Ζάκαρι Τζάκσον Λέβον Φέρνις-Τζον.
Image: Simon Howden / FreeDigitalPhotos.net
Διαβάζοντας τη σημερινή ειδησεογραφία, έπεσα πάνω σ’ αυτή την είδηση. Ο Έλτον Τζον απέκτησε παιδί με τον καλό του…
Δε λέω, ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να αφήσει απογόνους, ίσως όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση αν το δούμε από τη μεριά του «Εγωιστικού γονιδίου» του Ρίτσαρντ Ντόκινς. Όμως εδώ τίθεται το ζήτημα όχι τόσο της ηθικής, αυτό μπορεί πολύ εύκολα να παρακαμφθεί ή να τεθεί υπό αμφισβήτηση, αλλά αυτό των προτύπων. Διότι, όταν ένας πασίγνωστος σταρ της διεθνούς μουσικής σκηνής βγαίνει περιχαρής και διατρανώνει με τον σύντροφό του την απόκτηση ενός παιδιού, τότε αυτοδίκαια κατατάσσεται το γεγονός αυτό στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, κυρίως των νεαρότερων ανθρώπων, ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό και ως τέτοιο βεβαίως δεν επιδέχεται κριτική κι αμφισβήτηση. Αυτόματα στη συνέχεια, μπορεί ο καθένας να θέσει την ρητορική ερώτηση, γιατί αυτός κι όχι εγώ;
Σε κάθε περίπτωση, η φύση διδάσκει ότι για να υπάρξει απόγονος πρέπει να ενωθούν δυο κύτταρα που προέρχονται από μείωση κι όχι από μίτωση. Για να γίνω σαφέστερος, στον πυρήνα όλων των κυττάρων, τα χρωμοσώματα διπλασιάζονται, διχοτομούνται και στη συνέχεια δημιουργείται το συμπληρωματικό τους γονιδίωμα το οποίο ενώνεται με το προηγούμενο μισό για να επανέρθουν στη φυσιολογική τους κατάσταση. Εντωμεταξύ, το εν λόγω κύτταρο έχει διπλασιαστεί και τώρα πια υπάρχουν δυο κύτταρα κι όχι ένα. Τα μοναδικά κύτταρα τα οποία δεν υπόκεινται σ’ αυτή τη διαδικασία είναι τα γενετικά κύτταρα, τα οποία με τη διαδικασία της μείωσης, απομένουν με το μισό γονιδίωμα περιμένοντας το άλλο μισό από κάποιον άλλο οργανισμό του ίδιου είδους αλλά διαφορετικού φύλου για να πολλαπλασιαστούν και να υπάρξει έτσι ο απόγονος. Κι αυτό είναι πολύ σοφό, από μέρους της φύσης, διότι αν μη τι άλλο, «ανακατεύει» το γενετικό υλικό με σκοπό την παραγωγή απογόνων με διαφορετικά χαρακτηριστικά δημιουργώντας έτσι πλουραλισμό, ο οποίος είναι απαραίτητος για την επιβίωση του κάθε είδους.
Από τη σκοπιά αυτή, είναι δύσκολο να δεχτεί κάποιος το γεγονός ότι είναι φυσιολογικό να αποκτούν απογόνους δυο όντα του ίδιου φύλου. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες επιτρέπονται στη φύση για λόγους που ακόμα δεν είναι πλήρως κατανοητοί ή επειδή απλώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος, η φύση δε συνηγορεί για να γίνει κάτι τέτοιο. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρξε παρένθετη μητέρα και όλα έγιναν σύμφωνα με τις προσταγές της φυσικής διαδικασίας, αλλά αυτό που μένει στον τηλεθεατή, στον ακροατή ή τον αναγνώστη της είδησης, είναι το γεγονός ότι οι δύο περιχαρείς άντρες απόκτησαν παιδί. Ο δε Έλτον Τζον σε ηλικία 63 ετών. Ακόμα κι αυτό είναι λίγο τραβηγμένο…
Σε κάθε περίπτωση, εύχομαι ολόψυχα να το χαρούν και να το καμαρώσουν όπως επιθυμούν. Ευχή μου είναι, το παιδί αυτό αφενός να μη μεγαλώσει έχοντας ως πρότυπο οικογένειας δύο μπαμπάδες κι αφετέρου να μη στοχοποιηθεί από τα ΜΜΕ και καταντήσει με ψυχολογικά προβλήματα μόνο και μόνο γιατί υπάρχει εξαιτίας της ματαιοδοξίας των μπαμπάδων του.
.
Τελευταίος ... πάντα 
Το πόσο άμπαλοι είναι φαίνεται από το ότι σκέφτηκαν μόνο τον εαυτούλη τους. Διότι, αν σκεφτόντουσαν και το παιδί θα καταλαβαίνανε ότι μόνο κακό μπορεί να προκύψει από μια τέτοια ιστορία. Αλλά δεν βαριέσαι. Σταρ είσαι, ότι θες κάνεις.
