλο άδειο βάζο από πραγματική Nutella. Πάω μάλιστα τώρα να πάρω λίγη.
Πάντως έχω την εντύπωση ότι ο αρχικός συγραφέας που ανέφερε ο Θωμάς στην ανάρτησή του δεν την έγραψε την ερώτηση για να μας ρωτήσει. Νομίζω την έγραψε ιγα να δείξει στους αναγνώστες του πως προσπαθεί να διδάξει τους μαθητές του ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάτι τέτοιο να μας συμβεί για να είμαστε το καλύτερο που μπορούμε να είμαστε στη ζωή.
Άλλωστε, ο Θάνατος δεν υπάρχει. Μόνο ο φόβος του Θανάτου υπάρχει. Η στιγμή του θανάτου δεν είναι συνειδητή γιατί είναι πλέον κανείς νεκρός, άρα το μόνο που υπάρχει είναι ο φόβος ενός μελλοντικού θανάτου, μια που το παρών δεν υπάρχει -γίνεται παρελθόν την στιγμή που το συνειδητοποιείς, και, ως εκ τούτου, ποτέ δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσεις ότι πέθανες.
Μεταξύ του φόβου του θανάτου και την ευτυχία του να είσαι ζωντανός, προτιμώ να γεμίζω την καρδιά μου, τον νου μου και τους γύρω μου με το δεύτερο 🙂
Δημήτρη, το ξέρω ότι ο συγγραφέας δεν έγραψε την ερώτηση για να μας ρωτήσει, αλλά εγώ έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του μαθητή αυτόβουλα κι ένιωσα την ανάγκη να απαντήσω.
Όσο για τη nutella, ποτέ μου δε συμπάθησα αυτό το προϊόν. Μια φορά έχω φάει στη ζωή μου κι αυτό από ανάγκη, στο στρατό. Ίσως γράψω καμιά φορά για εκείνη τη μέρα…
Ο θάνατος πραγματικά δεν υπάρχει. Πολύ ωραία το έχει θέσει ο Επίκουρος (άντε πάλι μ’ αυτόν…). Το φρικωδέστερο των κακών, ο θάνατος δε μας αφορά, αφού όσο ζούμε αυτός είναι ανύπαρκτος κι όταν αυτός συμβαίνει εμείς δεν υπάρχουμε.
Ο φόβος του θανάτου, είναι εκείνο το πολύ λεπτό σημείο πάνω στο οποίο έχουν στηριχτεί οι θρησκείες ανά τον κόσμο κι έχουν θεμελιώσει η καθεμία τη δικιά της φιλοσοφία, με κοινό γνώρισμα όμως το τι γίνεται μετά την έλευσή του. Αυτός ο φόβος πάντα υπήρχε και πάντα εξουσίαζε τους ανθρώπους, ειδικά τις μάζες εκείνες που είτε λόγω έλλειψης παιδείας είτε λόγω υπερβολικής αδυναμίας δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το γεγονός ότι ως βιολογικά όντα πρέπει κάποια στιγμή να παραχωρήσουμε τη θέση μας στην επόμενη γενιά. Άλλωστε, το τέλος – ο σκοπός δηλαδή – είναι η μεγαλύτερη όλων των πράξεων του ανθρώπου αλλά και όλων των υπόλοιπων βιολογικών οργανισμών. Παραδίδουν στη φύση όσα πήραν από εκείνη για να ζήσουν εν συνειδήσει και ολοκληρώνεται έτσι ο κύκλος της ζωής.
Τρομακτικό. Μας θυμίζει το τέλος, το βούρκο, τη σκουριά στη σκέψη, στη δύναμή μας, στη ζωή μας ολάκερη. Πολύ δυνατό, αλληγορικό, αθάνατο κείμενο.
Δεν μπορώ να πω κάτι…
Το κείμενο σου είναι πολύ όμορφο Τελευταίε !