Αν σκέφτονται μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε πραγματικά είναι άξιοι της μοίρας τους. Αλλά το παιδί τι φταίει;
Η εντύπωση που έχω είναι ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, είτε δύο άντρες είτε δύο γυναίκες, και οι μοναχικοί (άνευ σχέσης με άλλον) άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, που είτε υιοθετούν παιδιά είτε τα κυοφορεί κάποια γυναίκα γι αυτούς, δεν πρεσβεύουν ότι είναι «φυσιολογικό», αλλά, ότι πρέπει να έχουν ίσο δικαίωμα κάτω από τους νόμους της κοινωνίας και του κράτους να αναθρέψουν και να μεγαλώσουν ένα παιδί με ίσο δικαίωμα στη χαρά της οικογένειας, κλπ., κλπ… Ζώντας σε κοινωνίες που αυτό είναι καθημερινή πραγματικότητα, πολύ διαφορετική από την Ελλαδίτσα μας, θα δει κανείς ότι και οι γάμοι μεταξύ ομοφυλόφιλων πέφτουν στην ίδια κατηγορία ισότητας και ελευθερίας. Και αυτό μιλάει κατ’ ευθείαν στην μεγάλη αλήθεια του ότι η πραγματική ελευθερία και ισότητα είναι πράγμα πολύπλοκο γιατί αφήνει πάντα κάποιους να διαφωνούν. Άσε που εξ’ ορισμού το όλο θέμα μετατρέπει τα παιδιά σε εργαλεία παραγωγής «ευτυχίας» εκεί που η φύση δεν το επιτρέπει, και σε πολλές περιπτώσεις, που τις έχω βιώσει, τα κακόμοιρα αυτά παιδιά είναι απλά αξεσουάρ μόδας. Αλλά η ελευθερία είναι ελευθερία, και η ισότητα… ισότητα.
Φίλε Δημήτρη, σίγουρα είναι διαφορετικό πράγμα να παντρεύονται δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου κι άλλο πράγμα να αποκτούν παιδιά. Για το πρώτο δεν μπορεί κανείς να πει ή να κάνει κάτι, στο κάτω κάτω είναι επιλογή των ανθρώπων αυτών και νομίζω κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τους τη στερήσει. Το να αποκτήσεις όμως παιδί είναι άλλη ιστορία. Υπάρχει μια αθώα ψυχή, η οποία όπως λες, μπορεί να καταντήσει αξεσουάρ μόδας. Γιατί κι αυτό το παιδί έχει δικαιώματα και πρέπει να μεγαλώσει στα πλαίσια μιας οικογένειας όπως επιτάσσει η αλήθεια της φύσης κι όχι των ανθρώπων.
Προσωπικά, δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να μεγαλώνω σε μια οικογένεια με δυο μπαμπάδες. Κι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, με τι ψυχική ισορροπία θα έβγαινα στην κοινωνία και ποια πρότυπα θα θεωρούσα σωστά; Νομίζω ότι κάπου πρέπει να μπει ένα μέτρο και να μην ισοπεδώνονται οι όροι ελευθερία και ισότητα.
Συμφωνώντας με τον thinks, δε νομίζω να τίθεται θέμα φύσης. Εξάλλου, η φύση διαθέτει παιδιά και σε ομόφυλα ζεύγη. Σκέψου ότι ουσιαστικά τα λιοντάρια και οι ύαινες μεγαλώνουν σε ομόφυλες οικογένειες (κοινωνιολογικά ομοφυλοφιλικές). Και φυσικά όχι μόνο αυτά.
Δείμο, τα λιοντάρια μεγαλώνουν σε αγέλες με πολλά θηλυκά κι ένα ή δυο αρσενικά. Υπάρχει δηλαδή ο διακριτός ρόλος του αρσενικού και του θηλυκού. Λίγα είναι τα παραδείγματα οικογενειών στη φύση που μεγαλώνουν οι απόγονοι με ομοφυλόφιλους γονείς. Συνήθως δε, μεγαλώνουν με τον ένα από τους δύο γονείς, κυρίως με τη μάνα.
Οι γονείς, κακά τα ψέματα, αποτελούν το πρότυπο για τα παιδιά. Κι όταν αυτό είναι στρεβλό, νομίζω ότι τα παιδιά χάνουν, με την έννοια ότι βλέπουν ως φυσιολογικό κάτι που δεν αποτελεί πλειοψηφία για τις άλλες οικογένειες και κατ’ επέκταση για τη φύση. Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, μεγαλώνοντας και βλέποντας ότι τα πράγματα στην κοινωνία είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που βίωσαν ως παιδιά, φαντάζομαι, χωρίς να είμαι ειδικός, ότι θα αισθάνονται άσχημα και θα έχουν δυσκολίες στην προσαρμογή τους. Φαντάσου ένα απλό παράδειγμα, μια συγκέντρωση γονέων που όλα τα παιδάκια καμαρώνουν για τη μαμά τους και το μπαμπά τους και το συγκεκριμένο παιδί να έχει πχ. δυο μπαμπάδες. Πως θα αισθανθεί; Κι όταν τα άλλα συζητούν για τη μαμά τους, αυτό τι θα νιώθει;
Ίσως δεν έγινα κατανοητός. Κοινωνιολογικά ομόφυλα ζευγάρια υπάρχουν σε όλα τα είδη λόγω θανάτου (οπότε έχουμε αδελφές ή μάνα και γιαγιά ή δύο γειτόνισσες κλπ). Αυτό ισχύει σε όλα τα είδη και δεν υπάρχει θέμα διαχωρισμού του διακριτού ρόλου των φύλων. Αυτό γίνεται αντιληπτό επειδή ακριβώς η φύση έκανε τα δύο φύλα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.
Την πιθανότητα ανάπτυξης συνδρόμου κατωτερότητας ή μελαγχολίας από την απουσία γονέα -όπως λες- την εξαρτούμε από την παιδαγωγική και γονεϊκή ικανότητα των δύο ενηλίκων.
Δείμο μιλάς για μια ιδιάζουσα κατάσταση και δε θα διαφωνήσω εδώ μαζί σου.
Για μη νοιωσουν ρατσισμο λοιπον.. κανονικα δεν θα επρεπε να γεννιουνται διαφορετικα παιδια -να ειναι οοολα ασπρα π.χ. ή μαυρα- και να εχουν γονεις υποδειγματα -ουτε κωφους, ουτε αναπηρους, ουτε νανους, ουτε αλκοολικους, ουτε να τα βαρανε, ουτε ενα γονιο μοναχα, να ειναι ολοι παντρεμενοι με υποδειγματικα ετεροφυλα ταιρια, κλπ κλπ. Πλακα κανω φυσικα, μεγαλωνοντας σε γκροτεσκο για να γινει κατανοητο…
Μαλλον δεν καταλαβες ακριβως τι εγραψες, τελευταιε, δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως… ή θα ειμαστε άνθρωποι ή θα είμαστε απάνθρωποι, μέσος δρομος (με εξαιρεσεις) δεν υπαρχει.
Σε τι διαφερουν οι διαφορες ολοκληρωτικες θεωριες;
Κατ’ αρχάς θέλω να πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος για τη διαφωνία μας και για τις διαφορετικές απόψεις που εκφράζουμε. Είναι εποικοδομητικός ένας τέτοιος διάλογος και ίσως τελικά αποδειχτεί ότι έχω άδικο και θα χαρώ πολύ να αλλάξω και να γίνω καλύτερος. Όμως, Ροδιά, δε μίλησα πουθενά για άσπρα ή μαύρα παιδιά, ούτε για γονείς κωφούς ή ανάπηρους. Και βεβαίως θα είμαστε άνθρωποι κι όχι απάνθρωποι. Αλλά αυτό τι σχέση έχει; Είμαι απάνθρωπος επειδή ισχυρίζομαι ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια καλό θα είναι να μην έχουν παιδιά; Δηλαδή επειδή είναι ομοφυλόφιλοι επιτρέπεται να έχουν κάτι το οποίο τους το στερεί η ίδια η φύση και εν γνώση τους μάλιστα; Γιατί, επειδή μόνο και μόνο διαφέρουν από τους υπόλοιπους και πρέπει να αντιμετωπίζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην νιώθουν μειονεκτικά; Για να μη νιώθουν διαφορετικοί; Μα είναι διαφορετικοί, κι αυτό είναι προς τιμήν τους αν θες, γιατί να θέλουν να μοιάζουν με τους υπόλοιπους; Αφού είναι έξω από τα φυσιολογικά όρια.
Τι θα πει «φυσιολογικα ορια» και ποιος τα βαζει αυτα τα ορια; Εσυ, εγω, η Φυση, ο Θεος, η κυβερνηση; Αφου ετσι κι αλλιως συμβαινει, γιατι να θελει καποιος να το αποτρεψει; Με ασπιδα κιολας ταχα το συναισθηματικο κοσμο του παιδιου. Το παιδι, ειπαμε τι χρειαζεται… Πρωτα πρωτα να ειναι επιθυμητο, να το αγαπουν.
…γιατι τα σχολια «πηδανε» πανω κατω; χαχα, βαλε λιγη ταξη.. μαλλον αλλαξες την ωρα ενδιαμεσως…
Τα όρια δεν τα βάζει ο άνθρωπος αλλά η φύση.