Οι πιο πολλοί έχουμε κάνει ανάλογες σκέψεις και αν δεν οδηγήθηκαμε σε μια αναθεώρηση της ζωής μας, τότε το λάθος είναι ολόδικό μας.
Πολλά απ’όσα γράφεις όπως το να πραγματοποιούμε όνειρα , να δείχνουμε στους δικούς μας ότι τους αγαπάμε, να εκτιμούμε την ομορφιά της κάθε μέρας τα οφείλουμε στον εαυτό μας για να ζούμε μια πλήρη ζωή. Δεν πρέπει να περιμένουμε μια προθεσμία θανάτου για να τα εκπληρώσουμε
Αλλά τα εντελώς τρελά, αυτά που θα κάναμε αν πράγματι είχαμε ένα περιορισμένο χρόνο ζωής, αυτά τα αναβάλουμε ή τα σπρώχνουμε προς ένα αβέβαιο μέλλον ακριβώς γιατι δεν ξέρουμε τον χρόνο μας (και δεν μας είναι και τόσο απαραίτητα).
Θα σου πω ένα παράδειγμα : ας υποθέσουμε πως στην τσέπη σου έχεις ενα κατοστάρικο και ξέρεις πως σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα. Εννοείται πως θα το ξοδέψεις όπως επιθυμείς, γιατί δεν θα υπάρχει αυριο. Όταν όμως ξέρεις (ή νομίζεις πώς ξέρεις) ότι έχεις πολύ περισσότερο χρόνο, είσαι πιο συνετός στο ξόδεμά του.
Το θέμα με τον χρόνο είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις πόσον έχεις (ή σχεδόν ποτέ)
Το γεγονός ότι, όπως πολύ σωστά αναφέρεις, δεν ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε, είναι τελικά κάτι καλό. Διότι αν το ξέραμε, θα είμαστε μονίμως σε μια κατάθλιψη…
Την καλημέρα μου melian.
…ΤΕΛΕΥΤΑΙΕ ΧΑΙΡΕ!!!…
Λες: «Να νιώσεις Άνθρωπος κι όχι διεκπεραιωτής υποθέσεων»!!!..
Το βρισκω…ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!…
Νομιζω ΟΤΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ …ΜΕ ΟΤΙ «ΑΘΑΝΑΤΟ» ΠΕΡΙΚΛΕΙΟΥΜΕ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
ΔΗΛΑΔΗ:…ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ….»ΔΙΕΚΠΑΙΡΑΙΩΣΗ»!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Μακάρι να το κάναμε αυτό κάθε μέρα, Γιατρέ μου. Θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι…ή μήπως θα κλέβαμε λίγη από τη δόξα των Θεών;
αν δεν είδες το «biutiful», δες το…
καλό μήνα!
biutiful ?
προκειται για ταινια του Ιναριτου, με το Χαβιιε Μπαρδεμ!
σπουδαια ταινια…
καλημερα!
η ορθογραφιαα της λεξης ππαραπεμπει αλληγορικα ση ζωη…
οπως λεμε η ζωη ειναι ορεα…
καποια στιγμη η κορουλα του Μπαρδεμ τον ρωτα
μπαμπα πως γραφεται το μπιουτιφουλ;
οπως το ακους, της απαντα…
η ορθογραφια της λεξης ππαραπεμπει αλληγορικα ση ζωη…
οπως λεμε η ζωη ειναι ορεα…
καποια στιγμη η κορουλα του Μπαρδεμ τον ρωτα
μπαμπα πως γραφεται το μπιουτιφουλ;
οπως το ακους, της απαντα…
ωχ, κανε κουμαντο Τελευταιε με τα α και τις επαναληηψεις μου…
🙂
Δεν πειράζει katabran, κι οι επαναλήψεις χρειάζονται στη ζωή, χα, χα, χα… 😉
Θα φροντίσω να το δω κάποια στιγμή.