Τα ‘χω πάρει με τα σχόλια που πηδάνε και προσπαθώ να βγάλω άκρη.
Μήπως τότε δεν καταλαβαινουμε αρκετα τη Φυση; Τα οντα εξελισσονται διαρκως, η ζωη παιρνει καινουργιες μορφες που θεωρει απαραιτητες… Ισως -λεμε τωρα- να βαρεθηκε την αλληλοεξοντωση μεταξυ των ανθρωπων και να θελει πιο ήρεμες συνθηκες διαβιωσης.. πιο αγαπησιαρικες κοινωνιες…
(προσπαθω να σκεφτω με τον τροπο σου, ωστε να σου εξηγησω)
Τη φύση σίγουρα δεν την καταλαβαίνουμε απόλυτα. Τώρα για τις πιο αγαπησιάρικες κοινωνίες μέσα είμαι κι εγώ…
Ο μικρος ανθρωπάκος θελει αγαπη και ζεστασια για να μεγαλωσει ομορφα και να γινει αυτο που λεμε «καλος άνθρωπος» και αυτο το περιβαλλον της αγαπης και της ζεστασιας δεν το δινουν *παντοτε* οι λεγομενες *φυσιολογικες* οικογενειες. Ισα ισα, εχω λογους να θεωρω οτι αυτο το ομοεφο περιβαλλον ειναι πιο σιγουρο να υπαρχει μεταξυ ανθρωπων που αγαπιουνται ανεξαρτητα απο φυλο οπου ανηκει ο καθενας, παρα μεταξυ ανθρωπων που τηρουν τις «φυσιολογικες» προδιαγραφες όπως τις περιγραφεις. Η αγαπη, η ομόνοια, η ελευθερια, η τρυφεροτητα, κλπ ομορφα συναισθηματα και καταστασεις, ειναι το ζητουμενο για την ομαλη αναπτυξη ενος παιδιου και να πανε ολες οι προκαταληψεις στο… πυρ το εξωτερον!!! :)))
Κάτι περίεργο συμβαίνει με τα σχόλια. Φαίνονται πρώτα τα νεότερα χρονολογικά και μετά τα παλαιότερα.
Το αντιπαρέρχομαι και λέω ότι δε διαφωνώ μαζί σου σ’ αυτό το σχόλιο. Σίγουρα χρειάζεται αγάπη και ζεστασιά για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί και δυστυχώς πολλές «φυσιολογικές» οικογένειες δεν τα παρέχουν αυτά. Νομίζω όμως ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τις οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου. Από στατιστικής άποψης, το ίδιο μπορεί να συμβεί με οποιαδήποτε οικογένεια.
Μου αρέσει η διαφωνία μας και πίστεψέ με είναι κάτι που το επιδιώκω, όχι σαν αυτοσκοπό, αλλά σα διερεύνηση των απόψεων κι άλλων ανθρώπων που είναι μακριά από το περιβάλλον που μεγάλωσα εγώ και που σίγουρα εμπλουτίζουν το νοητικό μου επίπεδο. Σε ευχαριστώ για τον κόπο που κάνεις να σχολιάζεις.
Τελευταίος πάντα, δε λες; Δεν πειραζει να καταλαβεις τελευταιος, αρκει να καταλαβεις! :Ρ
..και.. φυσικα δεν μεγαλωσα σε κανα παραξενο περιβαλλον, στο ελληνικο μικροαστικο σπιτακι ανοιξα και’γω τα ματια μου!
Θα το εκλάβω ως φιλοφρόνηση αυτό το τελευταίο σχόλιο, υπό την οπτική ότι ο τελευταίος έχει συνήθως και ευρύτερη και πιο σφαιρική αποψη, καθότι τελευταίος…
Γιατι, βρε παιδια τοση απαξιωση; Η κοινωνια μας -ευτυχως!- δεν ειναι αποστειρωμενη πλεον και εχουν ολοι δικαιωμα να απολαμβανουν τη ζωη όπως τη θελουν και την επιθυμουν. Τι θελουμε δλδ, να γυρισουμε τα ρολογια στη βικτωριανη εποχη, που καταδικασε τοσους αξιολογους δημιουργους ή στην εποχη που καιγαν μαγισσες; Και μη πειτε οτι δεν εχει καμμια σχεση το ενα με το αλλο. Καπως ετσι ξεκινουν οι διαφοροι «ισμοι» που αρχιζουν απο.. «ρατσ»!
Δείτε ενημερωτικα:
1. το μιουζικαλ: http://en.wikipedia.org/wiki/La_Cage_aux_Folles_%28musical%29
2. το καταπληκτικο φιλμ: http://en.wikipedia.org/wiki/La_Cage_aux_Folles_%28film%29
3. την ελληνικη εκδοχη: http://www.ellthea.gr/index.php?module=event&id=32&lang=el
Τα προτεινω με θέρμη! Καλη χρονια :)))
Υ.Γ. και τι θα πει «για την προστασια του παιδιου»; Για σκεφτειτε.. απο ποιους να προστατευτει, αν οχι απο τα μισαλλοδοξα στοιχεια; Ποιος χρειαζεται αλλαγη λοιπον;
Ροδιά, δεν απαξιώνουμε κανέναν. Ίσα ίσα που για το γάμο μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου δε φέρει κανείς αντίρρηση. Αλλά κάπου πρέπει να υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή μεταξύ του τι επιλογές κάνει κάποιος ενήλικας που έχει γνώση των όσων πράττει και της ακούσιας ύπαρξης ενός παιδιού μέσα σε μια οικογένεια που διαφέρει από αυτό που είναι φυσιολογικό. Και δεν κάνουμε λόγο για ρατσισμό. Έλεος. Εγώ προσωπικά έχω δώσει μάχες για να καταπολεμηθεί αυτό το φαινόμενο. Κάποια άλλη στιγμή θα αναφερθώ και σ’ αυτό, δεν είναι της ώρας. Ρατσισμό, όμως, θα νιώσει αυτό το παιδί όταν βγει στην κοινωνία, σε οποιαδήποτε κοινωνία. Και για να γίνω λίγο πιο πεζός, οι δύο άνθρωποι του ίδιου φύλου που αποφασίζουν να γίνουν ζευγάρι, και καλά κάνουν, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Γιατί ξαφνικά να θέλουν να κάνουν παιδί με τη συνδρομή κάποιου τρίτου; Δεν νιώθουν καλά μεταξύ τους; Και το παιδί που θα προκύψει θα είναι του ενός εκ των δύο, όχι και των δυο, και κάποιου τρίτου. Ο άλλος γονιός, που δεν έχει «συνεισφέρει» πως νιώθει; Και πως νιώθουν και οι δύο που δεν είναι δυνατόν να φέρουν στον κόσμο ένα απόγονο όπως ένας άντρας με μια γυναίκα; Έτσι όπως νιώθω εγώ, ας πούμε, που βλέπω στα παιδιά μου την ένωση, το συγκερασμό αν θες το δικό μου και της συντρόφου μου. Μπορεί να έχεις δίκιο και να καλά κάνεις και διαφωνείς μαζί μου, το σέβομαι απεριόριστα, αλλά διαφωνώ με τέτοιες πρακτικές. Είναι ενάντια στη φύση, στους κανόνες της, αλλά αντιβαίνει και στα δικαιώματα του παιδιού, το οποίο πρέπει να προστατεύεται μέχρι να αποκτήσει δικιά του γνώμη και άποψη για τα πράγματα.
Το κλουβί με τις τρελές το έχω δει και στις δυο του εκδοχές, ελληνική και ξένη. Είναι πολύ αξιόλογο musical και θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα σε όλους.
Συμφωνώ απολύτως μαζί σου, Ροδιά.
Δεν θα μπορούσα να πω με κάποιον αφορισμό το τί είναι φυσιολογικό & πώς προσδιορίζεται από τη φύση ή από εμάς τους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως από τις «φυσιολογικές» οικογένειες μεχρι τωρα δεν προεκυψαν παντοτε φυσιολογικα πραγματα. Τι να απαριθμήσει κανεις; αποικιοκρατίες & εξαθλίωση, δικτακτορίες, πολέμους & καταστροφές, ανθρώπινη δουλεία & εμπόριο λευκής σαρκός ή πολιτικάντικες εξαπατήσεις των λαών και άλλα ων ουκ έστι αριθμός!
Θα συμφωνήσω στις παρατηρήσεις σου καίσαρα.
Ενα τελευταιο σχολιο: Ο χάρτης με Τα δικαιωματα του Ανθρωπου, δεν εξεταζει πώς προήλθε αυτος ο άνθρωπος. ΕΥΤΥΧΩΣ, δεν μπαινουν προύποθεσεις στην αναγνωριση της «ανθρωπιάς» του Ανθρώπου. Δεν υπαρχει δλδ περισσοτερο ή λιγοτερο άνθρωπος. Και δεν πρεπει να επιτραπει να συμβει αυτο ποτε στο μελλον, οπου ισως «παραγονται» ανθρωπινα πλασματα με κλονισμο σε φουρνους. Με καμμια δικαιολογια δεν πρεπει να επιτραπει ο διαχωρισμος των ανθρωπων…
Εδώ συμφωνούμε 100%. Κρίμα γιατί άρχισε να μου αρέσει η διαφωνία μας. Σε καληνυχτίζω όμως γιατί τα μικρά είναι άρρωστα και γκρινιάζουν και τα δύο ταυτόχρονα…
Ορίστε! Έφυγα για λίγες ώρες πού ‘μασταν καλεσμένοι για βράδυ κι έγινε εδώ μέσα το έλα να δεις και δεν πρόλαβα να πω κουβέντα μετά το πρώτο σχόλιο!
Πάντως για να μείνουμε εντός θέματος του Τελευταίου, σχετικά με ένα παιδί που μεγαλώνει με γονείς του ίδιου φύλου, μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για κοινωνίες πολύ διαφορετικές από αυτήν της εμπειρίας στην Ελλάδα. Παίζει μεγάλο ρόλο στο θέμα η ατμόσφαιρα, άμεση κοινωνική εμπειρία, φιλικοί κύκλοι, συναναστροφές, κλπ. Στην προσπάθεια να αποδειχθεί το αληθές του ότι δεν είναι δίκαιο για το παιδί να μεγαλώνει με δύο ομοφυλόφιλους γονείς έγιναν μελέτες με ευρεία βάση, αλλά αυτό που αποδείχτηκε τελικά ήταν ότι τα παιδιά ομοφυλόφιλων οικογενειών δεν διέφεραν σε τίποτα ακαδημαϊκά ή κοινωνικά με τα των ετερόφυλων. Η μόνη σχετικά μικρή διαφορά που έδειξαν οι μελέτες ήταν ότι τα παιδιά ετερόφυλων οικογενειών είχαν μια λίγο μεγαλύτερη ποσοστιαία πιθανότητα να «παραστρατήσουν» ή να χρειαστούν την βοήθεια κοινωνικών υπηρεσιών (ναι, έγραψα «ετερόφυλων»!)…
Φαίνεται τελικά ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που φτάνουν σε μια ζωή αρκετά σταθερή για να έχουν παιδιά, έχουν περάσει τα σαράντα κύματα της εχθρικής κοινωνίας και ως εκ τούτου είναι πολύ ψαγμένοι και έτοιμοι να δώσουν στα παιδιά το καλύτερο σπίτι που μπορούν. Είπα να σας παρουσιάσω και αυτή την βάσιμη άποψη…
🙂
Η δικιά μου άμεση εμπειρία είναι με υιοθετημένα παιδιά όχι ζευγαριού αλλά από γυναίκες χωρίς μόνιμη σχέση, στην περιοχή του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ, και εκεί είδα μεγάλους και μορφωμένους ανθρώπους, καθηγήτριες με δοκτορά, να παίζουνε τις κουμπάρες και παιδάκια από την Κίνα να περιφέρονται σαν αξεσουάρ μόδας…
thinks, μπορεί οι μελέτες που αναφέρεις να είναι σωστές αρκεί να λαμβάνουν υπόψη και τα αισθήματα των παιδιών. (Μη μου πεις μόνο ότι έγιναν από Βρετανούς επιστήμονες γιατί έχω διαβάσει τις πιο γελοίες μελέτες από αυτούς τους ανθρώπους).
Το περίεργο της υπόθεσης, ειδικά στα σχόλια της Ροδιάς –ναι, ναι Ροδιά σου πετάω το γάντι πάλι- είναι η προσπάθεια εξιδανίκευσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και η απαξίωση των ετερόφυλων. Δηλαδή, σύμφωνα με το σκεπτικό της, και φαντάζομαι και με το σκεπτικό κι άλλων ανθρώπων, ίσως η ιδανική κοινωνία θα αποτελείται από ζευγάρια του ίδιου φύλου. Και το σκεπτικό αυτό υπάρχει μόνο και μόνο για να μη θίξουμε τη διαφορετικότητα. Κατά τη γνώμη μου όμως, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια πρέπει να τα κρίνουμε όπως και τα ετερόφυλα, με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά και να μην τα αφήνουμε στο απυρόβλητο. Γιατί να τα θεωρούμε διαφορετικά; Δεν είναι κι αυτοί ενήλικοι άνθρωποι με γνώση και συνείδηση των πράξεών τους;
Και τίθεται βέβαια και το θέμα του ρατσισμού. Με το που κάποιος αναφέρει την άποψή του, η οποία μπορεί να είναι διαφορετική, αμέσως έρχεται η καραμέλα του ρατσισμού. Συγνώμη που θα το αναφέρω, αλλά μάλλον η Ροδιά μόνο θεωρητικά γνωρίζει τα περί του ρατσισμού. Διότι εγώ στην προσπάθειά μου να υπερασπίσω κάποιους Πακιστανούς μετανάστες τους οποίους κάποιες υπηρεσίες εντός και εκτός της χώρας τους εμπαίζανε, έχασα τη δουλειά μου και βρέθηκα ξαφνικά άνεργος με τρομερές υποχρεώσεις. Κι όμως συνέχισα τις ενέργειές μου, μέχρι που αυτοί οι άνθρωποι δικαιώθηκαν. (Δεν μπορείς να φανταστείς την ικανοποίησή μου όταν καταφέραμε ο ένας εξ’ αυτών να φέρει στην Ελλάδα την άρρωστη κόρη του, έναν άγγελο, και την πήγαμε στο Παίδων στην Αθήνα όπου υποβλήθηκε σε κάποιες επεμβάσεις και κατάφερε να ζήσει. Στο Πακιστάν ήταν καταδικασμένη). Δεν το αναφέρω για να ακούσω μπράβο, άλλωστε δεν το θέλω κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό λοιπόν δεν ανέχομαι να με χαρακτηρίζουν με τέτοιους όρους επειδή μόνο και μόνο προσπαθώ να μπω στην ψυχή αυτού του παιδιού που θα έχει δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες και θα αισθάνεται σίγουρα διαφορετικά απ΄ ότι ένα παιδί με μάνα και πατέρα. Στο κάτω κάτω δεν έκρινα το ζευγάρι για την επιλογή του να είναι μαζί, ίσα ίσα που είπα ότι είναι προς τιμήν τους που πήγαν ενάντια στις κοινωνικές επιταγές και παρά τις δυσκολίες τα κατάφεραν. Το παιδί όμως είναι πράμα ιερό και δεν κάνει να παίζουμε. Αυτή είναι η γνώμη μου και όπως λέει κι η Ροδιά, αφού είμαι τελευταίος ας μην καταλαβαίνω, ας καταλάβω τελευταίος βρε παιδί μου. Άλλωστε δε μου «κόβει» και πολύ, που λένε στο χωριό μου, δεν τα καταλαβαίνω εγώ ο άξεστος αυτά τα πράματα…
Αμερικάνικες είναι οι μελέτες -που αλλού; πάντως λέγεται ότι για κάθε 10 μελέτες που λένε «άσπρο» μπορείς να βρεις άλλες δέκα που λένε «μαύρο» 🙂
Αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι πολλοί που ανήκουν σε ομάδα περιθωριακή ή καταπιεσμένη, επιμένουν να κρατάν το θέμα τους πάντα ψηλά σαν λάβαρο, πράγμα το οποίο στο τέλος τους κάνει να φαίνονται σαν να απαιτούν να είναι περισσότερο «ίσοι» από τους άλλους της πλειοψηφίας, μιλώντας συνεχώς για το θέμα τους και απαιτώντας όλοι συνέχεια να προσφέρουν αποδείξεις ισότητας και ανεκτικότητας. Το θέμα κατά την γνώμη μου δεν είναι να μην θίγουμε την διαφορετικότητα: ίσα-ίσα, η διαφορετικότητα πρέπει να εορτάζεται ώστε η κάθε κοινωνία να εμπλουτίζεται από το ότι όλοι είναι ίσοι: ίσοι αλλά όχι ίδιοι!
Όσο για τον ρατσισμό, εδώ στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει νομίζω μια παρεξήγηση. Κατ’ αρχάς ο ρατσισμός δεν έχει τίποτα να κάνει με το τι αισθάνεται κανείς απέναντι σε άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού: Αλλά, δυστυχώς, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, επειδή οι περισσότεροι Έλληνες τα ξέρουν ο καθένας όλα και η γνώμη του καθενός είναι πιο σωστή από του άλλου, επειδή ο μέσος Έλληνας είναι τρομερά θυμωμένος και αγανακτισμένος από την καθημερινή πραγματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας, και επειδή, πως να το κάνουμε, ο μέσος Έλληνας είναι μέγας διανοούμενος, παρατηρείται το φαιδρό ότι λέξεις εκσφενδονίζονται χωρίς φροντίδα ως προς την ετυμολογία ή το νόημα της λέξης. Οι λέξεις «ρατσιστής» και «φασίστας» παραδείγματος χάριν, στην Ελλάδα είναι τα γλειφιτζούρια της μόδας που τα μασουλάνε άνθρωποι οι οποίοι, από έλλειψη πείρας, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πραγματικός ρατσισμός ή πραγματικός φασισμός: πόσο χυδαία, επικίνδυνα και τρομακτικά πράγματα είναι… Οι περισσότερες συζητήσεις στην Ελλάδα όπου ένας συζητητής χρησιμοποιεί για τον άλλον όρους όπως «ρατσιστής», «φασίστας», κλπ., είναι απλά… γραφικές.
Σας έχει πει ποτέ κανείς, κυρίες και κύριοι, ότι: «Δεν είσαι λευκός, είσαι Έλληνας». Εμένα μου το έχουνε πει. Θα πρότεινα λοιπόν να αφήσετε τα γλειφιτζούρια της αυτοδίκαιης πάλης εναντίων όλων και να αρχίσετε να φτιάχνεται μια κοινωνία ίσων, βασισμένη στον αλληλοσεβασμό αντί στο να βρίζει ο ένας τον άλλο με λέξεις που οι υβριστές δεν καταλαβαίνουν καν… ουφ… πάω να πάρω τα χάπια μου!
(για το ζάχαρο)
thinks, μη συγχίζεσαι, δεν κάνει καλό στο ζάχαρο, μέρες που είναι κιόλας.
Κατά τα άλλα με βρίσκεις 100% σύμφωνο.
//Κατά τη γνώμη μου όμως, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια πρέπει να τα κρίνουμε όπως και τα ετερόφυλα, με τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά και να μην τα αφήνουμε στο απυρόβλητο. Γιατί να τα θεωρούμε διαφορετικά; Δεν είναι κι αυτοί ενήλικοι άνθρωποι με γνώση και συνείδηση των πράξεών τους;//
Δεν διαβασα αυτα στο κυρίως ποστ. Αν δεν τα ξεχωριζες, δεν θα υπηρχε λογος να διαφωνησω.
Με πρόλαβε η Rodia με το σχόλιο της 29/12/2010 στις 2:43 μμ όπου η συγκεκριμένη διατύπωση νομίζω ότι είναι η πιο σοφή, πλην όμως δεν διαφαίνονταν εξ΄αρχής στο πνεύμα της κύριας ανάρτησης, εκτός αν δεν το αντιληφθήκαμε. Ενδιαφέρουσα και μεστή η συζήτηση όμως που προκάλεσες teleytaios και, όχι τελευταίως;)
Έχετε δίκιο η Ροδιά κι εσύ Caesar, διότι δεν ήμουνα σαφής από την αρχή. Πάντως θα ήθελα λίγους ακόμα διαξιφισμούς, ήταν ενδιαφέροντα τα όσα ειπώθηκαν…
Κι αυτό με τα σχόλια που έχουν αλλάξει χρονολογική σειρά δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί έγινε, δεν πείραξα τίποτα από τον πίνακα ελέγχου του WordPress. Μάλλον ήταν ο δαίμονας των μπλογκς, που με αυτόν τον τρόπο συνέδραμε στο να «ανάψει» η κουβέντα…
πολυ ωραιο κειμενο και διαλογοι με αποψη, εγω »τελευταιε» απλα θα συμφωνησω μαζι σου 🙂
Στέλλα με το φεγγάρι αγκαλιά, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πράγματι, οι διάλογοι ήταν καταπληκτικοί και με πάθος. Νομίζω όλοι βγήκαμε κερδισμένοι.
Χρόνια σου πολλά και να έχεις καλή χρονιά.
Έχω κάτι για σένα για τούτη την ανάρτηση!
Ο γιός μου γύρισε στην Αμερική προχτές από Μπολόνια, Ρώμη, Παρίσι, Βοστώνη. Στο Παρίσι, που έχουμε ακούσει τι γίνεται από πτήσεις τις περασμένες μέρες, σε χαοτικό αεροδρόμιο, ο γιός μου είναι στην ουρά να πάρει θέση σε ένα 747 της Air France που είναι ήδη φίσκα. Μπροστά του βρίσκεται μια Ευρωπαϊκής καταγωγής γυναίκα με γκρίζα μαλλιά και ινδικά ρούχα που κρατάει στην αγκαλιά ένα κοριτσάκι το οποίο ήταν από την Κίνα, ή νοτιοανατολική Ασία.
Όταν ήρθε η σειρά της, η γυναίκα ρώτησε ευγενικά τον αντιπρόσωπο που έβγαζε κάρτες επιβιβάσεως:
-Μήπως θα μπορούσατε να μας δώσετε τέσσερεις θέσεις τη μια δίπλα στην άλλη; είμαστε οικογένεια τεσσάρων ατόμων.
Ο αντιπρόσωπος έψαξε κάμποσο στο κομπιούτερ και είπε:
-Χίλια συγγνώμη, η πτήση είναι πλήρης και οι περισσότερες θέσεις έχουν ήδη δοθεί. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι δύο και δύο θέσεις σε διαφορετικές σειρές.
Η γυναίκα αλλάζει ύφος και δηλώνει:
-Κάνετε διακρίσεις εις βάρος μας επειδή είμαστε Λεσβίες! Η γυναίκα μου, εγώ και οι κόρες μας απαιτούμε να καθίσουμε μαζί!
-Σας διαβεβαιώνω ότι δεν έχουν μείνει τέσσερεις συνεχείς θέσεις…
-Είναι πλέον κουραστικές αυτές οι διακρίσεις εναντίων μας! Θα παραπονεθώ επισήμως στην Air France!
Και έφυγε.